Russian Roulette

Chapter 15

    Κάθισα στον καναπέ και οι γονείς μου δίπλα-δίπλα απέναντι μου. "Καλά ο μπαμπάς πως δουλεύει αύριο που είναι αργία;"."Camila, πρέπει να συζητήσουμε κάτι σοβαρό", είπε η μητέρα μου αγνοώντας την ερώτηση μου. "Ναι το ξέρω αυτό. Πείτε μου". "Κοίταξε να δεις μωρό μου. Πήρα μια προαγωγή στη δουλειά. Έγινα υποδιευθυντής στα κεντρικά που είναι στην Αθήνα και-", είπε η ο πατέρας μου αλλά τον διέκοψα αμέσως. Είχα καταλάβει τι θέλουν να μου πουν. "Εγώ δεν ύπαρχει περίπτωση να μετακομίσω. Σας το λέω!", είπα και σηκώθηκα όρθια για να φύγω από μπροστά τους. "Κάτσε κάτω Karla! Δεν υπάρχει λόγος να φωνάζεις! Και επίσης δεν σε ρώτησε κανένας! Μέχρι να βρεις δουλειά και να μπορείς να συντηρήσεις τον εαυτό σου, είσαι εξαρτημένη από εμάς οπότε δεν μπορείς να κάνεις κάτι άλλο", είπε ο πατέρας μου αγριεμένα και με έπιασε από τον ώμο, σπρώχνοντας με απαλά στον καναπέ για να κάτσω πάλι. "Ναι αλλά δεν καταλαβαίνετε. Δεν μπορώ να φύγω. Έχω τη ζωή μου εδώ. Σας πάει η καρδιά να αφήσετε τη Θεσσαλονίκη έτσι απλά;". "Ούτε για εμάς είναι εύκολο Camila αλλά δεν μπορώ να αρνηθώ τη δουλειά. Ξέρεις πόσο καλύτερα θα είμαστε; Ξέρεις πόσο σημαντικό είναι αυτό για εμένα;". "Ναι πολύ σημαντικό. Δεν σε βλέπαμε που δεν σε βλέπαμε στο σπίτι, πλέον θα κοιμάσαι και εκεί. Ωραιά δουλειά μπαμπά. Να την χαίρεσαι". "Τι έπαθες και δεν θες να φύγουμε;", με ρώτησε η μητέρα μου που τόση ώρα παρέμενε σιωπηλή. "Έχω τις παρέες μου. Εδώ μεγάλωσα. Η ζωή μου είναι μια χαρά. Έχω τη σχέση μου. Δεν θέλω να χάσω κανέναν". "Νομίζω πως ο Mark θα μπορούσε να κάνει λίγο υπομονή. Δεν θα χαθείτε, θα βρίσκεστε". "Με τον Mark δεν είμαστε μαζί πλέον. Αλλά να σου πω και αυτό. Η Dinah; Που θα πάω; Πως να την αφήσω μόνη της; Μαμά, μπαμπά, δε γίνεται να βρούμε κάποια άλλη λύση; Δεν γίν-". "Camila, τέλος. Δεν το συζητάμε άλλο. Σε δύο εβδομάδες θα έχουμε μετακομίσει. Πήγαινε να κοιμηθείς", είπε ο πατέρας μου και έδειξε με το χέρι του το δωμάτιο μου.

Ήθελα να μιλήσω, να τους πω ότι δεν θέλω να φύγουμε, δε γίνεται να φύγουμε. Όμως ξέρω πως η απόφαση είχε παρθεί και δεν γινόταν να τους αλλάξω γνώμη. Σηκώθηκα από τον καναπέ και πήγα στο δωμάτιο μου. Έβαλα γρήγορα τις πιτζάμες μου και ξάπλωσα στο κρεβάτι. Δε νύσταζα καθόλου. Πήρα το κινητό στα χέρια μου και είδα ότι είχα ένα μήνυμα. Ήταν από την Lauren. "Ελπίζω να είναι όλα καλά με τους γονείς σου. Να ξέρεις εγώ θα πάω να ξαπλώσω γιατί πρέπει να είμαι ξεκούραστη για αύριο, έχω εμφάνιση όπως σου είπα. Καληνύχτα να έχεις Camz μου. Θα τα πούμε αύριο.". Της απάντησα στο μήνυμα και άφησα το κινητό στο κομοδίνο δίπλα μου. Οι σκέψεις με βασάνιζαν. Πως θα πω στη Lauren ότι φεύγω; Μόλις..Μόλις βρήκα τον άνθρωπο μου και τώρα θα αναγκαστώ να τον χάσω. Δε γίνεται. Όμως δεν ξέρω αν η Lauren προτίθεται να έχουμε σχέση από απόσταση. Μπορεί να μην μπορεί...Δεν μπορώ να την χάσω. Μόλις την βρήκα. Πρέπει να συζητήσω μαζί της. Όμως.. Δεν ξέρω πως να το πω, πως να της μιλήσω ανοιχτά και να της εξηγήσω την κατάσταση. Από την άλλη μπορώ να χαρώ τις δύο εβδομάδες που μου μένουν μαζί της και να της το πω στο τέλος, όταν είναι να φύγω. Αλλά έτσι δεν θα μπορέσω να την αποχαιρετίσω και ίσως μου θυμώσει...