Milczenie ✔️

Stagium 30

Główne drzwi na mostek Judicatora otworzyły się ze skrzypieniem. Francesco wkroczył do środka.

Mostek nie zmienił się zbytnio od czasu, gdy po raz pierwszy pojawili się tutaj William i Marcello, odnajdując główny panel dowodzenia i skostniałe zwłoki kapitana tego statku. Gdy systemy podtrzymywania życia zostały włączone, zakonserwowane w próżni ciało zamieniło się w ohydną kupkę mięsa i kości.

Na szczęście nieprzyjemny widok został wysprzątany, a fotel kapitański czekał na nowego właściciela, który na nim zasiądzie i pokieruję statkiem ku przeznaczeniu.

Czekał na niego.

Nareszcie, po tak długim czasie przygotowań... − myślał Francesco, muskając palcami oparcie fotela. − Judicator jest mój. Teraz stanowimy jedność... W końcu możemy dopełnić wielkiego dzieła Matki, przez którą zostałem wybrany.

Nagle dostrzegł cieniste sylwetki otaczające go z każdej strony. Poczuł coś specyficznego... niektórzy uznali by to za lęk, niepokój, ale nie − moc Matki nie działała w ten sposób. Wystarczyło spojrzeć na zapiski z dziennika pokładowego, jakim wielkim błogosławieństwem jest ten dar. Ofiara z krwi...

Czarne kształty powoli się do niego przybliżały, a on zamknął oczy, oddychając głęboko, zachowując w ten sposób spokój. Nagle, po chwili poczuł przerażający ból głowy. Upadł na ziemię, zwijając się w kłębek i słysząc własne krzyki.

− Francesco... − odezwał się tajemniczy głos w jego głowie, odbijający się pustym echem. Czy to Matka?

Powoli wstał, trzęsąc się z bólu. Rozejrzał się dookoła. Kręciło mu się w głowie. Świat nabrał jakichś dziwnych barw, wszystko było... takie nienormalne.

− Francesco...

− Czego żądasz, pani? − odezwał się. Czuł, że jest obserwowany, jakby jakieś niewidoczne ślepia wbijały w niego swój przeszywający wzrok.

− Czekam po drugiej stronie... Już niedaleko. Już niedługo...

Nagle otworzył oczy z przerażenia. Trzymał nóż, którym odciął sobie palec.

Wrzeszczał niemiłosiernie z bólu. Jak to się stało?! Dlaczego on to sobie robi? Nic nie wiedział, wszystko się mieszało, panował istny chaos.

W kolejnej chwili wszystkie palce już były z powrotem.

Co do...

− Prawa uliczka! Skręć w prawo! − wrzasnął jakiś głos... nim zdążył się zorientować, co się dzieje, piach pustyni go oślepił, wpadając pod powieki.

Następnie nastąpiła ogłuszająca eksplozja. Terenówka się przewróciła, uderzając z impetem o jakiś budynek. Wszędzie było pełno szkła. Piach i kurz unosił się w powietrzu, całkowicie zasłaniając otoczenie.

Jednak strzały i krzyki były bardzo dobrze słyszalne.

− Vive l'Eolia!!! − krzyczał biegnący żołnierz, który w następnej chwili padł martwy tuż obok palącego się pojazdu.

Francesco był oszołomiony. Cudem wyczołgał się z wraku. Wszystko go bolało. Wszędzie była krew.

Doczołgał się do ściany glinianego budynku, wyciągając pistolet. Właśnie nad nim przeleciał eoliański helikopter, rozdmuchując kurz wokoło.

I wtedy zobaczył, że wokół niego jest pełno erfoldowskich żołnierzy. Na szczęście go nie zobaczyli.

− Śmierć Cesarzowi! − wrzeszczeli, rzucając się do ataku. − Naprzód!!!