A long way (Compleet)

H17

~*~

*POV Lori*

Ik zit rechtop in mijn bed en kijk naar de foto aan mijn muur, een foto waar ik, Mike, mama en papa opstaan. Vandaag moest mijn vader terug naar huis komen van zijn werk. Maar nu ligt hij in coma. Ik kan het nog altijd niet geloven.

*BZZZZ* Mijn wekker gaat nu pas af, soms word ik voor mijn wekker wakker. Ik sta recht en ga mij aankleden, op een of andere manier voel ik mij eenzaam, helemaal alleen. Het voelt nu alsof mijn leven geen zin meer heeft. Maar aan zelfmoord denk ik niet, nooit. Dat is gewoon weg dom, Maar ja ik voel me echt leeg vanbinnen. Lucas was de persoon die die leegte vulde, maar hij gelooft me niet, hij vertrouwt me niet. En ik hem ook niet meer. Mijn moeder en mijn vader betekende echt veel voor me.

Ondertussen ben ik al klaar met alles dat ik moest doen, we hebben gisteren nog afgesproken dat we vandaag nog een poging gingen doen om te zoeken van wie die foto kwam. Ik loop van de trap af en loop naar de keuken. Ik ga tegenover Mike zitten aan tafel.

'Hey, hoe gaat het?'

Ik haal mijn schouders op.

Hij zwijgt maar, hij ziet dat ik niet in de stemming ben. En daar ben ik hem dankbaar voor. Als ik klaar ben sta ik recht en ga mijn converse aandoen.

'Lori? Moet ik je naar school brengen?' vraagt hij.

'Nee hoeft niet, ik heb wel zin om te fietsen', loog ik, eigenlijk gewoon omdat we deze avond in de computer gaan inbreken.

Ik zeg mijn broer gedag en ga naar buiten. Ik neem mijn fiets die nogsteeds tegen de muur staat en ik ga wachten op Jayden.

Na een paar minuutjes zie ik hem al aankomen. 'Hey Lori', zegt hij.

'Heey, hoe gaat het?'

'Goed, goed.'

'En met Lise, als koppel bedoel ik.'

'Geweldig, ze is echt zo lief' zegt hij.

'Dat weet ik.'

Hij lacht. We komen op de plaats aan waar we op Lise wachten. Na even komt ze eraan.

'Heey!' zegt ze, ze geeft Jayden een kus. Ik moet een 'ooh' onderdrukken.

*

We rijden de poort binnen, we zijn nog redelijk vroeg en er zijn nog niet zoveel mensen, we zetten onze fiets weg en gaan op een bankje zitten. Even later komt Lucas er ook aan. Kelsey loopt achter hem aan, letterlijk. Maar hij negeert haar.

'Hey', zeggen we tegen hem.

'Hey', zegt hij terug.

'Niet mee bij Kelsey?' vraagt Jayden.

Hij schudt zijn hoofd. 'Die zaagt echt hard, ik geef haar een keer iets te veel aandacht en 'bam' ze hangt aan me, ik heb totaal geen intresse in zo'n geblondeerde barbie, geef mij maar een natureleke.'

Met die zin probeert hij ongemerkt naar mij te kijken maar ik heb het gezien en kijk recht in zijn ogen. Ik voel dat ik begin te blozen.

'Dus deze avond doen we een poging?' vraag ik om het ongemakkelijke moment te onderbreken.

Alledrie knikken ze, ik doe mijn best om mijn lach in te houden, gewoon een grappig zicht. Opdat moment komt Kelsey bij ons zitten. 'Waar was je nu?' zegt ze en raakt Lucas plagerig aan.

Hij draait met z'n ogen. 'Jou proberen kwijt te raken', zegt hij zonder emotie.

Ze lacht, 'wat ben je grappig.' 

Ocharme Lucas, denk ik. De bel gaat en we lopen met z'n allen naar binnen. Dit is een van de lessen dat we allemaal samen zitten, zelfs Kelsey zit bij ons. En rara wie zit er alleen?