The Dream Of Aimer

BÖLÜM 1

Multimedyada Adanın ruyasinda gordugu cocuk var

karanlik bir ormandayim. koşuyorum delicesine. etrafi goremiyorum ama yere bu kadar yakin olmamdan boyumun kisaligini anlayabiliyorum. galiba kucuk bir cocugum. ay dolunay zamaninda. uzaktan kurt ulumalari duyuluyor. korkuyorum. burada ne isim var? nerden geldim buraya? tekrar koşmaya basliyorum. bi seye carpip dusuyorum burnum aciyor. uzaktan kurt ulumalari gelmeye devam ediyor. bütün bedenimi korku sarıyor. çok çaresiz hissediyorum. nasıl kendimi koruyabilirim ki ? korkunca hep yaptığım gibi anne diye bagiriyorum. annem kim ? annemin nasil birine benzedigini dusunuyorum. sarisinmi, esmer mi ? zayifmi sisman mi, kaç yaşında ? dusunurken farketmeden bi acikliga geliyorum. Açıklıktan ilerledikçe bir parka varıyorum etrafta kimse yok. bir kac bank bir sus havuzu var. sokak lambalari aydinlatiyor her yeri. susadigimi hissediyorum ve havuza yoneliyorum. havuz suyunu icmenin pek mantikli olmadigini dusunuyorum ama iciyorum. sacimi islatiyorum. cok sicak bi hava var. yuzumu yikiyorum, yikarken bi an durup sudaki yansimama bakiyorum. 5-6 yaslarinda bir erkek çocuğum. kumral, saçları amerikan tıraşı. korkmus ve masum duruyorum. gözlerimin icine bakiyorum. bu gozler cok tanıdık geliyor. kimim ben?
o sirada yansimama bir kan damlasi dusuyor. burnumu tutuyorum, kanıyor. korkmaya başlıyorum, annemi bulmam lazim. avazim ciktigi kadar bagirarak havuz basindan ayrilip parkin icine yoneliyorum. kimseyi bulamiyorum , agliyorum. annem hic bi yerde yok.
icim daraliyor. her yer karanliklasiyor.
nefes alamiyorum. beni koruyacak kimse yok.
"anne"
"anneeeee"

"ada uyan "

"ada rüya goruyorsun sakin ol"

gozlerimi actigimda karsimda kardesim vardı. ve tanidik bir odadaydim.

"çocuk nerde"

"ne çocuğu"

"parktaydi kayboldu"

"tamam ada tamam"

yine ruya gormustum. kafamdan o sahneleri atamıyordum. içimde hala o kucuk cocugun korkusu vardi. her ruyadan sonra gercek hayatima alismak zor oluyordu. sanki bu benim hayatim değilmiş gibi..

"ne gordun yine"
kardesim bikkinlikla merak karisimi bi bakis atiyordu.

"kucuk bir cocuktum. ormanda kaybolmustum. sonra bir park buldum."

"iyi bu seferki o kadar korkunc degilmis"

derin bir nefes aldim ve biraktim
"onun yuzunu gordum"

cocugun yuzu tekrar aklima gelince gulumsedim
"kumral kucuk burunlu yuvarlak yüzlü bi cocuktu gozleri yeşildi"

kardesim dehset dolu gozlerle bana bakiyordu.

"kendi uydurdugun ruyadaki çocuğun yuzunu bu kadar etkilenerek anlatman bana hic iyi gelmiyor abla. iyce sıyırdın."

"galiba bu rüyada korkunçmus bazilari icin" dedim gulerek.

"yarin anlatirsin doktoruna cocugun suratini hadi uyu tekrar. kalkamıycaksın yoksa. ben de senin yuzunden uyuyamiycam "

"tamam be"
"hadi iyi geceler "
"iyi geceler "

__________

anneme sarıldım. goruntu yoktu, her yer karanlikti ama cok iyi hissedebiliyordum annemi.onun huzur dolu kollarında oturdum bütün gece. sarmas dolaştık. elleriyle kollarimi oksuyor , arada bir egilip basimi opuyordu. kendimi cok guvende hissediyordum. cok huzur luydum. cok mutlu..

uyandigimda yine ruya gordugumu anladım. ben yinede cok huzurluydum. o annenin sicakligi butun benligimi sarmisti. sanki biraz once ayrılmıştım kollarından. enerjiyle yataktan kalkip dus kabinine girdim . demekki cocuk annesini bulmuştu. sıcak suyu açıp altında rahatlarken ''acaba bu bilincaltim icin ne demekti'' diye düşündüm. umarım iyi bir şeydir. belki bi çözümun isareti, belki stresten dolayi beynimin rahatlamak icin yaptigi bir oyun. her ne ise ben bu ruyalara alismistim. cocuklugumdan beri goruyordum. kendimi bildim bileli hatta. ilk zamanlar korkuyla karsilanan rüyalarım artik kabullenilmisti. ve kismen deli degildim. yani kimseye bi zararim yoktu, halisunasyon gormuyordum, kriz geçirmiyordum. sadece ruyalar vardı. bu yuzden bi sure sonra herkes rüyalarıma alıştı, bende öyle.