Dream(Z.m & h.s)

Κεφάλαιο 22

Harry's POV

"Είστε καλά παιδιά;" ρωτάει ανήσυχη και μας κάνει νόημα να μπούμε μέσα. "Αν εξαιρέσεις ότι πεθαίνουμε της πείνας, έχουμε παγώσει και ότι θέλουμε εδώ και μία ώρα να πάμε στην τουαλέτα, κατά τα άλλα μια χαρά." ειρωνεύομαι την κατάσταση και οι υπόλοιποι γελάνε. Πριν προλάβω όμως να μπω στο μπάνιο για να κάνω την ανάγκη μου, με προλαβαίνει ο Louis. "Τελείωνε!" λέω αφού περάσουν λίγα λεπτά, ενώ τα πόδια μου τρέμουν και είμαι έτοιμος να μου φύγουν. 

"Τώρα." φωνάζει από μέσα και ο Liam με την Rosy γελάνε, με αποτέλεσμα να μου σπάσουν τα νεύρα. "Έ Harry, γιατί δεν πας στο φυτό στην γωνία; Είναι και απότιστο..." με κοροϊδεύει ο φίλος μου και τα παίρνω στο κρανίο. Ανίκανος όμως να κάνω κάτι, απλά του ρίχνω μια δολοφονική ματιά και συνεχίζω να χτυπώ επίμονα την πόρτα του μπάνιου. Επιτέλους, ο Louis βγαίνει και μπαίνω βιαστικά, αφού βροντήξω την πόρτα πίσω μου. "Εγώ παιδιά σας αφήνω. Έχω ανάγκη το κρεβατάκι μου." ακούω την ναζιάρικη φωνή του Louis.

"Καλά, τα λέμε αύριο. Τι λέτε να πάμε στο λούνα παρκ;" προτείνει ο Liam και φαντάζομαι την χαζή έκφραση που θα έχει τώρα ο Louis. "Τέλεια ιδέα!" τσιρίζει και ακούω τα χοροπηδητά του. Κάθε φορά που πάμε στο λούνα παρκ για ένα περίεργο λόγο τρελαίνεται. Δεν ξέρω γιατί του αρέσει τόσο πολύ. Που είναι το διασκεδαστικό στο μαλλί της γριάς, τις κούνιες και τα παιδάκια που τσιρίζουν σαν χαζά; Εγώ προσωπικά απεχθάνομαι αυτά τα πάρκα. Ο μόνος λόγος που πηγαίνω είναι για χάρη των παιδιών, που τους αρέσει, όπως θα κάνω και αυτή τη φορά.

Καθώς βγαίνω από το μπάνιο, βλέπω πως ο Louis έχει ήδη φύγει και ο Liam κάθεται στον καναπέ, δίπλα στην Rosy. Γιατί είναι ακόμα αυτή εδώ; Όχι ότι την αντιπαθώ, απλά νιώθω πως αυτή φταίει για ότι συνέβη ανάμεσα σε εμένα και την Emma, ενώ δεν ισχύει. Harry για λίγο καιρό μην την σκέφτεσαι. Μέχρι να πάρει την απόφαση της, πρέπει να κρατήσεις κάποιες αποστάσεις. Υπενθυμίζω στον εαυτό μου και κάθομαι απέναντι από τον κολλητό μου.

"Λοιπόν.. Rosy, δεν μας είπες. Πως ήξερες ότι ήμασταν κλειδωμένοι απ'έξω;" την ρωτάω με περιέργεια και γυρνάει το βλέμμα της από την τηλεόραση σε εμένα. "Ο Niall με πήρε τηλέφωνο να έρθω να σας ανοίξω, γιατί ανησυχούσε." λέει απλά και μου φεύγει ένα γελάκι. "Ο Niall; Ανησύχησε; Κανένας φούρνος θα γκρεμίστηκε." σχεδόν γελάω και ο Liam γελάει μαζί μου. "Αλήθεια είναι. Με είπε ότι δεν θα προλάβαινε να το κάνει ο ίδιος, γιατί θα γυρνούσε αργά και έτσι ζήτησε από εμένα να το κάνω. Ευτυχώς ο διαχειριστής της πολυκατοικίας έτυχε να έχει το κλειδί του διαμερίσματος και έτσι μου άνοιξε. Αλλιώς τώρα θα ήσασταν ακόμα στο κρύο." επισημαίνει και παραξενεύομαι.