Στε: Γεια σας!
___________________________________
ΑΛΕΞ
Είναι εδώ. Ηρθε. Δεν το πιστεύω πως πέρασε απο εναν στρατό λυκανθρώπων. Τώρα τι κάνουμε? Πρεπει να έχει φέρει παρα πολλους μαζί του.
Σ: Γεια σου Στεφαν.
Ο Σπύρος ήρθε λίγο πιο κοντά μου με την Ζωή πίσω του. Όπως αυτοι έτσι και η Μαίρη ήρθε ακριβως πίσω μου και έβαλε το χερι της μέσα στο δικο μου. Αυτό το σφίξιμο με έκανε να νιώσω δυναμη και σιγουριά για το οτι θα τα καταφέρουμε. Μου έδωσε κουράγιο. Ελπίδα. Επίσης , φόβο για την ζωή της. Όχι μόνο την δική της αλλά και του Σπύρου και της Ζωής. Πως θα προστατευομασταν?
Στε: Λοιπον επειδή τα πολλά λογια είναι φτώχια , θα έρθετε μαζί μας με τον καλό ή με τον κακό τροπο?
Α: Δεν ερχόμαστε μαζί σου.
Στε: Τοτε αγαπητέ μου ή θα πεθάνετε εσύ και ο Σπύρος εδώ και θα έρθουν μαζί μας τα κορίτσια ή θα έρθετε όλοι μαζί.
Σ: Υποσχεσου όμως οτι δεν θα τις πειραξεις.
Στε: Αυτές όχι. Για εσάς δεν ξέρω ακόμα. Ακολουθήστε μας.
Τους ακολουθησαμε και μας πήγαν σε μια λιμουζίνα. Μπήκαμε και ξεκίνησε. Η Μαίρη είχε καθήσει δίπλα μου και δίπλα ακριβως ο Σπύρος με την Ζωή αγκαλιά. Ξαφνικα αρχισε να κλαίει.
Α: Τι επαθες αγάπη μου?
Μ: Φοβαμε.
Α: Μην φοβασε. Κοιμησου λίγο να ηρεμησεις.
____________________________________
ΣΤΕΦΑΝ
Τους οδήγησαν οι δικοί μου μέσα στην λιμουζίνα στα πίσω καθίσματα και εγώ καθησα συνοδηγός. Ακουγα τι έλεγε ο Αλεξ στην Μαίρη.
Α: Τι επαθες αγάπη μου?
Μ: Φοβαμε.
Α: Μην φοβασε. Κοιμησου λίγο να ηρεμησεις.
Αυτά τα λόγια με έκαναν να θυμηθω όλα αυτά που πέρασα με εκείνη τοτε. Έπρεπε να σταματήσω να την σκέφτομαι.
Τελικά φτάσαμε στο σπίτι μου και τους οδήγησα μέσα.
Στε: Θέλω να αισθανεσθε σαν το σπίτι σας. Τώρα η αγαπητή μου Μαίρη και η αγαπητή μου Ζωή θα έρθουν μέσα στο γραφείο να συζητήσουμε.
Α: Όλοι μαζί θα συζητήσουμε.
Στε: Δεν ζήτησα την άδεια σου αλλά αφού το θες καθιστε.
Καθισανε στον καναπέ και εγώ στην πολυθρόνα απέναντι τους.
___________________________________
ΖΩΗ
Δεν καταλαβαίνω. Τι θέλει απο εμας? Τα ξόρκια? Γιατί αν θέλει αυτά δεν έχω ιδέα που είναι.
Στε: Λοιπον ξέρετε που είναι τα ξόρκια?
Σπυρος και Μαίρη μαζί: Ναι
Ζωή και Αλεξ μαζί: Οχι
Το είπαμε όλοι ναζί ταυτόχρονα που ενα γελακι άφησα να φανεί.
Στε: Μου αρέσει όταν οι άνθρωποι συμφωνούν μεταξύ τους.
Α: Όχι Στέφαν δεν έχουμε ιδέα.
Στε: Ααα ναι. Ακόμα και αν βασανισω την μικρή σου Μαίρη θα εχεις την ίδια άποψη?
Α: Όχι τοτε...
Στε: Ωραία που είναι?
Μ: Μάλλον είναι κρυμενα στο σπίτι της Ζωής.
Στε: Τοτε το πρωι φευγουμαι και πάμε να ψαξουμε. Οι δύο μας.
Α: Δεν την αφήνω μονη μαζί σου.
Ζ: Ηρέμησε Αλεξ αν είναι θα πάω και εγώ μαζί. Ηρέμησε.
Α: Οκ.
Πφφφ... Φοβαμαι. Τι θέλει τώρα να πάμε μαζί του? Πρεπει να σκεφτώ κάποιο ξόρκι για να ξεφύγουμε σε περιπτωση που κανει κάτι.
____________________________________
ΣΤΕΦΑΝ
Πρεπει να μάθω γιατί είναι ίδιες, αν έχουν κάποια συγγένεια. Οταν την πρωτοειδα πήγα να λυποθημησω. Μου την θυμίζει τόσο πολύ... Και μονο στην σκέψη της δακρυζω. Ευτυχώς που είναι μόνος μου τώρα. Αύριο θα τα μάθω όλα. Πρεπει.... Πήγα για υπνο αλλά δεν μπορουσα να κοιμηθώ. Έτσι σηκωθηκα και πήγα προς την κουζίνα του σπιτιού. Εκεί είδα τον Αλεξ. Ηταν πολύ νευρικός. Πήγα δίπλα του και τον ακουμπησα στον ώμο.
Στε: Τι εχεις?
Α: Μην της κανεις κακό.
Στε: Δεν επρόκειτο. Καταλαβανω τι περνάς. Τα πέρασα και εγώ. Και δεν έχω και τις καλύτερες αναμνήσεις.
Τοτε δεν αντεξα , δακρυσα. Ήθελα να τα πω σε κάποιον. Τόσο καιρό τα κραταω μέσα μου. Ήθελα ... Έπρεπε αλλιως δεν θα αντεχα άλλο.
Α: Πες μου τώρα οτι αυτό ηταν επειδή μπήκε κάτι στο μάτι σου.
Στε: Κοιτά... Δεν είμαι κακός. Οκ είμαι αλλά όχι όσο νομίζεις. Έχω περάσει πολλά και με έχουν κανει έτσι.
Α: Όπως?
Στε: Να πριν απο χρόνια....
Έτσι άρχισα να του εξιστορω τα παντα για εκείνη. Ώσπου άκουσαμε κάποιος να ανεβαίνει όσο πιο αθόρυβα μπορούσε τις σκαλες αλλά δεν τα κατάφερε. Ηταν η Μαίρη. Τα είχε ακούσει όλα. Ήμουν σίγουρος. Πήγε ο Αλεξ κοντά της και την έφερε στην κουζίνα. Με κοίταζε με ενα βλεμα... λες και καταλάβαινε τι πέρασα. Ηταν... τώρα ήμουν σίγουρος οτι είναι όλο ίδιες. Μονο που η Μαίρη είναι λίγο πιο συμπονετική με ατομα. Ήρθε και μου έπιασε το χερι και κοίταζε επίμονα το δακρυσμενο μου προσωπο.
Μ: Μην στεναχωριεσαι. Αυτά πέρασαν.
Στε: Δεν μπορω να την ξεχάσω.
Μ: Προσπάθησε...
Στε: Δεν μπορω... Εσύ μου την θυμίζεις.
Μ: Για αυτό ήθελες να πάμε αύριο μαζί? Για να μου πεις αυτά?
Στε: Ναι...
Τώρα έτρεχαν δάκρυα απο τα ματια μου και πήγα στο δωμάτιο μου. Έπεσα στο κρεβάτι και την ονειρευτηκα...
******************************
Είναι μικρο το ξέρω αλλά δεν είχα έμπνευση. Επίσης, ήμουν άρρωστη και δεν ειχα διάθεση για τίποτα. Οποτε σορρυ...
Τεσπα. Πιστεύω να σας αρεσε. Επόμενο σε λιγες μέρες.
Ααα επίσης φτάσαμε τα 1000 views. Βασικά 1060... Είμαι ενθουσιασμένη. Σας ευχαριστώ!!!
