Dream(Z.m & h.s)

Κεφάλαιο 8

Το πρωί με βρήκε ξαπλωμένη στο καναπέ του σαλονιού. Δεν κοιμήθηκα καθόλου μετά τον εφιάλτη. Σκεφτόμουν τους γονείς μου και γενικότερα το χθεσινοβραδινό όνειρο και για αυτό έχω μαύρους κύκλους κάτω από τα μάτια μου. Η παρουσία της Monika με βγάζει από τις θλιβερές σκέψεις μου. Από τη μία θέλω να την ρωτήσω αν είναι καλά μετά την λιποθυμία της χθες το βράδυ, αλλά από την άλλη δεν θέλω να μιλήσω. Προτιμώ την σιωπή. Λειτουργεί σαν θεραπεία για εμένα.

Απλώς κοιτάω επίμονα τον πανέμορφο και αυθεντικό πίνακα ζωγραφικής που στέκεται πάνω από το τζάκι, χωρίς να πω λέξη. Παριστάνει ένα ηλιοβασίλεμα μπροστά από τα γαλαζοπράσινα νερά μίας θάλασσας. Βαρκούλες με ζευγάρια και βράχοι διακοσμούν το τοπίο. Πουλιά πετούν στον πεντακάθαρο ουρανό και παιδάκια παίζουν με τα κουβαδάκια τους στην χρυσαφένια άμμο.

Αυτός ήταν ο αγαπημένος της πίνακας. Ο λόγος που τον αγαπούσε δεν ήταν μόνο αισθητικός αλλά και συναισθηματικός. Της τον είχε χαρίσει η μητέρα της, η οποία τον πήρε και εκείνη από την δική της μητέρα κ.ο.κ. Δηλαδή περνούσε από γενιά σε γενιά. Άραγε θα τον πάρω εγώ; Αν συμβεί αυτό θα τον προσέχω σαν τα μάτια μου.

"Καλημέρα," λέει μετά από αρκετή ώρα η Monika. Η όψη της θλιμμένη και τα μάτια της κοιτάνε το πάτωμα. Φαίνεται το ίδιο στεναχωρημένη με εμένα, μόνο που εγώ είμαι αυτή που θα περάσει σχεδόν μόνη το υπόλοιπο της ζωής της. Ένας αναστεναγμός μου ξεφεύγει, καθώς το σκέφτομαι. Το ξέρω πως είμαι αγενής που δεν την καλημέρισα, αλλά ο πόνος και η μοναξιά μου με εμποδίζουν. Δεν τραβώ το βλέμμα μου από τον πίνακα και γέρνω το κεφάλι μου στο μαξιλάρι του καναπέ.

"Μην την ζορίζεις, είναι σε κατάσταση σοκ. Γι'αυτό δεν μπορεί να μιλήσει," ακούω την ψιθυριστή φωνή της Angie. Είμαι σε σοκ; Αυτός είναι ο λόγος που δεν μιλάω; Μάλλον η ξαφνική είδηση για το θάνατο της μαμάς μου με έφερε σε αυτή την κατάσταση.

Δεν είχα συνειδητοποιήσει την σοβαρότητα της κατάστασης πριν να δω τον εφιάλτη. Τώρα όμως κατάλαβα πως τα πράγματα είναι πιο δύσκολα και περίπλοκα από ποτέ. Όταν ήμουν μικρή το κλείσιμο στον εαυτό μου δεν μου προκαλούσε τόσο πόνο και κατάθλιψη όσο τώρα. Αυτή την φορά έχω να κάνω με μια τεράστια απώλεια, τότε απλά η μαμά μου προσπαθούσε να το εμποδίσει και το κατάφερε με έναν τρόπο. Ήταν πάντα το στήριγμα και η βοήθεια μου. Επειδή ήμουν και είμαι εσωστρεφής, εκείνη φρόντιζε να μην νιώθω τόσο απαίσια. Τώρα όμως η απουσία της μου είναι πολύ φανερή.