Dream(Z.m & h.s)

Κεφάλαιο 4

Καθώς περπατώ στον δεύτερο όροφο, την εντοπίζω γρήγορα μαζί με κάποια αγόρια, τα οποία μόλις με βλέπουν εξαφανίζονται. Δεν αργώ να την πλησιάσω και να της ζητήσω συγγνώμη για ότι έγινε την προηγούμενη ώρα. "Δεν πειράζει, Emma. Για αυτό είναι φίλες, για να να συγχωρούν η μία την άλλη. Και εγώ σου ζητώ συγγνώμη που σου φώναξα," μου αποκρίνεται και ως δείγμα συγχώρεσης της δίνω μια σφιχτή αγκαλιά.

"Ισχύει η βόλτα που λέγαμε χθές;" με ρωτάει μόλις τραβιέται.
"Φυσικά και ισχύει. Αρκεί οι φίλοι σου να μην μου μιλήσουν για τον Zayn," της ζητώ ευγενικά. Δεν θέλω να μου λένε ότι είναι κακός ή υποκριτής, γιατί δεν ισχύει. Το καταλαβαίνω όταν με κοιτάει με εκείνο το καθαρό βλέμμα και κάθε φορά που μου μιλάει. Δεν ξέρω πως το καταλαβαίνω, αλλά το νιώθω πολύ έντονα και δεν μπορώ να το αγνοήσω. "Θα το κανονίσω, μην ανησυχείς," δέχεται την πρόταση μου και μου χαρίζει ένα χαμόγελο.

[.....]

Όταν περνώ από την πόρτα, μια λαχταριστή μυρωδιά έρχεται στα ρουθούνια μου. Το τελευταίο πράγμα που έφαγα ήταν ένα τοστ από την καντίνα του σχολείου πριν τέσσερις ώρες και τώρα πεινάω αρκετά.
"Μυρίζει τόσο ωραία, Angie. Ανυπομονώ να το δοκιμάσω. Βάζω στοίχημα ότι είναι καρμπονάρα," απευθύνομαι στην μαγείρισσα.
"Η μύτη σας είναι αλάνθαστη, κυρία Emma," απαντάει. Το μισώ όταν άνθρωποι μεγαλύτεροι από μένα μου απευθύνονται στον πληθυντικό. Είμαι σίγουρη ότι η μαμά μου της είπε να με αποκαλεί "κυρία Emma," παρόλο που της είπα να μη το κάνει. Δεν την διορθώνω όμως, γιατί ξέρω ότι δεν θα αλλάξει τίποτα.

"Πάω να αλλάξω και έρχομαι," λέω στην Angie και πηγαίνω στο δωμάτιο μου. Όταν κατεβαίνω και πάλι στην κουζίνα, η μαμά μου είναι καθισμένη στην τραπεζαρία και περιμένει υπομονετικά. Πάντα τρώμε μεσημεριανό μαζί. Λέει πως είναι οικογενειακή παράδοση από τότε που ήταν μικρή. Κάθομαι δίπλα της και αρχίζω να τρώω το πεντανόστιμο φαγητό που μας ετοίμασε η Angie. Κυριαρχεί σιωπή ενώ τρώμε.
"Είναι πολύ ανάγωγο να μιλάμε ενώ τρώμε, " ακούω την φωνή της μαμάς στο μυαλό μου. Μόλις τελειώνουμε το γεύμα με ρωτάει, ως συνήθως, πως πέρασα τη μέρα μου.

"Τα συνηθισμένα. Το μόνο αξιοσημείωτο είναι που έχω καινούργιο συμμαθητή," της λέω παραλείποντας πολλά από τα σημερινά γεγονότα. "Πως τον λένε; Από ποια πόλη είναι; Είναι καλός μαθητής;" με βομβαρδίζει με πολλές ερωτήσεις, ενώ εύχομαι να μην το είχα αναφέρει. Το μόνο, πιστεύω, μειονέκτημα της είναι η περιέργεια, την οποία δεν μπορεί να συγκρατήσει. "Τον λένε Zayn Malik και είναι από το Σικάγο. Είναι αρκετά καλός μαθητής, από ότι είδα σήμερα," της απαντώ και κατευθύνομαι προς το δωμάτιο μου πριν προλάβει να μου κάνει και άλλες ερωτήσεις. Αυτά που της είπα είναι αρκετά.