A long way (Compleet)

H21

Dit  hoofdstuk draai ik op aan viomind13 omdat ze echt de beste vriendin is van heel de wereld en ik zie haar doodgraag. Ze is niet alleen de beste vriendin maar ook nog een geweldige schrijfster. xxxx

-----------------------------------------------------------------------

*POV onbekend*

'We willen de jongen ruilen, voor geld, veel geld', zeg ik.

'Mij goed, ik geef alles. Maar ik wil ook het meisje', zegt de jongen aan de andere kant.

'Dat zullen we nog wel zien', zeg ik, 'ik bel nog terug.'

Nadat ik dat gezegt heb verbreek ik de verbinding. 

'Mister,Mister' hoor ik van achter me roepen. Ik draai me met een ruk om. 'Wat!' schreeuw ik terug.

'Ik weet niet hoor maar, euhm, weet e jongen al niet te veel, we kunnen hem toch niet vrijlaten, hij herkent ons en onze schuilpaats.'

Ik klap zacht in mijn handen. 'Voor één keer heb je gelijk, die jongen kan ons verraden, goed gedacht.'

Dan vermoorden we hem ook maar direct, eentje meer of minder kan vast geen kwaad. Lori geven we in ieder geval nooit terug, we hebben zo hopeloos ons best gedaan haar te vinden. Van België naar Italië en dan nog terug, niet echt makkelijk en ze heeft ons ook een hele hoop geld gekost. Ze moet dood net zoals de rest van haar miezerige familie en haar adoptiefamilie, het kan goed zijn dat ze het zelf niet eens weet. Ik lach hardop en zet mijn handen in mijn zij terwijl ik naar het raam loop. Hier kunnen ze ons nooit vinden, dit is de perfecte plek voor een ontvoering al zeg ik het zelf, ik ben een genie.

'Ga de jongen halen!'

'Oké Mister.'

Even later hoor ik gestommel op de trappen en in de gangen. Maar ook geschreeuw en gevloek. Nog even later wordt de jongen de kamer in geduwd met daar achter een van mijn mannen. De jongen heeft een blauw oog en een bloedneus. Ik kijk naar de man en terug naar de jongen. Ik veronderstel dat hij het zelf heeft uitgezocht en zoveel maakt het niet uit ik ben van plan de twee kinderen te laten pijnlijden niet zoals de rest, geen ongeluk met de auto of een kogel. Nee, echt veel pijn en veel bloed. Ik lach opnieuw, mijn plannen zijn geweldig en waterdicht. 

'Zo jongen', ik wijs hem een stoel aan,'ga zitten.'

Hij doet meteen wat ik zeg, mooizo. 'We laten je vrij', lieg ik, ik hou van de uitdrukking op hun gezichtjes, die van ongeloof en kwaadheid.

Hij klaart meteen een beetje op. 'En Lori?' vraagt hij meteen.

'Zij ook maar we willen er geld voor, voor haar', antwoord ik.

Hij knikt. 'Zolang het wordt betaald loopt ze geen enkel gevaar, anders....'

Als er geen reactie komt ga ik maar verder. 'En nu terug naar je hok.'

Ik zag dat hij met tegenzin opstond en gewoon zonder tegenstand terug wandelde met de man achter hem aan, ik hoor het hok piepend open en dicht gaan. Even later komt hij terug.

'We gingen ze toch vermoorden?'

Ik draai met mijn ogen. 'Natuurlijk doen we dat, maar ik vind het gewoon grappig om da ongeloof op hun gezicht te lezen net zoals de angst.'

'Wanneer doen we het dan, en wie gaat er eerst dood?'

'We doen het een van de volgende dagen en de jongen gaat eerst, en als beloning mag het meisje meekijken wat haar te wachten staat. Ze zullen het nog herinneren in het volgend leven, zo erg wordt het en niemand zal ons kunnen ontdekken. Als dit afgehandeld is vertrekken we terug, weg van hier en we laten Mike nog in leven, de broer van Lori, eigenlijk had ik genoeg met alleen Lori maar ondertussen moets ik eerst een paar obstakeld verwijderen.'

'Oké, klinkt goed. Ik kan al bijna niet wachten.'

*POV Lori*

Ik zucht. Nadat we een hele tijd aan het praten waren en nadenken hoe we hier weg moesten komen, werd de deur opengedaan en hebben ze Lucas meegenomen. Hij wou niet en ze hebben hem geslagen. Ik zag nog net hoe het rode spul zijn neus uitkwam voor ze de deur terug dicht deden. Ze lieten mij achter met de tranen in mijn ogen, ik had geen idee wat ik moest doen. Ik begon aan de houten planken voor het raam te trekken maar er kwam geen beweging in. Iets later ging de deur terug open met het eindeloze piepend gekraak waar je oren van pijn deden. Lucas werd terug binnengeduwd.

'Lori!' roept hij.

'Ja?' vraag ik.

'We worden vrij gelaten.'

'Echt?' schreeuw ik het bijna uit.

'Kom ga zitten, ik leg het even uit.'

Zijn ogen kijken me doordringend aan, dat zie ik zelfs door het weinige licht.

'Dus ik word vrij gelaten maar jij ook alleen moet ik ervoor zorgen dat voor jou geld betaald wordt.'

'Dat is geweldig maar wel jammer dat ze mij ook niet gewoon vrijlaten. Maar we komen vrij!' zeg ik blij. 

Ik blijf in Lucas zijn ogen kijken.

'Lucas?' vraag ik.

'Ja?'

'Het... het spijt me, echt heel erg', zeg ik zachtjes maar hij hoort het wel.

'Maar waarom?'

'Het spijt me dat ik zo rot tegen je deed en dat we nu in deze situatie zitten.'

'Het is niet jou schuld, helemaal niet. Ik had je moeten geloven en we mogen onze herinneringen niet zomaar vergeten van Italië, weet je nog.  Het spijt me ook.'

Ik krijg de tranen in mijn ogen als ik denk aan Italië. Ik buig voorover en geef hem een knuffel, zo blijven we even zitten. Zijn hand gaat door mijn haar dat ondertussen op niets meer trekt na die dagen dat we hier zaten. 

Ik weet niet hoelang we daar zaten maar toch wel een hele tijd. Zonder iets te zeggen maar in zo'n momenten heb je helemaal geen woorden nodig.

'Lori?'

'Wat?'

'Ben je nog kwaad op me?'

'Nee, helemaal niet', zeg ik eerlijk.

'Dan is het goed, anders zou ik niet weten wat te doen', zegt hij en perst een glimlach over zijn lippen.

Ik glimlach flauwtjes terug.

Ik geeuw, we hebben echt helemaal niets te doen buiten slapen. Ik heb geen idee hoe laat het is maar het begint buiten al wat te schemeren.

'Lucas, misschien moeten we weer eens gaan slapen?'

'Goed idee, ik verveel me hier toch.'

Ik kruip naar hem toe en leg mijn hoofd op zijn schouders. Hij legt een arm om me heen en zo vallen we in slaap. 

Ik word wakker door een erg gepiep, het gepiep van de deur. Het is helemaal donker buiten, niet dat ik veel kan zien door het kleine raampje maar het is donker.

'Morgen is de grote dag', zegt een zware stem en de deur gaat terug dicht. Zowel ik en Lucas kijken elkaar aan. 'Morgen worden we vrijgelaten', zegt hij zacht.

'Ik kan het niet geloven eigenlijk.'

'Ik ook niet.'

We gaan terug in dezelfde houding liggen en slapen ongestoord verder, we hoeven ons geen zorgen meer te maken, alles komt goed.

--------------------------------------------------------------------------------

Heey allemaal, het is een beetje kort maar ik wou het er toch graag opzetten,het heeft weer lang geduurd sorry daarvoor maar ik ben naar zee geweest en ik vind het toch wel een beetje moeilijk om te schrijven zeker nu, nu het einde er al bijna aankomt. 

Vote/Comment/Follow (Follow=Follow back) xxx