A long way (Compleet)

Hoofdstuk 7

Ik zit achteraan in de auto en leun met mijn hoofd tegen het raam terwijl ik naar buiten staar. We zijn allemaal heel erg moe, we zijn dan ook super vroeg moeten op staan. Het hele gebeuren zit nog vers in mijn hoofd, hoe moe ik ook ben. Ik zal het vreselijke beeld nooit vergeten. Ik sluit zachtjes mijn ogen en luister naar de zachte muziek die uit mijn Ipod komt. Slapen zal me niet lukken, dat ik wel duidelijk.

Alles daarna gebeurd alsof ik er zelf niet eens bij ben. Mijn gedachten zijn er in ieder geval niet bij. We checken in bij het vliegveld en maken ons klaar om te vertrekken. Alles gebeurd zoals het moet gebeuren en na een tijdje zitten we in het vliegtuig, hoog in de lucht. Niemand zegt iets, wat valt er ook te zeggen? Iedereen denkt aan een onderwerp. Mijn moeder. Ik kan het nog altijd niet geloven... ik zal haar nooit meer zien zoals ze was. Ik mis haar, ik mis haar met heel mijn hart, soms kon ze even onuitstaanbaar zijn, maar dat is iedereen we een, toch? Ik neem mezelf voor om het laatste cadeau dat ik van haar gekregen heb te dragen, de hele tijd en overal.

Ja, dat doe ik.

*

We komen thuis eindelijk aan, het is al meteen een heel stuk later. Voor dat we onze koffers nog maar neer hebben kunnen zetten begint het deuntje uit mijn vaders mobiel te rinkelen. Aangezien mijn vader nog wat koffers uit de auto is gaan halen neem ik hem van de keukentafel en druk op het groene icoontje. 'Hallo, met meneer Van Buiten', zegt de stem aan de andere kant van de lijn, de naam komt me niet bekend voor. 'Hallo, met Lori Laeremans, waarom belt u?' val ik meteen met de deur in huis.

'Jullie moeder is aangekomen van uit Italië, vanaf morgen kunnen jullie komen om alles te regelen. U kan zelf kijken wanneer jullie langs komen.'

Ik slik, een brok in mijn keel ontstaat. 'Dank u wel, meneer, ik zal het doorgeven.'

'Oké en veel sterkte nog',  zegt de stem luchtig. Zonder enige emotie, hij moet dit vast elke dag doen.

'Wie was dat?' vraagt de gebroken stem van mijn vader. Zijn zwarte haren steken alle kanten op en wallen zijn te zien onder zijn ogen. 'Ze hebben gebeld, we kunnen morgen alles gaan regelen', zeg ik zacht voor ik me omdraai. Het voelt alsof mijn keel is dicht genepen. Langzaam dringt het tot me door, elke seconde meer en meer. Ik veeg met de achterkant van mijn hand de traan weg en loop stug door de trap op, naar boven. Er is een ding dat ik nu wel doen. Jessica bellen, mijn beste vriendin. Ik weet dat ik nu niets zal kunnen zeggen, maar ik wil haar zo graag spreken. Ik voel de ketting doorwegen aan mijn hals en ik grijp het vast met mijn rechterhand. Een traan zoekt een weg naar beneden over mijn wang. Ik laat het maar gaan.

Ik ga op mijn rug liggen op de zachte dekens in mijn kamer. 'Het spijt me mam', fluister ik door mijn tranen heen terwijl ik naar mijn plafond kijk, hopend dat mijn moeder me zal horen en zien. 'Het spijt me voor alles wat ik heb mis gedaan, mam. Ik weet dat ik niet altijd de perfecte dochter ben geweest', een snik laat me ophouden met praten en mijn keel wordt nog verder dicht genepen tot dat er uiteindelijk nog maar een zwak gepiep uitkomt. 'Ik hou van je, mam, zielsveel.' Ik begraaf mijn gezicht in de kussens, hopend dat ik me kan afsluiten van de wereld.

Na iets wat uren heeft geduurd, kom ik weer een beetje bij. De tranen zijn opgedroogd op mijn gezicht en heeft donkere strepen achtergelaten, of dat denk ik toch, mezelf in de spiegel zien kan ik nu echt niet aan. Met een trillende hand neem ik mijn mobieltje van het nachtkastje en stuur ik een sms'je naar Lucas. Ik mis hem nu al zo freaking veel!

Heey Lucas...Ik mis je <3 Het verzend en een twee berichtje begin ik te typen, deze keer naar mijn beste vriendin. Bellen is toch niet zo'n goede optie, misschien later, of nog beter, hopelijk kan ze naar mij toekomen. Heey Jess, ik moet je wat vertellen, kan je even langs komen? x Ik zucht en voor dat dit verstuurd is krijg ik al antwoord van Lucas. Heey lieverd. Ik moet blozen. Ik mis jou ook, maar ik spreek en zie je snel, dat beloof ik <3 Ik kijk met een kleine glimlach naar het schermpje. Het is een schat.