A long way (Compleet)

H15

Mijn mond staat open, en deze keer is het letterlijk. Dat meen je nu toch niet? Bzz. Mijn gsm. Ik heb een sms'je van Mike, terwijl hij gewoon daar staat. Ik open het. 'Hey, Lori kom je naar het ziekenhuis en snel? Tweede verdieping eerste gang links en dan derde deur.'

Ik ga er sneller zijn dan hij kan denken. Ik vergrenedel mijn gsm en loop naar binnen in de kamer. Ik zie mijn vader daar liggen aan allemaal draden, ik zucht.

'Mike?' vraag ik.

Hij kijkt op en kijkt me verbaasd aan, zoiezo dat hij zich afvraagt waarom ik hier al ben.

*Piep*piep*piep* Er begint een apparaat heel erg hard te piepen, Binnen tien seconden staan er een aantal verplegers rond het bed. 'Gaan jullie maar even naar de wachtkamer. twee deuren verder', zegt een mevrouw. We knikken en zonder nog iets te vragen verlaten we de kamer. We gaan in de wachtkamer zitten waar ik normaal moest wachten voor mijn onderzoek, dat was ik wel van plan tot ik mijn vader daar zag liggen.

Ik zucht. 'Jij moet me iets uitleggen niet? Je zegt altijd de waarheid en nu kom je af met 'ik moet gaan winkelen' terwijl de koelkast nog volledig gevuld was.'

'Het spijt me Lori. Ik kon nog niets zeggen, ik heb er de tijd niet voor gehad, ik zal het je nu uitleggen', zegt hij. Ik knik. 'Oké dus, gisteren kreeg ik bericht dat er iets gebeurd was met pap, jij sliep nog en vertrok dus naar het ziekenhuis. Ik kreeg hier te horen dat papa twee dagen geleden, nu drie dagen geleden, een ongeluk had gehad met zijn auto. Ze denken dat het echt een ongeluk is geweest. Maar ik geloof er niets van. Ik ga me er niet mee bemoeien, ze zullen wel gelijk hebben. Ze hebben hem nog net kunnen redden. Hij lag gisteren op intensieve dus we konden er toch niet bij en ik ben informatie gaan vragen bij de politie. Ze gingen nog verder onderzoek doen naar de oorzaak ervan', weet hij me te vertellen.

Ik kijk naar beneden, 'Waarom gebeurt dit allemaal bij ons?' vraag ik.

Hij haalt zijn schouders op. 'Geen idee', zegt hij, ik geloof hem niet, hij zegt altijd de waarheid maar deze keer niet, mijn gevoel zegt dat hij liegt. De vorige keer had mijn gevoel het ook juist toen iin dat steegje. Ik ga er verder niet op in. De eerste reden is dat ik geen zin heb in discussies, hij is veel te koppig daarvoor. De tweede reden is dat er een jonge vrouw van ongeveer 25 jaar mijn naam roept.

'Waarom was je hier zo snel?' vraagt Mike op hetzelfde moment.

'Leg ik straks wel uit', ik sta recht en loop naar de vrouw toe. Ze sluit de deur achter ons. 'Dus waarom ben je hier?' 

'Ik was gisteren ergens en iemand, geen idee wie. Heeft iets koud in mijn arm gestoken. Het leek wel op een klein plaatje ofzo', zeg ik.

Ze bekijkt mijn arm aandachtig. 'Goed', zegt ze. Goed? Slecht zul je bedoelen, denk ik. 'Ga maar op die stoel zitten en leg je arm onder die scanner. Ik doe wat ze zegt. Er begint een rood lichtje te branden dat over mijn arm gaat.

Er komen beelden op de computer, daarna moet ik mijn arm draaien en wordt hetzelfde gedaan. 'Oké, ga maar terug naar de wachtkamer, ik kom zo dadelijk de uitslagen geven en dan weten we wat het is', zegt ze.

Ik ga naar de wachtkamer en Mike zit er nog altijd. Ik begin ongerust te worden.

'Hey.'

'Heey', zeg ik, 'geen nieuws van papa?'

Hij schudt zijn hoofd. Ik zucht.

'Dus ik moet je nog iets uitleggen eh?', vraag ik.

Hij knikt.

'Oké dan. Ik was toch naar dat ene steegje voor die advertenties eh?', hij knikt opnieuw, 'Ik was daar niet alleen. Er was nog iemand en hij heeft iets koud in mijn arm gedrukt. Ik was gisteren naar de dokter en hij zei dat het er zo snel mogelijk uit moest. Mijn arm begon al te ontsteken. Dus kwam ik vandaag naar het ziekenhuis en ik kwam voorbij jullie kamer. Ik bleef er even staan en toen stuurde jij dat sms'je. Sevens weten we wat er in mijn arm zit.'