Dream(Z.m & h.s)

Κεφάλαιο 3

Καθώς γυρνάω αντικρίζω τον καινούργιο μου συμμαθητή, που πριν από λίγο καθόταν από πίσω μου, τον Zayn. Μου φαίνεται περίεργο που ξέρει το όνομα μου, δεν του το είπα καν. "Ξέχασες αυτό στο θρανίο σου," μου λέει και μου δίνει το τετράδιο των γαλλικών μου. Η ετικέτα γράφει το όνομα μου, οπότε υποθέτω ότι το διάβασε από εκεί. Ήμουν τόσο αφηρημένη να βρω την Phoebe που δεν κατάλαβα πως το άφησα στην τάξη.

"Σε ευχαριστώ πολύ," του λέω δειλά και παίρνω το τετράδιο. Άρχισα να τον συμπαθώ. Κανένα αγόρι πιο πριν δε μου είχε φέρει κάτι που ξέχασα, πολύ ευγενικό εκ μέρους του. Ο Zayn μου χαμογελάει και φεύγει από τις σκάλες. Είναι η πρώτη φορά που τον βλέπω να χαμογελάει από τότε που ήρθε στην τάξη και το κάνει σε μένα!

Τις σκέψεις μου διακόπτει η καλύτερη μου φίλη, η οποία με ακουμπάει στον ώμο, τρομάζοντας με λιγάκι.
"Χει, πολύ χαρούμενη σε βλέπω. Τι έγινε;" με ρωτάει γεμάτη περιέργεια.
"Τίποτα σπουδαίο. Που ήσουν; Σε έψαχνα τόση ώρα," της λέω αποφεύγοντας να της μιλήσω για τον Zayn. Ελπίζω να έχει μια καλή δικαιολογία.
"Άργησα να ξυπνήσω, το ξυπνητήρι μου δεν χτύπησε. Αλλά ευτυχώς ήρθα την ώρα που ανέβηκατε στις τάξεις," κάνει μια παύση και συνεχίζει "Σειρά σου τώρα, γιατί είσαι τόσο χαρούμενη;" με ρωτάει ενώ βλέπει το χαμόγελο στο πρόσωπο μου. Καθώς δεν μπορώ να το αποφύγω της λέω για τον Zayn και την ευγενική του χειρονομία.

Όταν τελειώνω δεν έχει την έκφραση που περίμενα ότι θα έχει, δηλαδή να είναι ενθουσιασμένη όπως εγώ. Αντιθέτως είναι στεναχωρημένη.
"Θυμάσαι τι συζητούσαμε χθες το βράδυ;" με ρωτάει αλλά δεν καταλαβαίνω τον λόγο της ερώτησης.
"Ναι, για κάποιο κακό αγόρι που θα ερχόταν σύντομα στο σχολείο μας," της απαντάω χωρίς ακόμα να καταλαβαίνω τι θέλει να μου πει.
"Ο Zayn είναι αυτός," μου αποκρίνεται με ένα παρηγορητικό ύφος στο βλέμμα της.

"Αποκλείεται!" φωνάζω όσο πιο δυνατά μπορώ, ενώ δεν μπορώ να πιστέψω αυτά που ακούω και δεν με νοιάζει καθόλου που ολόκληρος ο όροφος έστρεψε την προσοχή του επάνω μου. "Μα μου συμπεριφέρθηκε τόσο καλά, θα τον μπέρδεψες με κάποιον άλλον," της λέω πιο χαμηλά αυτή τη φορά, ενώ η αναπνοή μου είναι ακανόνιστη και δεν μπορώ να την ελέγξω.

"Προσποιείται, είναι ξεκάθαρο!" αρχίζει να φωνάζει και εκείνη. Δεν μου αρέσει καθόλου η τροπή των πραγμάτων. Πως καταλήξαμε από το να συζητάμε ήρεμα στο να φωνάζουμε η μία στην άλλη; "Και εσύ που το ξέρεις; Τον γνώριζες και από χθές;" την ρωτάω δυνατά με περισσότερο θυμό από τι εκείνη προηγουμένως. Ένα μεγάλο πλήθος αρχίζει να συγκεντρώνεται γύρω μας. Εύχομαι να χτυπούσε το κουδούνι ή να μας χώριζε ένας καθηγητής και να δίναμε ένα τέλος σε αυτή τη διαμάχη.

"Μου το είπαν οι φίλοι μου, που τον γνωρίζουν από την παλιά του πόλη, το Σικάγο. Στο σχολείο του έκρυβε ποιος στα αλήθεια ήταν και μετά από καιρό πλήγωνε το κόσμο, όπως θα κάνει και με σένα! Για αυτό το λόγο τον έδιωξαν και ήρθε εδώ," φωνάζει εξίσου δυνατά με μένα και μένω άφωνη με τα λεγόμενα της. Ίσως να έχει δίκιο και να θέλει να με προστατέψει, αλλά μια άλλη πλευρά του μυαλού μου σκέφτεται πώς ο Zayn μπορεί να μετάνιωσε για αυτά που έκανε και να θέλει να αλλάξει. Πριν προλάβω να πω οτιδήποτε, ακούω τον ήχο του κουδουνιού και έτσι το πλήθος διασκορπίζεται για να μπει στις τάξεις.

Η Phoebe φεύγει θυμωμένη και ταυτόχρονα ενοχλημένη με τη συμπεριφορά μου. Το ίδιο κάνω και εγώ. Κατεβαίνω στον κάτω όροφο για να βρω την τάξη των καλλιτεχνικών. Μόλις μπαίνω μέσα, το πρώτο άτομο που αντικρίζω είναι εκείνος για τον οποίο προκλήθηκε ο καβγάς μεταξύ της καλύτερης μου φίλης και εμένα. Είναι ο Zayn. Τον βλέπω να γράφει κάτι σε ένα σημειωματάριο και μόλις αντιλαμβάνεται την παρουσία μου σηκώνει το κεφάλι και με χαιρετάει. Κάνω και εγώ το ίδιο, παρόλο που τον θεωρώ υπεύθυνο για ότι έγινε. Από την άλλη, μπορεί να θέλει να επανορθώσει για τα λάθη του.

Κάθομαι στο θρανίο δίπλα του και βγάζω τις μπογιές και το μπλοκ μου. Όταν μπαίνουν και τα υπόλοιπα παιδιά στη τάξη ακούω ψιθύρους για τον καβγά μου με τη Phoebe. Τουλάχιστον κανείς δεν κατάλαβε για ποιόν μιλούσαμε. Και αν κάποιος κατάλαβε ελπίζω να μη πει τίποτα, ειδικά στον Zayn. Σε λίγο μπαίνει μέσα η κυρία Stone, η καθηγήτρια των Καλλιτεχνικών. Μας λέει να ζωγραφίσουμε κάτι σημαντικό από την καθημερινότητα μας.

Το πρώτο πράγμα που μου έρχεται στο μυαλό είναι η μαμά μου. Έπαιξε σημαντικό ρόλο στη ζωή μου. Με μεγάλωσε μόνη της, αν εξαιρέσουμε μερικές νταντάδες που προσέλαβε, και με δίδαξε πολλά πράγματα. Έτσι αρχίζω να ζωγραφίζω μια όμορφη γυναίκα ντυμένη με τακούνια και φόρεμα. Έχει καστανά σγουρά μακριά μαλλιά, είναι ψηλή, αδύνατη και το δέρμα της είναι ανοιχτό. Επίσης είναι καθισμένη σταυροπόδι σε μια καρέκλα. Όταν έρχεται η ώρα στο τέλος η καθηγήτρια με επαινεί για τη ζωγραφιά μου, παρόλο που ξέρω ότι ήταν λίγο χαζό να ζωγραφίσω τη μαμά μου.

Όταν βγαίνω έξω από την τάξη, κρατώντας το μπλοκ μου, νιώθω ένα χέρι να το τραβά. Αμέσως γυρίζω και βλέπω τον Zayn να κοιτάζει τη ζωγραφιά μου. Περιμένω να με κοροϊδέψει ή να κάνει κάποιο αγενές σχόλιο, αλλά προς έκπληξη μου τον βλέπω να κοιτάει την ζωγραφιά με ενδιαφέρον.

"Πολύ ωραία, έχεις ταλέντο. Να το αξιοποιήσεις," μου λέει και μου δίνει το μπλοκ. Πριν προλάβω να τον ευχαριστήσω για τα λόγια του, έχει ήδη φύγει. Δεν μπορώ να καταλάβω τι γίνεται. Από τη μία μου συμπεριφέρεται τόσο καλά και από την άλλη η Phoebe μου λέει τα χειρότερα λόγια για αυτόν. Αλλά δεν αξίζει να χάσω την καλύτερη μου φίλη για αυτή τη χαζομάρα. Αποφασίζω να πάω να την βρω και να το συζητήσουμε. Ήρεμα αυτή τη φορά.

Σχολιάστε και ψηφίστε κάτω! Θα σας ήμουν ευγνώμων αν το κάνατε :)