Όταν πια σταμάτησαν τα δάκρυα να τρέχουν απο τα ματια μου, σηκωθηκα, μαζεψα τα πραγματα μου και κατέβηκαν τις σκάλες για να φύγω... Όταν βγηκα, τον είδα καθισμένο στο πεζοδρόμιο ακριβως εξω απο το σπίτι... Πήγα να τον προσπερασω για να φύγω αλλά εκείνος σηκώθηκε , έπιασε το χερι μου και με έκανε να τον κοιταω στα ματια... Αυτά τα ματια...
Α: Συγνώμη...
Μ: Με ενα συγνώμη δεν ξεμπερδευεις με τοσα που είπες... Τι να την κάνω την συγνώμη σου? Βαλτην εκεί που ξέρεις...
Α: Σου απαγορευω να φύγεις απο αυτό το σπίτι...
Μ: Και ποιος είσαι εσύ που θα μου απαγορεύσει να κάνω οτι θέλω..?
Α: Τουλαχιστον μην φύγεις πριν σου δώσω κάτι...(Η φωνη του μαλάκωσε)
Μου είπε και με μια απότομη κίνηση κολαει τα χείλη του στα δικά μου και μου χάρισε ενα παθιασμένο φιλί....Τραβήχτηκε μετα απο λίγο απο κοντά μου αλλά πέρασα τα χέρια μου πίσω απο τον λαιμό του και άρχισα να τον φιλαω και εγώ... Μου ανταπεδωσε το φιλι αλλά άνοιξε η πόρτα και βγήκε ο αδερφός του που μας διέκοψε...
Α: Σπύρο θύμισε μου ποσο μαλάκας είσαι? Απαντά με ενα ναι ή ενα πολυ.
Σ: Αν υποθέσουμε οτι χαριζατε ο ένας στον αλλον ενα τρυφερό γεμάτο πάθος γλωσσοφιλο και εγώ σας διεκοψα... ε τοτε είμαι πολύ μαλακας....
Α: Στα λογια μου έρχεται.
Σ: Αλλά ο μεγαλύτερος μαλάκας εδώ μέσα είσαι εσύ...
Α: Ρε αμα σε πιάσω στα χέρια μου πέθανες...
Σ: Αν με προλαβεις...
Ο Σπύρος ετρέχε μεχρι το επόμενο στενό αλλά τον έπιασε ο Αλεξ, του έκανε κεφαλοκλειδωμα και μετα σαπουνακι... Στο τέλος του έριξε και μια σφαλιαρα... Μακάρι να είχα και εγώ αδέρφια... Και ας κάναμε έτσι απο το πρωι μέχρι το βράδυ... Αρκεί να μην ήμουν μονη μου... Ο Αλεξ με πλησίασε ...
Α: Θα μείνεις?
Μ: Έτσι λέω...
Και μου δίνει ενα ακόμα απο τα παθιασμενα φιλια του ... Μπαίνουμε όλοι μέσα και εγώ κατευθύνονται στην κουζίνα για να φάω κάτι...
Μ: Πεινάω σαν λύκος... Έχω να φάω κανονικά... πανω απο βδομάδα.
Σ: Μπράβο.. όχι... μπράβο... Έτσι όπως πας θα γίνεις πιο λεπτή και απο τσόφλι αυγού.... (Και βγάζει ενα αυγό απο το ψηγειο )
Α: Έχει δικιο ο Σπύρος , πρεπει να τρως κανονικά....
Μ: Απλα με όλα αυτά που έγιναν τις τελευταίες μέρες δεν...
( Αρχισαν να τρέχουν δάκρυα απο τα ματια μου και ο Αλεξ μου τα σκουπισε)
Α: Μην στεναχωριεσε...
Μ: Δεν έχω κανέναν πλεον...
Α: Έχεις εμένα... Και τον Σπύρο... Θα είμαστε σαν οικογένεια για σένα. Ενταξει?
Μ: Ναι...
Σ: Λοιπον το μενού έχει αυγό τηγανητό με πατάτες τηγανητές και ομελετα με πατάτες και... Αυτά...
Μ: Πολύ πλούσιο μενού έχετε σεφ... (Είπα και αρχίσαμε να γελαμε όλοι μαζί ) Θα προτειμησω το πρωτο πιατο...
Σ: Μάλιστα κύρια μου...
Μου τηγανησε ενα αυγό και πατάτες και αρχισα να τρώω... Όταν τελείωσαν επλυνα τα πιάτα και πήγα στο σαλόνι οπου κάθονταν τα δυο αδερφια και έβλεπαν ποδόσφαιρο... Ποδόσφαιρο ποοο! Εντάξει δεν λέω καλό είναι αλλά βαρεμαρα. Το μόνο ωραίο σημείο είναι στο τέλος που παιχτες βγάζουν τις μπλούζες τους και ο φακός κάνει ζουμ.... Πήγα εκεί αλλά πριν προλαβω να καθισω χτυπάει το κουδούνι... Ο Αλεξ και ο Σπύρος αλληλοκοιταχθηκαν και με κρυψανε σε ενα δωμάτιο και πήγαν να ανοίξουν την πόρτα....
