A long way (Compleet)

H18

Ik kan mijn ogen niet geloven, kan het wel, ik zie het zo duidelijk voor me staan maar geloof het nogsteeds niet ik wrijf in mijn ogen maar het scherm blijft onveranderd. Ik zou verwachten dat de naam van Kelsey in grote drukletters op het scherm staan, maarnee. Ik zie ook Jayden naar het scherm staren, natuurlijk had hij ook Kelsey verwacht, het meisje dat me al pestte van toen ik klein was en heel toevallig op dezelfde school belandde als mij. En ook op onze nieuwe school bleef ze me pesten, en nog steeds zegt niemand er iets van.

'Lise', breng ik zachtjes uit, nogsteeds kijkend naar het scherm van zijn zwarte laptop. Ik zie Jayden vanuit mijn ooghoeken zachtjes knikken. Hij sluit zijn laptop en zet zich beter, ik slik voordat ik iets zeg. 'Kan het wel', vraag ik zachtjes en weet het antwoord al.

'Ja, ik geloof het niet, waarom hielp ze dan met de computer te hacken?' zegt hij.

'Geen idee, en waarom was Kelsey dan zo nerveus, misschien heeft Kelsey er dan toch niets mee te maken.' Het blijft een moment stil, tot ik hem verbreek.

'Ik moet naar huis', zeg ik en zucht. Het is een diepe 'ik-ben-in-de-war' zucht. Ik sta al recht en loop al naar zijn kamerdeur. 'Lori?' zegt hij. Ik draai me om en kijk recht in zijn twinkelende blauwe ogen, ze twinkelen niet zoals altijd, deze keer met een beetje spijt. Wat je al niet in iemands ogen kan zien. Ik knik. 'Ik, ik ga het nu wel niet uitmaken, dit is misschien wel bewijs maar toch ben ik niet zeker, misschien heeft iemand haar computer gehackt', zegt hij. Ik knik en loop dan de deur uit, recht naar beneden. De moeder van Jayden zegt me nog gedag maar loop zonder iets te zeggen de deur uit.

Ik slenter naar huis en voor de verandering is het niet aan het regenen. Lise, Lise,... blijf ik maar in mezelf herhalen. Ik ben echt kwaad op haar, hoe durft ze. Ze doet zich even voor als mijn beste vriendin en gaat er dan voor zorgen dat mijn reputatie die ik niet eens had nog verder zakt. Ik snap deze wereld niet meer, vroeger voor we verhuisde was alles zo... normaal en nu sinds ik hier ben is alles anders, mijn vrienden zijn niet allemaal wat ze horen te zijn. Mijn leven ook niet, mijn vader in coma mijn broer met zijn geheim, Lise die een valse foto stuurt en op de schoolsite zet. En dan heb je Lucas, mijn ex, mijn vriend? Ik weet het niet meer, van mij mag hij verdwijnen, nu spijt het hem wel, ja tuurlijk. Ik zie in de verte iemand rijden, snel heb ik door dat het Lise is. Ik zucht en kijk de andere kant op in de hoop dat ze me net ziet, maar te laat. 

Ze mindert haar snelheid en haar fiets staat nu voor me stil, ze kijkt me lief aan. Ik kijk terug de andere kant uit. 'Wat is er?' vraagt ze.

Nu kijk ik haar kwaad aan, 'Wat er is? Weet je dat zelf niet misschien?' roep ik kwaad. Ze kijkt me nu geschrokken aan en haar glimlach is volledig verdwenen. 'Ik, ik weet het echt niet.'

Ik rol met mijn ogen en kijk haar dodelijk aan. Ik wil verder lopen maar ze houd me tegen. 'Wacht!' zegt ze, 'Wat heb ik dan gedaan.'

Ik zucht, 'je weet het vast zelf maar ik zal het nog wel eens voor je uitleggen, dus het is heel erg simpel, jij hebt de foto van mij en Jasper erop gezet!'

'Wat', ze kijkt me beledigend aan, 'ik heb dat echt niet gedaan, ik was opweg naar Jayden om het te vragen!' 

'Doe maar, ik ben weg', zeg ik en loop door, ze probeert me nog tegen te houden maar daar let ik niet op. Ik loop door, recht naar huis. Voor mijn deur voel ik mijn gsm trillen. Mmm, onbekende nummer. Ik duw op opnemen. 'Heey, met Lori Laeremans', zeg ik.

'Hallo Lori, jij was geïnteresseerd in een baantje bij de politie, niet?' zegt een vriendelijke stem. 

'Ja inderdaad', zeg ik.

'Oké, zou ja vandaag kunnen komen, nu eigenlijk anders moet je nog een tijdje wachten, het is hier best druk, maar we hebben zo dadelijk een gaatje vrij.'