De buurtpolitie

Niet zonder jou

Brigitte

Ik voelde hoe Eric aan het huilen was. Voorzichtig draaide ik mijn hoofd. Ik legde mijn hand op zijn wang en droogde zijn tranen. ' Schat.' Zei ik stil. Hij keek me aan. ' Wat is er ?' Vroeg ik bezorgd. ' Ik herinner me alles nog.' Hij keek voorzichtig naar zijn bovenlichaam en prutste een beetje aan de pleisters die op zijn wonde plakten. Ik haakte voorzichtig onze handen ineen. 'Echt alles?' Vroeg ik voorzichtig. Hij knikte zachtjes. ' De interventie,de schoten ,dat ik hier lag, mijn do-dood. Het was allemaal zo grellig.' Snikte hij. ' Het voornaamste is dat je terug bent. Samen komen we hier wel door.' Zei ik zacht. Ik nam Brent en legde hem in zijn maxi-cosi. Daarna zette ik mij terug op bed. ' Wat hebben ze gedaan nadat ik neergeschoten ben?' Vroeg hij. De tranen sprongen in mijn ogen. ' Dat weet ik niet...' Zei ik met een krop in de keel. ' Hoe bedoel je dat weet je niet?' Hij keek me niet begrijpend aan. 'Ik vertel het je later wel eens.' Zei ik. Hij schudde zijn hoofd. ' Vertel het nu.' Zei hij. Zachtjes liet ik mijn hoofd zakken. ' Schat..' Ik voelde zijn hand op de mijne. ' Wat is er gebeurd?' Vroeg hij bezorgd. ' Ze hebben Floor,Tineke en mij ontvoerd. Als ze slimmer waren geweest hadden wij hier nu ook niet meer geweest.' Zei ik zacht. ' Wat? Hebben ze jou iets aangedaan?' Vroeg hij. ' Ze hebben me alleen maar gekwetst omdat ze zeiden dat ze je hadden doodgeschoten.' Zei ik. Hij nam mij in een omhelzing. Hij drukte mijn hoofd tegen zijn borst. Beiden waren we aan het huilen. ' Ik heb al zoveel moeten huilen.' Zei ik met een zwakke glimlach terwijl ik hem aankeek. Ook hij had een kleine glimlach. ' Pff ik heb je zo gemist.' Zei ik. ' Daarom dat ik terug ben. Ik miste jou, ik miste Brent. En ik kon jullie niet achter laten. Ik moest en zou vechten. Dat heb ik ook gedaan.' Zei hij. Ik lachte zachtjes en gaf hem een kus. ' Ik hou van u.' Zei ik stil. ' Ik ook van u.' Antwoorde hij nadat we elkaar loslieten en bleven aankijken.  Er was een stilte, maar een aangename stilte. Na elkaar een lange tijd aangestaard te hebben schoten we beiden in de lach. Ik legde me tegen hem aan en sloot mijn ogen voor zolang het kon. Een tijdje later werd ons vriendelijk verzoekt het ziekenhuis te verlaten. Ik zette me recht. 'Ik zal dan maar eens naar huis gaan he.' Zei ik. Hij keek me met een pruillipje aan. Ik lachte en gaf hem een kus. ' Ik ga morgen zo vroeg mogelijk komen.' Zei ik. Het moment dat ik recht wou staan, trekt Eric me zachtjes aan men arm. ' Wees voorzichtig. Zorg goed voor Brent en jezelf.' Zei hij. ' Altijd. Je kent me toch.' Zei ik met een glimlach. ' Ja maar ik zei zorg goed...niet verwen he.' Lachte hij. ' Dat doe ik toch niet?' Hij schudde lachend zijn hoofd. ' Neuhneuh. Je verwent mij al dus Brent verwen je ook als ik er niet bij ben.' Lachte hij. ' Ik zal erop letten.' Zei ik. Ik gaf hem nog een laatste kus. Ik nam Brent nog even uit de maxi cosi en zette hem naast Eric op bed. Ik nam nog snel een foto en na een lange afscheid vertrok ik samen met Brent naar huis. Thuis aangekomen legde ik Brent in zijn bedje en zette me in de zetel. Ik ging nog snel op facebook om aan iedereen het goede nieuws te melden. Bij de foto zette ik een korte tekst. "Een wonder dat is wat net gebeurde. Van de dood ging je naar leven. We konden onze oren niet geloven, tot ik het zag...dat kon ik alleen maar hopen. Nu zijn we gelukkig samen. Thank God, amen."
Ik las het na en plaatste de status.
Met een gerust hart en een brede glimlach ging ik slapen.