Russian Roulette

Chapter 1

Πάντα υπάρχουν δύο επιλογές στη ζωή. Είτε το ένα, είτε το άλλο. Σωστό ή λάθος. Ακόμη κι αν πιστεύει κάποιος ότι υπάρχουν παραπάνω από δύο επιλογές, αν απομακρυνθεί και δει γενικά την κατάσταση που έχει να αντιμετωπίσει, θα καταλήξει σε μία από τις δύο περιπτώσεις. Και αφού θεωρητικά είναι τόσο εύκολα τα πράγματα, έχεις να αντιμετωπίσεις κάτι και έχεις να επιλέξεις ανάμεσα σε δύο, γιατί αυτό είναι τόσο δύσκολο; Γιατί ο ανθρώπινος εγκέφαλος κάνει τόσο περίπλοκες τις καταστάσεις; Ίσως να παίζει ρόλο η καρδιά. Και συνήθως διαλέγει αυτό που θα σε πληγώσει περισσότερο.

"Camila, είσαι έτοιμη για το φροντιστήριο;" ακούστηκε η μητέρα μου έξω από το δωμάτιο και χτύπησε τη πόρτα δύο φορές, βγάζοντας με από τις σκέψεις μου. "Σε πέντε λεπτά φεύγω", της απάντησα και άνοιξα τη τσάντα μου για να βάλω ένα τετράδιο και μερικά στυλό. Δεν είχα καθόλου όρεξη είναι η αλήθεια. Ξύπνησα με άσχημο προαίσθημα και διάφορες σκέψεις με βασάνιζαν. Ήταν από αυτές τις μέρες που έχεις καταθλιπτική διάθεση και θες να κάτσεις στο δωμάτιο σου ακούγοντας μουσική και διαβάζοντας ένα καλό βιβλιό. Ίσως να έπαιζα και λίγο κιθάρα. Δυστυχώς έπρεπε να σηκωθώ και να πάω φροντιστήριο αφού αποφάσησα να δώσω μια ευκαρία στον εαυτό μου. Τελείωσα το σχολείο πέρυσι όμως δεν έδωσα πανελλήνιες. Το μετανιώνω, αλλά αφού μπορώ να δώσω τώρα, αξίζει να προσπαθήσω.

Κάθησα στην καρέκλα του γραφείου μου και φόρεσα τα μαύρα μου σταράκια. Έβαλα την τσάντα μου στον ώμο και βγήκα τρέχοντας από το δωμάτιο μου. Πρέπει σε δέκα λεπτά να είμαι στο φροντιστήριο κι αν δεν τρέξω, θα αργήσω, ότι χειρότερο για πρώτη μέρα. Έβγαλα το κινητό μου από την τσέπη και κάλεσα τον αριθμό της. "Καλημέρα, έχεις φτάσει στο φροντιστήριο;" "Καλημέρα και σε σένα αργοπορημένη. Προφανώς και έχω φτάσει, είχαμε συνάντηση πριν δέκα λεπτά." "Συγγνώμη με καθυστέρησε η μητέρα μου", είπα ψέματα και άρχισα να τρέχω πάλι. Φαινόταν ότι την είχα νευριάσει. Μπορούσα να τη δω από μακριά που περπατούσε πάνω κάτω στο πεζοδρόμιο. "Το καλό που σου θέλω γιατί την επόμενη φορά δεν θα στη χαρίσω", είπε και μου το έκλεισε. Συνέχισα λίγο ακόμη και σε δύο λεπτά ήμουν κάτω από το φροντιστήριο. "Συγγνώμη βρε Dinah. Αλήθεια δεν το ήθελα". Δεν είναι θυμωμένη, μπορώ να το καταλάβω από τον τρόπο που με κοιτάει. Την έχω μάθει τόσα χρόνια. "Είσαι τυχερή που έχω όρεξη σήμερα γιατί είναι η πρώτη μέρα", είπε και με αγκάλιασε σφιχτά. Μετά από λίγο με άφησε από την αγκαλιά της και με το δεξί της χέρι έπιασε το αριστερό μου και έμπλεξε τα δάχτυλα μας. Γύρισα και την κοίταξα. Περπατούσε πιο μπροστά από εμένα και στην ουσιά με τραβούσε. Δεν ήμουν καλά και το ήξερε. Το είχε καταλάβει από το βλέμμα μου. Από τη στάση του σώματος μου. Και ξέρει ότι όταν δεν είμαι καλά, δεν έχω όρεξη για συνομιλία και το σέβεται, γι' αυτό παραμένει η κολλήτη μου. Γι' αυτό και για πολλούς ακόμη λόγους. Άφησε το χέρι μου και έσπρωξε τη βαριά γυάλινη πόρτα προς τα μέσα. Την κράτησε ανοιχτή μέχρι που μπήκα και γω στο κτίριο και την έκλεισε πίσω μου.