Russian Roulette

Chapter 22

Πόνος, απογοήτευση, θλίψη. Τόσο ίδια κι όμως, τόσο διαφορετικά συναισθήματα. Να τα αφήσεις να σε κυριεύσουν ή να τα κυριεύσεις; Τόσο δύσκολη απόφαση. Και αν δεν εξαρτάται από εσένα αλλά από τις καταστάσεις τις οποίες βιώνεις; Δυστυχώς ή ευτυχώς, όσο κι αν δεν θες να το πιστέψεις, όλα είναι στο μυαλό σου. Ο πόνος στην καρδιά είναι η σωματική έκφραση της θλίψης που έχεις μέσα σου. Έτσι ακριβώς νιώθω τις τελευταίες μέρες. Δεν έχω όρεξη για τίποτα. Μου είναι δύσκολο μέχρι και το διάβασμα. Η Lauren δεν απαντάει στις κλήσεις μου, στα μηνύματα μου. Είναι σαν να έχουν αλλάξει οι ρόλοι. Το μόνο που κάνω είναι να χάνομαι στη μουσική. Μόνο αυτή μπορεί να με βοηθήσει. Οι στίχοι και η μελωδία πάντα θα μένουν χαραγμένοι ίδιοι, μέσα στο κεφάλι. Οι περισσότεροι απλώς ακούν ένα τραγούδι επειδή τους έχει κολλήσει. Για μένα η μουσική δεν είναι έτσι. Αποκόβομαι από τον κόσμο, δεν υπάρχει τίποτα γύρω μου. Κλείνω τα μάτια και φαντάζομαι τον εαυτό μου να περπατάει σε μία πόλη άγνωστη. Ξεκινάω από τις πρώτες ηλιακτίδες του ήλιου. Ακούω τη μουσική που συντονίζει το βήμα μου. Κανένας δεν μου δίνει σημασία, όλοι προχωρούν γρήγορα για τις δουλειές τους. Τόσο απρόσωποι. Το βράδυ καταλήγω σε ένα ξέφωτο, σχεδόν ίδιο με αυτό που είχαμε πάει με τη Lauren σε εκείνο το ραντεβού μας. Τα φώτα της πόλης που φαίνονται, τρεμοπαίζουν στον ρυθμό του τραγουδιού που ακούω. Για μένα η μουσική είναι διήγηση ιστορίας.

Χτύπησε η εξώπορτα και κατέβηκα τρέχοντας τις σκάλες για να ανοίξω. Το δαχτυλίδι στον δεξί μου αντίχειρα δεν είχε βγει στιγμή από πάνω μου και συνεχώς το περιεργαζόμουν με τα δάχτυλα μου, ακόμη και όταν περπατούσα. Ήταν ο μόνος τρόπος να την νιώθω κοντά μου. Είχαν περάσει τρεις εβδομάδες από τότε που την είδα. Από κοντά, γιατί γενικά περνούσα αρκετές ώρες της ημέρας μου ψάχνοντας γι'αυτήν στο διαδίκτυο. Δεν λέω πως αυτό είναι υγιές, όμως εφόσον δεν μου μιλούσε, έπρεπε να κάνω κάτι για να μαθαίνω τα νέα της. Άνοιξα γρήγορα την πόρτα και έτρεξα στην αγκαλιά της κολλητής μου. Είχα να την δω τόσο καιρό, μου είχε λείψει όσο κανένας άλλος. "Σου έχω μια έκπληξη", μου είπε σιγανά στο αφτί και απομακρύνθηκε από την αγκαλιά. Την κοίταξα περίεργα και πριν προλάβω να μιλήσω από πίσω της εμφανίστηκε η Ally και η Normani. Δεν θα το περίμενα σε καμία περίπτωση. Η μέρα γινόταν όλο και καλύτερη. Έτρεξα στα κορίτσια και τις αγκάλιασα και αυτές. Είχαν συνεννοηθεί με τους γονείς μου αλλά εμένα δεν μου είχαν πει τίποτα για να μου κάνουν έκπληξη. Μπήκαμε στο σπίτι και άφησαν γρήγορα τα πράγματα, αποφασήσαμε να βγούμε βόλτα καθώς είχαμε να βρεθούμε τόσο καιρό. Κατεβήκαμε στο σημείο που ήταν οι καφετέριες στην περιοχή που έμενα και καθίσαμε σε μία που δεν είχε σχετικά πολύ κόσμο, ήταν νωρίς ακόμη. "Μου θυμίζει την πρώτη φορά που βγήκαμε μετά το μάθημα", είπε η Normani και πήρε τον κατάλογο από τα χέρια της Dinah. "Εεε! Δεν σου έχουν μάθει τρόπους ακόμη; Εγώ είχα τον κατάλογο". "Τι κρίμα, τώρα τον έχω εγώ". "Πως τις αντέχω τόσο καιρό και γω δεν ξέρω", είπε η Ally που καθόταν δίπλα μου και χαμογέλασε καθώς βλέπαμε τις δύο κοπέλες απέναντι μας να μαλώνουν. "Βραβείο αξίζεις και τα συγχαρητήρια μου", της είπα και πήρα το κινητό μου στα χέρια μου. Το ξεκλείδωσα και κοίταξα για μερικά δευτερόλεπτα τη φωτογραφία που είχα ως φόντο. Ήταν από τότε που είχαμε γράψει το τραγούδι, εκείνο το βράδυ στο ξέφωτο. Αν και ήταν σκοτάδι, φαινόμασταν πολύ καθαρά. Ήμασταν χαρούμενες, η Lauren είχε το πιο υπέροχο χαμόγελο εκείνη την ημέρα. Μου λείπει και δεν διστάζω να το παραδεχθώ. "Ταιριάζετε απίστευτα", μου είπε η Ally και είχα ξεχάσει για μερικά δευτερόλεπτα ότι ήμουν έξω με τις φίλες μου. Γύρισα και την κοίταξα. Δεν πρόλαβα να μιλήσω. "Μας είχε μιλήσει και η Lauren και λίγα πράγματα η Dinah όταν χρειαζόταν βοήθεια για να σε συμβουλέψει. Δεν έχεις κάποιο θέμα έτσι;". "Όχι, απολύτως κανένα. Άλλωστε δεν υπάρχει κάτι πλέον", είπα και έδωσα την παραγγελία μου στην σερβιτόρα που είχε έρθει μερικά δευτερόλεπτα πριν. Αφού έφυγε, όλες γύρισαν προς το μέρος μου και μου έκαναν νόημα να μιλήσω. Τους εξήγησα όλα όσα έγιναν, τα τελευταία που είχαν γίνει και δεν γνώριζαν. Ούτε στην κολλητή μου δεν είχα μιλήσει, ήμουν πολύ χάλια. "Και τώρα με την Κατερίνα τι γίνεται;", με ρώτησε η Normani και ήπιε λίγο από τον καφέ της. "Μιλάμε κανονικά, σαν να μην έχει γίνει τίποτα μεταξύ μας. Έχει και σχέση πλέον με μια κοπέλα οπότε, ακόμη κι αν με ενδιέφερε, που δεν το κάνει, δεν θα έκανα κάτι". "Mila. Έμαθες για τη Lauren έτσι;", είπε η κοπέλα δίπλα μου. "Ναι, ξέρω ότι είπε δημόσια ότι έχει μία σχέση την οποία θα ήθελε να κρατήσει έξω από τα φώτα της δημοσιότητας και ότι θέλει να επικεντρωθεί και λίγο στις σπουδές της. Εγώ θέλω να είναι ευτυχισμένη. Μακάρι να ήταν στο πλευρό μου. Όμως δεν είναι και δεν μπορώ να την κάνω ευτυχισμένη. Δεν έχει σημασία πλέον. Έχει προχωρήσει τη ζωή της και χαίρομαι γι'αυτήν. Κάποια στιγμή θα το καταφέρω κι εγώ, θέλω να πιστεύω". "Είσαι ακόμη 19 χρονών. Όλη η ζωή είναι μπροστά σου. Φυσικά και θα βρεις κάτι άλλο", είπε η κολλητή μου και έπιασε το χέρι μου που ήταν πάνω στο τραπέζι. "Κάτι άλλο θα βρω σίγουρα, αυτά που νιώθω όμως γι'αυτή την κοπέλα. Ας το αφήσουμε γιατί δεν οδηγεί πουθενά και μου ρίχνει την ψυχολογία. Πείτε μου για εσάς", είπα και χαμογέλασα όσο πιο έντονα μπορούσα.