Ang Journal Ng Fangirl Na Mahilig Magdaydream

Entry #27

November 4, 2015

YUNG TOTOO. NAIINIS AKO NGAYON.

Actually, gumawa ako ng draft ng entry #27 na dated November 1. Tapos pagkatingin ko sa drafts ko, wala na!

Anong nangyari? TT_____TT

Promise, tinatamad na akong ulitin yun (though naalala ko pa lahat ng parts). Pinagyabang ko lang naman na hindi ako makakapunta ng Infinite Effect in Manila dahil nga may pasok ako ng Nov 7 lol. Tsaka busy ako. Yun. And anyway nakapunta na naman ako ng concert na nasa bucketlist ko ngayong year (PUP Rock Out Cancer. Nakita ko na fave OPM bands ko, nakatulong pa ko TwT). And I also spoke there of our pleasures, that pleasures are part of human's defense against emotional pain and blah blah blah.

Ang galing. Nasummarize ko siya in one paragraph. Lol. Ang hirap talaga pag nawawala yung mga ginawa ko. Tinatamad na kong ibalik ulit.

Anyway, Dahil birthday ni TOP ngayon (eto talaga yun eh), gagawa akong scenario. Pero hindi ko alam kung ano.

Ano bang gagawin ko? Matino? Nakakaloka? Kakaiba yung parang pang-alien lang? Pa-demure? SPG?

OMO. SPG?

Gosh.

Hindi ko alam na ganito pala ako (sama ko na kayo) mag-isip. HAHAHAHA. Okay. SPG it is. Pero gawin natin nakakaloka at hindi masyadong SPG (para sa nakakabata. Alam ko kasi PG ata tong story na to, or R13? Hindi ko sure e).

[][]

Dahil sa sobrang busy ko, hindi ko nahalata na may nakatingin pala sa akin.

Nandito ako sa isang cafe sa Gangnam. Mag-isa lang ako dahil inaayos ko pa yung notes ko para sa next lecture. Kahit hindi ganon kahirap ang English classes sa Korea (dahil itinituro lang naman kung paano maging good English speaker in a way na maging comfortable sila and with no othe grammatical rules), medyo tinuturo ko din yung proper construction of sentences (with verbs and adjectives lang muna) para angat yung mga estudyante ko sa iba lol.

Speaking of tumitingin sa akin... Pagkakitang-pagkakita ko sa kanya, hindi na siya nahiya at lumipat pa ng table papunta sakin.

I was like, Wow, look at this guy. Wala man lang concern sa privacy ko.

"You alone?" Tinanong niya (Note once again: All conversations are in Korean. I'll just use English para iba yung convo sa iniisip ng character, which is, me. XD) habang nakatingin pa rin sakin. Tinitigan ko siya.

"Isn't it obvious?" Tumawa lang siya sa pagtataray ko. Ano to? Kung hindi lang to sikat at credible (this is a question mark though) na tao, paghihinalaan ko na tong abnormal na walang trabaho at hilig lang eh mantrip. Pero ako ang pinakapaborito niyang pagtripan sa lahat.

At hindi ako nagmamalaki.

Dahil mas gugustuhin ko pang tumira sa Mars kesa makipag-usap sa kanya.

Pero bakit nga ba ako nakikipag-usap sa abnormal na to?

Haaaay. Siguro kasi wala din naman akong makausap twing pumunpunta ako sa cafe na to (at lagi din naman siyang mag-isa kapag nandito siya).

"We should be friends by now. I mean, we're seeing here for almost a month already."

"Are you insane?!" Halos sigawan ko siya, pero nakangiti lang siya. A-B-N-O-R-M-A-L~

"No." I rolled my eyes at him but he just sipped his coffee happily. Alam ko namang masaya siyang mantrip, pero bakit hindi ko matanggap na yon ang hobby niya?!