Russian Roulette

Chapter 24 - The end

Στη ζωή μας γενικά οι καταστάσεις αλλάζουν από τη μία στιγμή στην άλλη. Τις περισσότερες φορές δεν είμαστε προετοιμασμένοι με αποτέλεσμα όλο αυτό να είναι αρκετά ξαφνικό. Και αυτό ακριβώς ήταν και για μένα. Ένα τεράστιο σοκ όταν έμαθα ότι η τύχη πάλι έπαιξε παιχνίδι εναντίον μου. Γιατί φέτος η Lauren ήταν στο τελευταίο έτος του Φυσικού στη Θεσσαλονική. Και γω θα ήμουν πρωτοετής. Θα αναγκάζομαι να τη βλέπω, δύσκολο να την αποφύγω. Και ξέρω πως αυτό θα είναι η καταστροφή μου. Ξέρω ότι νιώθω γι'αυτή την κοπέλα και όσο είμαι μακριά της, ξεχνιέμαι κάπως με την Κατερίνα αλλά μόνο ένα βλέμμα της, ένα άγγιγμα της φτάνει για να με τραβήξει πάλι στην ψυχή της. Κι εκεί τα χάνω γιατί ξέρω πως για μένα αυτή η ιστορία δεν έχει τελειώσει, δεν μπορώ, ωστόσο, να πω το ίδιο γι'αυτήν. Φαίνεται πως με έχει ξεπεράσει και θέλει να έχουμε έστω και κάποια φιλική επαφή όμως δεν μπορώ. Δε θέλω. Μου είναι αδύνατον να βγω μαζί της και να μην σκέφτομαι ότι αυτό το υπέροχο πλάσμα ήταν δικό μου και την έχασα με τον πιο άδικο τρόπο. Οπότε αποφάσισα να μην της δίνω και ιδιαίτερη σημασία στην αρχή ελπίζοντας να μην με ενοχλήσει.

"Έι. που χάθηκες;", είπε η Dinah και με χτύπησε απαλά στο χέρι καθώς είχα χαθεί στις σκέψεις μου. Ήμασταν στο σπίτι μου στη Θεσσαλονική και καθόμασταν έξω. Από στιγμή σε στιγμή περιμέναμε τα κορίτσια να έρθουν. "Αύριο Dinah. Κατά πάσα πιθανότητα θα την δω. Δεν ξέρει που έχω περάσει. Δεν της είπες έτσι;". "Με ρώτησε πολλές φορές αλλά όχι, δεν της είπα", είπε και ήπιε μια γουλιά από τον χυμό της. "Έχετε έρθει αρκετά κοντά", είπα και γύρισα και την κοίταξα. Εκείνη τη στιγμή χτύπησε το κουδούνι, λογικά θα ήταν η Ally με τη Normani οπότε σηκώθηκα για να ανοίξω. "Δεν θα το έλεγα. Απλώς μιλάμε. Καθηγήτρια μου ήταν στο κάτω κάτω", την άκουσα που απάντησε καθώς κατευθύνθηκα προς την πόρτα. Καθίσαμε όλες μαζί μέχρι αργά το βράδυ. Συζητούσαμε για το τι περιμέναμε από τις σχολές μας, τα μαθήματα, τη ζωή μας γενικά. Το πόσο υπέροχο ήταν το γεγονός ότι περάσαμε όλες μαζί Θεσσαλονίκη και δε θα χαθούμε. Είχαμε έρθει πολύ κοντά και ένιωθα πραγματικά πως είναι η καλύτερη παρέα που είχα γενικώς στη ζωή μου.

Το βράδυ προσπάθησα να κοιμηθώ αρκετά όμως δεν το κατάφερα ιδιαίτερα. Ξέκλεψα μερικές ώρες ύπνο αλλά έπρεπε να σηκωθώ σχετικά νωρίς για να ετοιμαστώ. Είχα μια ανεξήγητη αυτοπεποίθηση οπότε αποφάσισα να φορέσω ένα άσπρο φόρεμα, δεν το τολμάω συχνά. Ίσιωσα και τα μαλλιά μου και βάφτικα ελαφρά. Είχαμε συνάντηση με τις φίλες μου, θα κατεβαίναμε όλες μαζί. Προφανώς και δεν θα είμασταν μαζί στη συνέχεια καθώς η κάθε μία πέρασε σε διαφορετική σχολή. Παρατήρησα πως όλες ήταν αρκετά αγχωμένες. Εγώ, για κάποιον περίεργο λόγο ήμουν πολύ άνετη και χαλαρή. Ήξερα ότι θα την δω. Είχα το προαίσθημα. Αλλά δεν πρόκειται να το αφήσω να με καταβάλει. Φτάσαμε στον χώρο του πανεπιστημίου και η κάθε μία πήγε στο δικό της τμήμα. Μπορώ να πω πως ήταν από τα μεγαλύτερα κτίρια που είχα δει. Ρώτησα στην είσοδο μία κοπέλα που φαινόταν μεγαλύτερη για το προς τα που να κατευθυνθώ και μου έδωσε οδηγίες για το πως να πάω στο αμφιθέατρο που θα μαζευτούμε οι πρωτοετείς. Καθώς περπατούσα, στο παγκάκι ακριβώς μπροστά μου καθόταν η κοπέλα που με είχε καταστρέψει με τον καλύτερο τρόπο. Φαινόταν χαρούμενη, ευτυχισμένη. Γελούσε και γω ένιωθα τον χρόνο να παγώνει μόνο στο άκουσμα του γέλιου της. Δεν με είχε καταλάβει ακόμη. Είχε όλη την προσοχή της στραμμένη στην παρέα της. Παρατήρησα τα χέρια της καθώς την πλησίασα, είχε βγάλει το δαχτυλίδι που μου είχε δώσει. Δεν με στεναχωρεί. Ξέρω ότι δεν σημαίνει κάτι γι'αυτήν. Δεν πρόλαβα να μιλήσω, βρέθηκα ακριβώς μπροστά της και σήκωσε το βλέμμα της για να δει ποιος ακριβώς ήταν. Το χαμόγελο της έσβησε απότομα. Η ανάσα της σταμάτησε, το άκουσα καθώς έβηξε λίγο. "Camila. Τι κάνεις εδώ;", με ρώτησε και σηκώθηκε όρθια για να με χαιρετήσει. Έκανα ένα βήμα πίσω και της έδωσα το χέρι μου. Πριν προλάβω να μιλήσω μου έκανε νόημα να απομακρυνθούμε λίγο περισσότερο από εκεί που στεκόμασταν, πράγμα που έκανα. Ξεκινήσαμε να περπατάμε σιωπηλά, καμία από τις δύο δε μιλούσε.