Dream(Z.m & h.s)

Κεφάλαιο 34

H a r r y

"Καλημέρα, Harry. Πως κοιμήθηκες;" η γλυκιά, αλλά προσποιητή φωνή της μου τη δίνει στα νεύρα. "Να μην σε νοιάζει. Τι κάνω εδώ και κυρίως μπορώ να μάθω γιατί με έγδυσες;" φωνάζω νευριασμένος, καθώς πλησιάζω προς το μέρος της. Η ψυχραιμία δεν φεύγει από πάνω της, με αποτέλεσμα να τσιτώσω περισσότερο. Αντιθέτως, ένα αθώο χαμόγελο σχηματίζεται στα χείλη της και τα γαλανά της μάτια φωτίζουν λες και είπα κάτι ευχάριστο.

"Ηρέμησε, Harry. Απλώς ήσουν τόσο μεθυσμένος χθες που αποφάσισα να σε φέρω εδώ. Και για να ξέρεις, δεν σε έγδυσα εγώ. Μόνος σου το έκανες και μετά το έκανες και σε εμένα. Φυσικά ύστερα από αυτό ξυπνήσαμε όλη την γειτονιά από τις φωνές μας." εξηγεί, με ένα αυτάρεσκο χαμόγελο, σαν να μην συνέβη τίποτα σπουδαίο και εγώ μένω με ανοιχτό το στόμα. "Τι.. Τι.. Θέ... Θέλεις να πεις με αυτό; Ότι εγώ και εσύ..." χάνω τα λόγια μου, ενώ τρέμω ολόκληρος και τραβώ νευρικά τα μαλλιά μου μακριά από το πρόσωπο μου.

Εκείνη αργεί να απαντήσει, αφού πηγαίνει προς το κρεβάτι χαλαρή και αρχίζει να στρώνει τα σκεπάσματα. Εξαιτίας του νέου που έμαθα μόλις σε συνδυασμό με την αδιαφορία της, η ένταση μου κορυφώνεται. "Απάντησε μου, γαμώτο! Σε γάμησα ναι ή όχι;!;!" η αγωνία μου μαζί με τον θυμό μου προκαλούν ένα εκρηκτικό αποτέλεσμα. Αν δεν μου απαντήσει, δεν ξέρω και εγώ τι άλλο θα κάνω. Το πολύ πολύ να την σκοτώσω. Έτσι κάνεις δεν θα μάθει την αλήθεια, είτε το κάναμε είτε όχι. Το καλό που της θέλω να λέει ψέματα.

Και τότε γυρνάει ξαφνικά και το ενοχλητικό της χαμόγελο μετατρέπεται σε δυνατό γέλιο. Πες μου ότι αυτό σημαίνει πως ήταν πλάκα. Και ας συνεχίσει να γελάει σαν καθυστερημένη, εμένα μόνο αυτό με νοιάζει. "Δεν το πιστεύω ότι το έχαψες! Φυσικά και δεν κάναμε κάτι. Απλώς σου έβγαλα τα ρούχα για να είσαι πιο άνετα." λέει μες στα γέλια της και σφίγγω τις γροθιές μου, για να συγκρατηθώ από το να την δείρω. Τόσο κοντά είμαι. Πως τόλμησε και με δούλεψε η σκύλα; Κάτι τέτοιο να ξανακάνει και την έβαψε. Αμάν αυτός ο Malik, ούτε μια γκόμενα της προκοπής δεν μπορεί να βρει. Ανίκανος, τι να πεις..

"Έ τότε λύσε μου ακόμη μια απορία.. Γιατί από όλους τους ανθρώπους επάνω στην γη έπρεπε ΕΣΥ να με μεταφέρεις κάπου; Ειδικά αν αυτό το κάπου είναι ένα κακόγουστο δωμάτιο;" σταυρώνω ενοχλημένος τα χέρια μου, ενώ το βλέμμα μου πετάει σπίθες και φυσικά πάνω της. "Επειδή, οι υπόλοιποι είχαν φύγει και συγγνώμη που δεν διάλεξα κάποιο μεγαλοπρεπές δωμάτιο για την χάρη σου, αλλά αυτό είχα στην διάθεση μου. Συγγνώμη μεγαλειότατε." με κοροϊδεύει, ενώ στριφογυρίζει τα μάτια της και φτάνω πια στα όρια μου.