Russian Roulette

Chapter 16

Ποτέ δεν κατάλαβα και δε νομίζω να μπορέσω. Δεν ξέρω που οφείλεται όλο αυτό. Τόσα χρόνια έχω συνειδητοποιήσει ένα πράγμα. Όταν γίνεται κάτι καλό στη ζωή σου, πάντα κάτι άλλο θα σε διαλύσει. Οι χαρές είναι ελάχιστες γι'αυτό και πρέπει να τις ζούμε μέχρι και το τελευταίο δευτερόλεπτο. Όμως τώρα είμαι στο αεροπλάνο και πηγαίνω προς Αθήνα. Η αδερφή μου μιλάει με τη μητέρα μου. Είναι χαρούμενες. Γελάνε. Η αδερφή μου λέει για το πως θέλει να φτιάξει το δωμάτιο της, κάνει υποθέσεις για το σχολείο και τους συμμαθητές της. Χαίρομαι πραγματικά που είναι χαρούμενη. Είναι μικρή, θα προσαρμοστεί εύκολα. Εγώ όμως; Εγώ έχασα τα πάντα. Δεν είναι ότι δεν θα ξανά δω τις φίλες μου ή την Lauren, αλλά δεν θα μπορώ όποτε θέλω και αυτό πονάει. Πάντως το έχω βάλει στόχο. Θα περάσω Θεσσαλονίκη, δεν υπάρχει περίπτωση να μείνω ούτε μία μέρα παραπάνω στην Αθήνα.

Η προσαρμογή στο καινούργιο περιβάλλον ήταν δύσκολη για εμένα τουλάχιστον. Η αδερφή μου έκανε γρήγορα φιλίες στο σχολείο. Εγώ πάλι αφοσιώθηκα στο διάβασμα. Είχα πολύ περισσότερα μαθήματα από ότι στο παλιό μου φροντιστήριο. Και επειδή δεν είχα παρέα, δεν έβγαινα και βόλτα. Γενικά ήταν πολύ μίζερη η καθημερινότητα μου. Τουλάχιστον κοντά στο σπίτι μας είχε ένα πάρκο και πήγαινα για περπάτημα κάθε πρωί. Με τη Lauren ήμασταν μια χαρά αν και λίγο απόμακρες. Είχαν πέσει πολλές εμφανήσεις μαζί καθώς τα Χριστούγεννα θα έβγαινε το album τους και έπρεπε να το προωθήσουν. Υπήρχαν και στιγμές που μπορεί να μην μιλούσαμε για μέρες αλλά μετά μιλούσαμε από κάμερα και γινόταν κάπως καλύτερα η κατάσταση. Οι γονείς μου προσπαθούσαν να αποδεχθούν το γεγονός πως έχω κοπέλα. Ο πατέρας μου το έμαθε από τη μητέρα μου γιατί εγώ δεν μπορούσα να του μιλήσω. Γενικά αυτό τον καιρό το μυαλό του το είχε στη δουλειά οπότε δεν μας έδινε και τόσο σημασία. Με τη Dinah μιλούσαμε κάθε μέρα. Μπορώ να πω ότι μου λείπει πολύ. Και όταν βγαίνει με τα κορίτσια, αισθάνομαι άσχημα που δεν μπορώ να είμαι και γω εκεί. Ή όταν έχουν μάθημα όλες μαζί με τη Lauren. Κάτι τέτοιες στιγμές τις νοσταλγώ πολύ.
Καθόμουν στο γραφείο μου και διάβαζα. Είναι διακοπές Χριστουγέννων, για την ακρίβεια σήμερα είναι 25 Δεκεμβρίου. Κανονικά δεν θα έπρεπε να ανοίξω βιβλίο αλλά μας έβαλαν τόσες πολλές ασκήσεις και επαναλήψεις που πρέπει να διαβάζω περίπου οκτώ ώρες την ημέρα. Άνοιξα τη φυσική και είδα πως είχα ακόμη εκατό ασκήσεις. Ξεφύσηξα δυνατά και έκανα λίγο πίσω στην καρέκλα μου, φέρνοντας τα χέρια μου πίσω από το κεφάλι μου. Ένιωσα το κινητό μου να τρίζει στην μπροστινή τσέπη και το έβγαλα από εκεί. Χαμογέλασα και απάντησα στην κλήση. "Έλα μωρό μου. Είμαι στο αυτοκίνητο και πάω στο αεροδρόμιο", είπε η κοπέλα μου και χαμογέλασα ακόμη πιο έντονα στην ιδέα ότι σε λίγες ώρες θα είναι κοντά μου. "Εντάξει αγάπη μου. Σε καμιά ώρα θα πω τον πατέρα μου να με φέρει στο αεροδρόμιο". "Δε χρειάζεται. Θα έρθω με ταξί, μην ανησυχείς". "Ναι αλλά θέλω να σε δω. Δεν θέλω να χάσω έστω και αυτή την λίγη ώρα", "Να μάθεις να κάνεις υπομονή". "Κάνω ένα μήνα τώρα. Φτάνει", είπα και ξεφύσηξα λίγο. "Δεν θα έρθεις και τέλος. Πρέπει να σε κλείσω γιατί έφτασα. Τα λέμε από κοντά σε λίγο. Φιλιά", είπε και μου έκλεισε το τηλέφωνο. Κοίταξα τη στοίβα με τα βιβλία και δυσανασχέτισα. Σηκώθηκα από την καρέκλα και κατέβηκα τις σκάλες για να πάω στο σαλόνι. Ήμουν ήδη έτοιμη οπότε δεν χρειαζόταν να κάνω κάτι άλλο. Οι γονείς μου καθόντουσαν με την αδερφή μου και παίζανε επιτραπέζια. "Camila, θα κάτσεις μαζί μας;", είπε ο πατέρας μου και χαμογέλασε. "Ναι. Σε μερικές ώρες θα έρθει, να ξέρετε", είπα και κάθισα δίπλα στην αδερφή μου και άνοιξα τη μονόπολη. "Τι ώρα θα φύγουμε για να πάμε να την πάρουμε;", ρώτησε ο πατέρας μου καθώς μοίραζε τα χρήματα. "Θα έρθει μόνη της είπε", του απάντησα και έβαλα τα πιόνια στην αφετηρία. Ξεκινήσαμε να παίζουμε. Προφανώς αφήναμε την Sofi να κερίζει χωρίς να το καταλάβει εκτός από τη μητέρα μου που από τα νεύρα της επειδή δεν έπαιζε καλά, τα παράτησε και πήγε στην κουζίνα να ετοιμάσει τα υπόλοιπα φαγητά. Δεν καταλάβαμε πόσο γρήγορα πέρασε η ώρα γιατί είχα απορροφηθεί στο παιχνίδι. Εγώ δεν άκουσα καν το κουδούνι που χτύπησε. Κάποια στιγμή ένιωσα κάποιον να στέκεται από πίσω μου. Υπέθεσα ότι είναι η μητέρα μου και έτσι δε γύρισα να κοιτάξω. Ο πατέρας μου σηκώθηκε όρθιος και πήγε από πίσω μου. "Χαίρομαι που σε γνωρίζω επιτέλους Lauren. Αν και νιώθω ότι σε ξέρω με τόσα που έχω ακούσει για εσένα", είπε και γύρισα απότομα με την καρέκλα μου μόλις άκουσα το όνομα της. Όμως έβαλα παραπάνω φόρα με αποτέλεσμα να πέσω πίσω, μαζί με την καρέκλα. Όλοι άρχισαν να γελάνε αλλά δεν με ένοιαζε. Μου έφτανε μόνο το γεγονός ότι ήταν κοντά μου. Ήταν πολύ πιο όμορφη από όταν την είδα την τελευταία φορά, ή τουλάχιστον εμένα μου φαινόταν έτσι. Ήρθε μπροστά μου και μου έδωσε το χέρι για να σηκωθώ. Το χέρι της ήταν τόσο απαλό, όπως ακριβώς το θυμόμουν. Με βοήθησε να σε σηκωθώ και απάντησε στον πατέρα μου. "Και γω χαίρομαι που σας γνωρίζω επιτέλους κύριε Cabello". "Σε παρακαλώ. Με κάνεις να νιώθω μεγάλος. Alejandro θα με φωνάζεις και όχι πληθυντικός", της απάντησε και την αγκάλιασε χαλαρά. Ήρθε και η μητέρα μου στο σαλόνι και μας είπε ότι το φαγητό θα είναι έτοιμο σε μισή ώρα.