Russian Roulette

Chapter 4

"Στο..Στο νοσοκομείο; Μαμά; Τι έγινε; Έπαθε κάτι η Sofia;". Είχα ανησυχήσει πάρα πολύ. Μου το είπε τόσο απότομα και ζαλίστηκα. Έχω τρομερή αδυναμία στην αδερφή μου και δεν μπορώ να διανοηθώ ότι δεν είναι καλά. Όταν αρρωσταίνει πάντα κάθομαι μαζί της και την προσέχω, τη φροντίζω, της διαβάζω ιστορίες για να κοιμηθεί. Μπορεί να καθόμαστε να παίζουμε με τα παιχνίδια της για ώρες και το γέλιο της μου δίνει χαρά και μένα. Όταν ξέρω ότι δεν είναι καλά, προσπαθώ να είμαι πάντα στο πλευρό της.

"Μην ανησυχείς. Έπαιζε σήμερα στην παιδική χαρά και έκανε μια απότομη κίνηση και έπεσε πάνω στο χέρι της. Επειδή πονούσε πολύ την έφερα στο νοσοκομείο. Δεν το έχει σπάσει, όμως έχει ράγισμα και θα βάλει νάρθηκα. Θα αργήσουμε αρκετά να έρθουμε γιατί έχει πολύ κόσμο στο νοσοκομείο. Έγινε ένα τροχαίο με λεωφορείο και έχουν χτυπήσει πολλά άτομα. Ο μπαμπάς σου μετά τη δουλειά θα έρθει από εδώ οπότε μην ανησυχείς", μου είπε η μητέρα μου όσο πιο ήρεμα μπορούσε. "Θέλω να έρθω να τη δω. Πες μου που είστε", είπα και σηκώθηκα από τον καναπέ και πήγα στο δωμάτιο μου για να αρχίσω να ετοιμάζομαι. Μου είπε το νοσοκομείο και κλείσαμε το τηλέφωνο. Έβαλα το κινητό μου να φορτίσει μέχρι να ετοιμαστώ. Έκανα ένα γρήγορο μπάνιο και έβαλα μια φόρμα και μια απλή κοντομάνικη μπλούζα. Ήθελα να είμαι άνετα στο νοσοκομείο. Πήρα το κινητό μου και την τσάντα μου και έφυγα από το σπίτι. Το νοσοκομείο ήταν στην άλλη μεριά της πόλης και με το λεωφορείο έκανα πολύ ώρα για να φτάσω. Το κινητό μου ξανά έκλεισε από μπαταρία οπότε δεν μπορούσα να πάρω τηλέφωνο τη μητέρα μου για να τη ρωτήσω τι γίνεται.

Κατά της εξίμιση είχα φτάσει στο νοσοκομείο. Μπήκα τρέχοντας προς τη γραμματεία στην είσοδο και ρώτησα που είναι η αδερφή μου. Τελικά ήταν στο άλλο κτίριο οπότε βγήκα από εκεί και με το που μπήκα στην είσοδο είδα τον πατέρα μου να μιλάει στο τηλέφωνο. Μου έκανε νόημα να τον πλησιάσω και πήγα κοντά του καθώς έκλεισε το τηλέφωνο. "Γεια σου μπαμπά. Τι έγινε; Πού είναι η μικρή;", είπα και κοιτούσα στο βάθος προσπαθώντας να την βρω. "Μόλις την πήρανε για να της βάλουν το νάρθηκα. Σε κανένα μισάωρο περίπου είπανε πως θα είναι έτοιμη και θα μπορούμε να πάμε στο σπίτι", μου είπε ο πατέρας μου και με φίλησε στο κεφάλι. Βρήκα τη μητέρα μου να κάθεται στις καρέκλες. Φαινόταν αρκετά κουρασμένη. "Πάω λίγο στη μαμά", του είπα και έφυγα από μπροστά του. Την πλησιάσα και έκατσα στη θέση δίπλα της. "Πως είσαι;", της είπα και έπιασα το χέρι της και το έσφιξα. "Κουρασμένη. Πρώτη φορά παθαίνει κάτι τόσο σοβαρό. Ποτέ δεν είχε χτυπήσει έτσι. Και είμαι αγχωμένη", μου είπε και με κοίταξε καθώς προσπάθησε να χαμογελάσει. "Μην ανησυχείς. Θα γίνει καλά. Δεν μπορώ να τη δω τώρα έτσι;", ρώτησα αν και ήξερα ήδη την απάντηση. "Όχι. Σε λίγο θα την βγάλουν οπότε θα τη δεις". "Εντάξει. Πάω να πάρω έναν καφέ, θέλεις τίποτα;", ρώτησα και σηκώθηκα από τη θέση αφού τη φίλησα στο μάγουλο. "Όχι είμαι καλά", είπε και χαμογέλασε. Έφυγα από κτίριο και πήγα προς το κυλικείο. Παρήγγειλα έναν καφέ και περίμενα να τον ετοιμάσουν.