SIR #Wattys2015

1. BÖLÜM

7 YIL SONRA

Yeni bir şehir,yeni bir okul,yeni bir hayat. Annem 3 sene önce vefat ettiğinden beri onun evinde sadece 2 sene kalabilmiştim. Ardından üniversiteyi kazandığımda o evden çıkmak zorunda kalmıştım. Artık her şeyi unutup yeni bir şehirde,yeni bir hayata başlamam gerekiyordu. Hem de tek başıma. Serpil ablayı üniversiteyi kazandıktan sonra tek başıma yaşayabileceğime dair ikna edip İzmir'e gelebilmiştim.nNeyse ki küçükken sebebini bilmeden para biriktirmiştim. Bu beni bir süre idare edebilirdi.

Mimarlık bölümünü kazanmama en çok,hatta sadece ben sevinmiştim sanırım. Çünkü annemin ailesi de kızları gibi sözel okuyup psikolog olmamı istiyorlardı. Ama gerçekten hiç kimse umrumda değildi. Mimarlıkta hem çok para vardı,hem de kafam sayısala basıyordu,çizimim iyiydi. Benim için ideal bir meslekti.

***

Uçaktan indiğimde İzmirle ilgili kısa ve öz bir araştırma yaptığım için o güzel beynime bir kez daha teşekkür ettim. Üniversitemin yakınlarında annemin eski bir tanıdığının evinde kalacaktım. Bu gerçekten hayatımın fırsatıydı çünkü kira falan da ödemeyecektim. Anneannemler bir telefonla her şeyi halledebiliyorlardı. Elimdeki kağıtta üniversitemin,kalacağım evin ve evime alabileceğim birkaç eşyanın satıldığı mağazaların adresleri ve telefon numaraları yazılıydı. Elimdeki kağıda bakarken bir yandan da beni eve götürebilecek bir taksi arıyordum. Havaalanının içine girmeden taksilerin durduğu yere doğru koşmaya başladım. Bir taksi bulunca bavulumu bagaja koyduktan sonra şoföre adresimi verdim.

***

Evin önünde durduğumuzda ücreti ödeyip aşağı indim. Bu gördüğüm şeyin gerçek olup olmadığını test etmek için gözlerimi ovuşturdum. Bu karşımda duran saray yavrusunda tam tamına 4 yıl mı geçirecektim? Bu harikaydı! Gözlerim o kadar kamaşmıştı ki Halil beyin bana kaçıncı kez seslendiğini söyleyerek yakınmasının ardından ancak kendime gelebilmiştim.''Halil bey siz misiniz?''

''Evet kızım. Hoşgeldin. Kumsaldı değil mi? Ne tuhaf isim koymuşlar çocuğa öyle. Koysalardı ya benim hanımın ismini, kimse unutmazdı, değil mi Hatice?''Hatice hanım gülümsedi.

''Hoşbulduk efendim.Ben bu evde mi kalacağım?''

''Evet kızım,beğenmedin mi yoksa?''

''Hayır efendim,ne münasebet. Bayıldım. Bir an önce yerleşmek istiyorum. Tanıştığıma memnun oldum Halil bey,Hatice hanım.'' dedikten sonra elimi uzattım.

''Ben de memnun oldum kızım. Ama bana çok resmi hitap ediyorsun. Ben senin amcan sayılırım. Ben amcanım, eşim de senin teyzen. Herhangi bir sorunun olursa hemen yanındaki blokta oturuyoruz. Bize gelmen yeterli. Hatta telefon numaramı vereyim. Beni ararsın e mi kızım?''

''Tamam Halil amca. Çok teşekkür ederim. Size minnettarım.''

''Öğrenciye kapımız açık kızım, geleceğin yetişkinleri onlar. Hadi, sen yorulmuşsundur, bir an önce gir içeri de Hatice teyzen sana yemek getirsin.'' dedikten sonra tatlı bir şekilde gülümsedi.

''Tamam Halil amca,hoşçakalın.'' dedikten sonra Halil amcanın numarasını aldım. Onlar gittiklerinde kalacağım eve bir kez daha bakıp derin bir iç çektim. Bu ev beni kendine çekiyordu.

***

İçeri girdiğimde kapının direkt salona açıldığını gödüm. Katlı değildi ama çok fazla büyüktü. Çok moderndi ve beyaz,açık mavi renklere bürünmüştü. Salon, bana annemin evini hatırlatmıştı. Bahçemizdeki o şeritli salıncak gözümün önünden hiç gitmiyordu. Kim bilir, belki arka bahçesi de vardı bu evin?