Dream(Z.m & h.s)

Κεφάλαιο 13

Harry's POV

"Πες μου, Styles... Γιατί χτύπησες τον συμμαθητή σου;" ρωτάει αυστηρά η διευθύντρια. Περπατάει πάνω κάτω με τα χέρια στην πλάτη της. Ο εκνευριστικός ήχος που κάνουν τα τακούνια της στο δάπεδο, με ανατριχιάζει. "Απλά με νευρίασε," απαντώ αδιάφορα, λες και είναι το πιο φυσιολογικό πράγμα στον κόσμο. "Το κάνεις να φαίνεται τόσο ασήμαντο..." λέει και έρχεται μπροστά μου.

Είναι σχετικά νέα γυναίκα, απλά επειδή είναι συνέχεια θυμωμένη, το πρόσωπο της είναι διαρκώς καλυμμένο με ζάρες και ρυτίδες. Κάτι που δεν μπορώ να αντέξω. Έτσι αποφεύγω να την κοιτάξω στο πρόσωπο. "Πολλοί άνθρωποι μας εκνευρίζουν καθημερινά. Όπως εσύ εμένα, για παράδειγμα. Αυτό δεν σημαίνει πως πρέπει να τους δέρνουμε. Το ξύλο δεν είναι λύση," συνεχίζει το κήρυγμα.

Μα τι θέλει να πετύχει με αυτό; Δεν υπάρχει περίπτωση να σταματήσω τις συνήθειες μου, επειδή το λέει εκείνη. Αν το νομίζει αυτό, είναι γελασμένη. "Δεν εννοούσα ότι με νευρίασε απλά. Πρόσβαλε εμένα και μία πολύ καλή φίλη μου. Με έβγαλε έξω από τα όρια μου. Δεν μπορούσα να κάνω αλλιώς," την ενημερώνω. Το ύφος της μαλακώνει και βλέπω πως πέρα από τις ρυτίδες, είναι αρκετά όμορφη.

"Γιατί δεν το είπες από την αρχή; Θα τον ρωτήσω, μόλις βγει από το ιατρείο. Θέλω, όμως να του ζητήσεις συγγνώμη. Δεν θα σε τιμωρήσω. Αυτό είναι το μόνο που σου ζητάω," λέει φιλικά και κάθεται στην καρέκλα του γραφείου της. "Αποκλείεται! Μετά από όσα έκανε, δεν θα του απολογηθώ κιόλας. Αλλά νόμιζα πως ήθελε να τιμωρηθώ. Αυτός δεν είναι ο λόγος που με κάρφωσε εξάλλου;" σηκώνω το φρύδι μου και σταυρώνω τα χέρια μου.

"Δεν μου το είπε εκείνος. Άκουσα μερικά παιδιά να το φωνάζουν και έτσι σε κάλεσα εδώ. Εκείνος ίσα ίσα με παρακάλεσε να μη σε τιμωρήσω. Είπε μάλιστα ότι ο ίδιος φταίει και όχι εσύ," με εκπλήσσει με τα λόγια της. Παραδέχτηκε το λάθος του; Είπε ότι δεν θέλει να μου βάλουν τιμωρία; Δεν μπορώ να αναγνωρίσω τον φίλο μου. Μα πως άλλαξε έτσι μέσα σε λίγη ώρα; Ίσως πρέπει τελικά να του ζητήσω συγγνώμη.

"Καλά λοιπόν, θα του απολογηθώ," λέω και εξαφανίζομαι από την καταθλιπτική αίθουσα. Κατευθύνομαι αριστερά, προς το ιατρείο του σχολείου. Μπαίνω μέσα, δίχως να χτυπήσω την πόρτα και αντικρίζω τον Louis να κάθεται στον ιατρικό πάγκο. Κρατάει μια παγοκύστη στο μάγουλο του και από την μύτη του δεν τρέχει πλέον αίμα. Τον πλησιάζω αργά, κοιτώντας τον απολογητικά.

"Γεια," λέω πρώτος και εκείνος δεν απαντά. Γιατί το κάνει τόσο δύσκολο; Δεν μου είναι καθόλου εύκολο να ζητάω συγγνώμη. Την τελευταία φορά που το έκανα ήταν επειδή με πίεσε πολύ η Phoebe. Ήταν τότε στο κινέζικο μαγαζί. Όταν γνώρισα την Emma. Την είχα ερωτευτεί με την πρώτη ματιά. Κεραυνοβόλος έρωτας, που λένε. Δεν πίστευα σε αυτό, μέχρι εκείνη την στιγμή. Εκείνη φυσικά με πέρασε για ένα αγενή πλουσιόπαιδο.