Dream(Z.m & h.s)

Πρόλογος

Η ζωή μου ξεκίνησε με μία και μοναδική ανάμνηση. Το σκοτάδι. Μία λέξη που ακόμα με πονάει στο άκουσμα της. Μου θυμίζει τον φόβο και την αγωνία που ένοιωθα σαν παιδί.

Όταν ήμουν πέντε χρονών η μαμά μου με έκλεινε τις περισσότερες ώρες της ημέρας σε ένα σκοτεινό δωμάτιο. "Θα είσαι καλύτερα εδώ παρά πουθενά αλλού." μου έλεγε για να με καθησυχάσει. Τον λόγο τον ανακάλυψα πολλά χρόνια μετά.

Αυτό συνεχιζόταν ακόμα και όταν έγινα εφτά χρονών. Όσες ώρες δεν ήμουν σε εκείνο το δωμάτιο βρισκόμουν στο υπόλοιπο σπίτι. Δεν με άφηναν να βγαίνω έξω εκτός από το να πηγαίνω στο σχολείο. Το σπίτι όμως ήταν αρκετά μεγάλο για να περνάω την ώρα μου. Διώροφο με πολλές αντίκες και πίνακες ζωγραφικής. Οι δύο μέγαλες αγάπες της μαμάς.

Μπαμπά δεν είχα γνωρίσει ποτέ. Η μαμά μου είχε πει πως πέθανε από μία σοβαρή αρρώστια. Για το λόγο αυτό, ζήλευα πολύ τους συμμαθητές μου που είχαν μία πατρική φιγούρα στο πλάι τους. Μερικές φορές με κορόιδευαν για αυτό, αλλά η δασκάλα μου, η κυρία Mary με συμβούλευε να τους αγνοώ. Ως μοναχοπαίδι η μαμά μού έκανε όλα τα χατίρια και πιστεύω πως το έκανε επειδή ήμουν συνεχώς στεναχωρημένη και γιατί ήθελε να ξεπεράσω την απώλεια του μπαμπά μου.

Ώσπου έγινα δέκα χρονών και μου ήταν επιτρεπτό να παίζω με τα άλλα κορίτσια της ηλικίας μου, αλλά μόνο στο δικό μου σπίτι και με φίλες που γνώριζε η οικογένεια μου. Το μόνο που κάναμε ήταν να παίζουμε με τις πανάκριβες κούκλες μας. Μπορεί και κάποιες φορές η μαμά να τις κερνούσε κουλουράκια ή χυμό.

Ο καιρός περνούσε απίστευτα αργά. Η στεναχώρια μου μεγάλωνε αντί να μικραίνει και το γεγονός ότι είχα ένα εξασφαλισμένο μέλλον δεν βοηθούσε. Στο λύκειο ήταν, όμως, που ήρθαν τα πάνω κάτω στη ζωή μου.

Ψηφίστε και σχολιάστε κάτω! Θα χαιρόμουν πολύ αν το κάνατε :)