De buurtpolitie

We will never forget you

Brigitte

Ik werd wakker. Niet dat ik geslapen heb, maar ik heb toch een beetje rust gehad. Ik liep naar beneden en zette mij in de zetel. Ik dacht heel de tijd aan Eric. Het is raar hem niet meer te kunnen vastpakken, of te zeggen dat ik van hem hou. Vanmiddag komt heel het corps naar hier voor samen te zitten en te denken aan Eric. Ik keek naar de klok en zag dat het 12:17 uur was. Om 12:45 uur zouden ze hier zijn. Ik ging me klaarmaken, douche, opruimen,... eten? Nee, ik krijg niets binnen. Na een half uurtje was ik net op tijd klaar want de bel ging. Ik liep naar de deur en deed hem open. Koen, Tineke en Veli stonden voor de deur. ' Hey.' Probeerde ik zo vrolijk mogelijk te zeggen. Momenteel kon ik echt niet vrolijk zijn. Ze gaven me alle drie een knuffel en zette zich in de living aan tafel neer. ' Gaat het een beetje?' Vroeg Tineke. Ik haalde mijn schouders op. 'Een stuk van mijn leven is weg dus goed gaat het niet zijn.' Zei ik. Nadat ik hun gewenste drankje heb gegeven zet ik mij mee aan tafel. De living begon al snel vol te lopen. En als iedereen er was begonnen we met wat we van plan waren. Ik nam uit de kast vier foto's. Eentje van Eric alleen. Eentje van ons twee. Eentje van hem en Brent en de laatste was een gezinsfoto. Ik zette ze op de hoek van de tafel waar niemand zat en zette er een kaarsje bij die ik aanstak. Nu ging iedereen iets zeggen over Eric. Na een paar personen zat iedereen al te wenen. Nu was het de beurt aan Koen. Hij stond recht en keek naar de foto's. 'Gisteren hebben we een hele goede vriend,collega,echtgenote verloren. Eric, hij was mijn beste vriend. Wij hebben plezierige tijden meegemaakt ,maar ook mindere. Ik heb nog nooit zo een goede vriend gehad en nu...nu moet ik hem nog afgeven ook. Hij is wel weg van de aarde, maar hij leeft voort in onze gedachte en ons hart. Rust zacht makker.' Zei hij. Hij liet een paar tranen ontsnappen en zette zich terug neer. Nu luisterden we naar het verhaal van Floor. Ook zij stond recht. ' Eric, hij was zo een goede man en vader. Hij was het laatste jaar zo gelukkig, met Brigitte en de laatste maanden met zijn gezin. We hebben nu een goede vriend van ons verloren en zoals hier al een paar keer gezegd is geweest, hij blijft voortleven in ons hart en in onze gedachtes.' Zei ze. Ze keek naar mij en glimlachte zachtjes. Nu was het mijn beurt. Ik slikte en stond recht. Ik had nog niks gezegd of ik begon al te wenen. Ik kreeg van iedereen troostende woorden. 'Gisteren stortte mijn wereld in wanneer ik te horen kreeg dat je weg was. Weg van deze wereld, weg van alles. Ik wou dat ik je nog kon zeggen dat het me spijt. Van alle kwetsende woorden dat ik je heb gezegd. Ik wou dat ik je nog kon zeggen hoeveel ik van je hou. Ik wou dat ik je nog kon vasthouden. Spijtig genoeg gaat dat nu niet meer. En Brent zal nooit zijn vader kennen. Toch niet van zien. Maar ik ga hem zoveel over jou vertellen dat hij weet wat voor iemand je was. Schat, we zullen je missen.' Snikte ik. Ik zette me terug neer en huilde verder. Nu was het een tijd van stilte. Een stilte dat zo stil was dat je zelfs zou denken dat er niemand is. Dezelfde stilte dat er was tussen mij en Eric als we het even moeilijk hadden. Een stilte dat er nooit meer zal zijn. 'Het is mijn schuld dat hij hier niet meer is. Ik heb geen goede dekking gegeven. Ik heb niet uitgekeken.' Snikte ik. Ik legde mijn hoofd in mijn handen en voelde een hand op mijn schouder. 'Dat is niet u schuld. Die mannen zijn in de fout. Zij probeerden ons te kwetsen en bij u ging dat alleen maar door Eric pijn te doen.' Zei Tineke. Ik haalde mijn schouders op en bleef voor de rest uren naar de foto's staren.
Ik mis hem. Ik mis zijn lach, zijn ogen, zijn handen...alles.

Een Schot drukt ons op de harde realiteit, de realiteit dat er een einde komt aan ons leven. Een zoon en een vrouw laat hij achter zij moeten door zonder hem. Brent zal opgroeien zonder zijn papa aan zijn zijde maar zijn papa zal over hem waken en Brent zal zijn papa kennen uit verhalen. De dood is een deel van het leven maar aan dat deel was hij nog niet. Hij had nog zoveel plannen nog zoveel dromen... Hij zal ze niet meer kunnen waarmaken. Hij was geliefd bij zijn collega's en vrienden zij moeten het verlies proberen een plaats geven. Maar ook al is hij er niet meer hij zal verder leven is ons hart en onze gedachten. Dood ben je pas als ze niet meer over je praten of aan je denken. En dat zal bij Eric niet zo zijn. Hij blijft eeuwig in ons hart