De buurtpolitie

Een wonder

Brigitte.

Ik nam Brent uit de auto en zette hem in de buggy. Het wordt wennen om alles hier alleen te doen. Ik deed de auto opslot en ging naar binnen. Aan de balie legde ik uit waarom ik naar hier moest komen. De dokter werd direct opgeroepen en kwam naar mij toe. ' Goedemiddag mevrouw, bedankt dat u zo snel wou komen.' Zei hij en schudde mij de hand. Ik volgde hem naar zijn cabinet en zette me neer met de buggy naast mijn stoel. ' Ik wou u even spreken over u man. Eric Buelens.' Begon hij. Ik knikte. ' We weten niet wat er is gebeurd. Het is een wonder. Dit hebben we nog nooit meegemaakt.' Ik keek hem vragend aan. ' Dus...u man...het hartapperaat is terug afgegaan. Wat normaal niet kan omdat die afgesloten moet zijn. Hij is terug beginnen ademen...dus samengevat. Hij leeft.' Ik keek hem vrolijk maar onbegrijpend aan. ' Wij gaan er nu alles aan doen om hem levend te houden. We hebben hem nog wel in kunstmatige coma gelegd omdat het riskerend is. Vanavond of morgen gaan we proberen hem eruit te halen.' Legde hij uit. Ik wist niet wat ik aanhoorde. Eric...leeft. ' En hoe...hoe is het gebeurd?' Vroeg ik. ' Wel mevrouw dat is voor ons ook een raadsel. Wij denken wegens het bloed dat we op het einde nog hebben toegediend, maar we zijn niet zeker. We onderzoeken het nog.' Legde hij uit. Ik knikte. ' En hoe zit het met zijn hart ?' Hij deed het mapje dat voor hem lag open. ' Momenteel ziet het er goed uit. Gisteren was zijn hart nog vrij zwak, maar vannacht al sterker. Ik ga sebiet eens zien hoe het ermee gaat.' Ik knikte. ' Zoals ik zei. Gisteren...we hebben u niet direct gecontacteerd omdat we nog niet zeker waren en de kans klein was dat hij de nacht zou halen.' Vervolgde hij. ' Oke dank u dokter. Ik ben echt blij dit te horen.' Zei ik. De tranen van geluk stonden in mijn ogen. ' Hij ligt nu op intensieve. Ik zal u tot daar begeleiden dan kan u hem even zien.' Ik knikte. Hij begeleidde mij naar de kamer. Ik nam Brent op mijn arm en ging samen met de dokter naar binnen. Eric lag in zijn bed vast aan allerlei toestellen. Rustig stapte ik naar hem toe. Hij lag daar zo vredig. Precies of  hij wist dat hij terug was. Voorzichtig nam ik zijn hand vast. Het voelde zo goed hem terug te kunnen aanraken. De dokter schreef vanalles op zijn papier en richtte zich dan tot mij. ' Het lijkt wel alsof hij terug is voor een reden. U man is sterk, hij vecht echt voor zijn leven. Ik denk dat we hem vanavond wakker krijgen.' Zei hij. Een glimlach ontstond op mijn gelaat. Er kwam een andere dokter of verpleegster binnen en zei iets tegen de dokter. Terwijl was ik aandachtig naar de hartmonitor aan het luisteren. ' Mevrouw.' Ik werd uit mijn gedachten gehaald door de dokter. 'Ze gaan nu even een echo nemen van zijn hart en zijn hersenen onderzoeken. Het kan lang duren dus misschien is het beter dat u straks terugkomt.' Zei de dokter. Ik knikte en ging met de dokter mee naar buiten. ' U kunt het goede nieuws melden aan familie en vrienden.' Zei hij met een lach terwijl ik Brent terug in zijn buggy legde. Ik keek hem aan en knikte blij. Ik besloot om direct naar het commissariaat te gaan. Met een glimlach op mijn gelaat liep ik het kantoor binnen. Er zat niemand aan het onthaal dus ze waren allemaal aan het eten. Ik nam Brent op mijn arm en stapte de refter binnen. Iedereen verschoot dat ik er stond en vooral waren ze geschokt omdat ik zo blij was. ' Ik heb goed nieuws.' Zei ik blij. Iedereen keek mij aandachtig aan. ' Ik ga niet rond de pot draaien maar het ineens zeggen...Eric leeft terug.' Zei ik blij. ' Wat? Nee dat kan niet.' Zeiden ze. Ik knikte. ' Toch wel. De dokter heeft me net gebeld en ben direct naar het ziekenhuis gegaan. Ik heb hem gezien. Maar hij ligt in kunstmatige coma.' Zei ik en ondertussen stonden de tranen van geluk in mijn ogen. Ook de rest was heel blij dit te horen. Iedereen kwam me een knuffel geven. Na lang gepraat te hebben vertrok ik naar de ouders van Eric en mijn ouders. Ook zij geloofden me eerst niet, maar na mijn uitleg waren ze super blij. Na veel uitleg en gepraat ging ik terug naar het ziekenhuis.
Na een rit van een kwartier dat wel uren leek kwam ik aan het ziekenhuis aan. Weer nam ik Brent uit de auto. Elke stap dat ik dichter bij de ingang kwam, begon mijn hart sneller te kloppen. Ik nam de lift naar intensieve. Daar aangekomen kwam ik de dokter tegen aan de balie. Hij knikte en glimlachte. 'Hij is wakker en vroeg direct naar u.' Zei hij nog snel. Ik zette een stapje sneller. Ik kwam aan de kamer aan. Ik zuchtte uit en klopte op de deur. Uit een zachte stem kon ik verstaan dat ik binnen mocht. Voorzichtig deed ik de deur. Eric zat recht in zijn bed en zat breed de glimlachen wanneer hij mij zag verschijnen. Ook bij mij ontstond er een brede glimlach. Ik zette Brent op de stoel en ging naar Eric toe. Met tranen van blijdschap ging ik naar hem toe. Ik nam hem in een stevige omhelzing. Ik liet hem los en keek hem aan. Ook bij hem stonden de tranen in zijn ogen. Hij legde zijn hand voorzichtig in mijn hals en gaf me een lange, liefdevolle kus. Nadat we elkaar loslieten bleven onze hoofden op drie centimeter van elkaar zweven. De tranen stroomden over onze wangen. ' Ik heb u gemist.' Fluisterde ik. Hij antwoorde met een kus. ' Ik ben teruggekomen voor u, voor u en Brent. Ik kon en mocht jullie niet achterlaten.' Zei hij en snikte zachtjes. Ik glimlachte. ' Ik hou van u.' Ik nam Brent uit zijn maxi cosi en legde hem in Eric zijn handen. Je zag dat hij zo blij was Brent terug te zien. Hij deed teken dat ik naast hem op bed moest zitten, wat ik ook deed. Ik liet mijn hoofd op zijn schouder rusten terwijl hij Brent tussen ons legde. Hij gaf een kus op mijn voorhoofd en liet dan zijn hoofd op de mijne rusten.