Boş Hikaye

22 . Bölüm

Lododan

Yattığım hastane yatağında doğrulmuş yanımdaki beşikte uyuyan minik oğlumu seyrediyordum . Çok minikti daha . Çok erken girmişti hayatıma . Hiç bekllemediğim bir anda dünyaya gelmek istemişti . Daha ona hangi ismi koyacağıma karar verememiştim bile .

Şimdi ona bakarken bunu düşünüyordum . Minik oğluma isim ararken nedense aklıma ilk gelen isim Diegoydu . Oğlum babasına çok benziyordu . Ama babasını hiç göremeyeceği için büyüdüğünde babası ile arasındaki benzerlikleri fark edemeyecekti .

Ona babasının adını veremezdin . Babasına bu kadar çok severken onu bu isimle çağırmaya dayanamazdım . Oğlumu her çağırdığımda yaşadığım kötü anları hatırlayıp üzülmek istemiyordum . Ayrıca son zamanlarda çok fazla düşündüğüm başka şeyler de vardı . Son zamanlarda Diegonun hala yaşıyor olabileceğini düşünmeye başlamıştım . Sonuçta cesedi bulunmamıştı ve yaşıyor olabilirdi . Belki de şu anda benim yanıma gelebilmek için çabalıyordu . Keşke şu anda odanın kapısı açılsaydı ve içeri girseydi . Hemen yanıma gelip bana sarılsaydı ve bu zamana kadar yanıma gelemediği için özür dileseydi . Geç kaldığı için özür dileseydi . Ve beni bir daha bırakmayacağını söyleseydi .

Bu sırada oğlumun ağlamaya başlamasıyla hayal dünyasından çıkıp gerçek dünyaya döndüm. Az önce düşündüğüm şeyler sadece hayallerden ibaretti . Gerçekleşmesi imkansız olan hayallerden . Diego ölmüştü. Eğer yaşıyor olsaydı şu ana kadar mutlaka yanıma gelirdi . Artık o sadece hayallerimde yaşıyordu . Gerçekte yaşayan oğlumdu .

Hala tüm gücüyle ağlamaya devam eden oğlumun yanına gittim ve onu kucağıma aldım . Onu kucağıma aldığımda ağlamayı kesmişti . Benim minik oğlum benim üzüleceğim şeyler düşündüğümü anlamış ağlayarak beni düşüncelerden uzaklaştırmıştı . Bundan sonra hayatımda sadece o olacaktı . Bütün hayatım onun olacaktı . Bundan sonra sadece onun için yaşayacaktım . Benim hayatım olacaktı o .

Bunları düşünürken minik oğluma koyacağım ismi bulmuştum . Videl olacaktı oğlumun adı . Çünkü o benim Videlimdi . Hayatımdı .