Dream(Z.m & h.s)

Κεφάλαιο 28

Z a y n

Ο ήχος ενός κλειδιού που γυρίζει με κάνει να στρέψω την προσοχή μου στην κεντρική είσοδο του σπιτιού. Μία όμορφη και ψηλή κοπέλα με μαύρα μαλλιά κάνει την εμφάνισή της στο σπίτι, κάνοντας με να θυμηθώ πως πρόκειται για την Chloe, την κόρη της Lucy. Την θυμάμαι μικρός που ήταν το ίδιο ελκυστική όπως τώρα. Μόνο που ήταν πιο χαριτωμένη και λεπτή, ενώ τώρα είναι γυναίκα και με περισσότερες καμπύλες να διακοσμούν το σώμα της.

Αφού αφήσει το πανωφόρι και την τσάντα της στον καλόγερο, το βλέμμα της πέφτει απευθείας πάνω μου. Παρατηρώ μαγεμένος τα γαλανά της μάτια που κάνουν φοβερή αντίθεση με τα μαλλιά και την σκούρη επιδερμίδα της. Φαίνεται πως και εκείνη με επεξεργάζεται, μιας και έχουμε να βρεθούμε από τότε που εγώ ήμουν δέκα και εκείνη έντεκα.

Είμαστε σχεδόν συνομήλικοι, όπως καταλάβατε. Εκείνη σπουδάζει τώρα στην Νέα Υόρκη νομική, όπως η Lucy κάποτε, και βρίσκεται στο πρώτο έτος, όπως πληροφορήθηκα από την μαμά της. Φαίνεται πως ήρθε εδώ επειδή πλησιάζουν τα Χριστούγεννα και ήθελε να τα περάσει με την οικογένεια της.

Μόνο που θα την περιμένει μια άσχημη έκπληξη.. Να της το πω άραγε ότι ο William και η νονά θα χωρίσουν; Αλλά καλύτερα όχι. Δεν είναι δικιά μου δουλειά και σωστό είναι να το μάθει από την Lucy. Εξάλλου εκείνην αφορά το θέμα.

"Zayn; Εσύ είσαι έτσι;" η Chloe διακόπτει την μεγάλη σιωπή χαρίζοντας μου ένα από τα μεγαλύτερα χαμόγελα της. Η φωνή της δεν άλλαξε καθόλου. Το ίδιο και η γλυκύτητα της. "Ναι εγώ είμαι, Chloe. Η νονά μου είπε ότι θα ερχόσουν." της απαντώ μες στην χαρά πλησιάζοντας την και τραβώντας την σε μια θερμή αγκαλιά.

"Πω πω έχουν περάσει τόσα χρόνια... Θυμάμαι πόσο ζωηρός και γεμάτος όρεξη και παιχνίδι ήσουν όταν ερχόσουν εδώ για επίσκεψη με τους γονείς σου. Αλλά αυτό που δεν μπορώ να ξεχάσω είναι το πάθος σου με την ζωγραφική... Σου άρεσε τόσο πολύ να παίρνεις ένα σπρέι και να ζωγραφίζεις οτιδήποτε γύρω σου. Τοίχους, δρόμους, πεζοδρόμια, πόρτες.. Το χαρτί δεν ήταν αρκετό για εσένα, για να εκφράσεις την δημιουργικότητα σου. Σε θαύμαζα πολύ για αυτό."

Η Chloe αναπολεί τα παιδικά μας χρόνια και ιδιαίτερα τα δικά μου, μόλις απομακρυνθούμε από την αγκαλιά, με αποτέλεσμα να με πιάσει το παράπονο. Κάθομαι στον καναπέ και κάνει το ίδιο. "Γιατί είσαι έτσι; Είπα κάτι που δεν έπρεπε;" με κοιτάει με μελαγχολία, ακολουθώντας το παράδειγμα μου.