"Θα σε βρω δεν γλιτωνεις"
Αυτή η φράση γύριζε στο μυαλό μου καθόλη την διάρκεια που ψαχναμε στο γραφείο του πατερα μου για περαιτέρω πληροφορίες, βιβλια που ίσως χρειαστούμε ή αντικειμενα...
Ο πατέρας μου είπε πως η Ζωή είναι μάγισσα... Γιατί δεν μου το είπε? Κολλητές είμαστε... Μαζί μεγαλωσαμε... Υποτηθετε πως δεν θα ειχαμε μυστηκα η μια απο την αλλη...
Σήμερα είναι η πρώτη συνάντηση μας μετα από την κηδεία και ξέροντας την αλήθεια τόσων χρονων που ο πατέρας μου φοβόταν...
Α: Μαίρη?
Μ: Ναι?
Α: Έχει το σπίτι υπόγειο ή σοφίτα ή κάτι τέτοιο? Κάποια αποθήκη ίσως?
Μ: Ναι έχουμε σοφίτα...
Α: Θα μας πας εκεί?
Μ: Ναι μισο λεπτο να πάρω τα κλειδιά...
Α: Εντάξει...
Μπήκα στο δωμάτιο των γονιών μου... Ίδιο όπως το ήξερα... Αν εκείνος ο λυκάνθρωπος έψαχνε κάτι γιατί δεν μπήκε και εδώ? Τέλος πάντων πρεπει να βρω το κλειδί...
Εψαξα στα κομοδινα αλλά πουθενά... Ααα... Στην συρταριερα... Θυμηθηκα την μαμά μου και εμένα όταν ήμουν 6 χρονων να μου λέει...
"Μαμα:Για να είναι ασφαλής το κλειδί και τα πραγματα στην σοφίτα μας πρεπει να το κρύψουμε καλά.. Που λες να το βάλουμε?
Μαιρη: Κάπου που δεν θα πειράζει κανέναν ξένος τα πραγματα μας μανούλα...
Μαμα: Σε κάποιο συρτάρι λες?
Μαίρη : Ναι.. Βάλτο στην συρτιαριερα... Εκεί θα είναι ασφαλής..."
Αυτή η ανάμνηση μου είναι πολύ μακρινη , αλλά είχε χαρακτεί στο μυαλό μου... Μου είχε κάνει εντύπωση το τι ηταν τόσο σημαντικό στην σοφίτα με τις σαβουρες μας...
Εψαξα και βρήκα το κλειδί. Μετα φωναξα τα παιδιά και ανεβήκαμε πανω... Όταν φτάσαμε εξω απο την πόρτα , ξεκλριδωσα και είπα στα παιδιά να σπρώξουν λίγο ποτ έχουν δυναμη επειδή καμια φορά κολλαει...
Σπρωξανε και μπήκαμε μέσα. Πρωτη φορά την βλέπω τακτοποιημένη... Η τελευταια βέβαια ηταν όταν ήμουν 6... Υπηρχαν κουτες παντού . Επίσης και μια βιβλιοθήκη με βιβλια συνταγών και παραμύθια...
Α: Μήπως υπαρχουν βιβλια σε καμια κούτα?
Μ: Νομιζω σε αυτήν την μικρή εδώ...
Α: Εχεις ενα μαχαίρι?
Σ: Έχω εγώ...
Εγώ και ο Αλεξ μειναμε να κοιτάμε με περίεργο τροπο τον Σπύρο...
Σ: Τι?
Μ: Πας καλά παιδάκι μου?
Σ: Γιατί? Τι εκανα?
Μ: Γιατί κουβαλας μαχαίρι? Αφού είσαι βρικαλακας... Μπορείς να συνθλιψεις οποιονδήποτε μονο με τα χέρια σου...
Σ: Δεν είναι οποιαδήποτε μαχαίρι...
Α: Είναι....
Σ: Ναι...
Μ: Πείτε μου και μένα...
Α: Κοιτά... Η μητέρα μας ηταν μάγισσα και όταν γίναμε βρικόλακες έφτιαξε μαχαίρια που περιέχουν στοιχεια ξύλου...
Μ: Δηλαδή με αυτό μπορείτε να σκοτωσετε εναν βρικόλακα?
Σ: Όχι ακριβώς...
Μ: Τοτε?
Σ: Μπορεί να κρατήσει κοιμησμενο εναν βρικόλακα...
Μ: Για ποιον λογο να θέλει να κοιμησει κανεις εναν βρικόλακα?
Α: Δεν ξέρω... Δεν το έχουμε χρησιμοποιήσει ποτε...
Μ: Μάλιστα... Εντάξει άνοιξε την κουτα...
Ο Αλεξ άνοιξε την κούτα και βρικαμε 6 βιβλια με ΠΑΡΑ ΠΟΛΛΈΣ ΣΕΛΊΔΕΣ... OMG... Ποιος τα διαβάζει όλα αυτά? Βασικά ποιος τα μαθαινει... Εδώ δεν μπορούμε να διαβάσουμε τα σχολικά βιβλια, φαντασου αυτα...
Α: Βαλτα Σπύρο στο αυτοκίνητο.
Σ: Οκ...
Όταν πήγε ο Σπύρος στο αυτοκίνητο βρήκα ευκαιρία να ρωτήσω τον Αλεξ γα τημ Ζωή...
Μ: Μπορούμε να λαμέ τώρα στο σπίτι της Ζωής?
Α: Ναι αγάπη μου...
Με πλησίασε και κόλλησε τα χείλη του πανω στα δικά μου...
____________________________________
ΣΠΎΡΟΣ
Αμάν ο αδερφός μου... Σπύρο κάνε το ενα, Σπύρο κάνε το άλλο... Με επριξε... Θέλουν να σαλιαρισουν παλι... Ιού...
Αυτή φτάει που έγινα έτσι. Την μισώ. Οποτε βλεπω ζευγαρια να φιλουνται αηδιαζω και μονο στην ανάμνηση της. Μακάρι να έχει πεθάνει...
Πήγα τα πραγματα στο αυτοκίνητο και είδα μια κοπελα κοντά ας την ηλικία της Μαίρης να κοιτάει το σπίτι περπατώντας απο την απέναντι μεριά του δρόμου... Την κοίταξα και εγώ εντωνα και κατέβασε το κεφάλι. Πήγα πανω για να πω στα παιδιά να φύγουμε...
____________________________________
ΜΑΊΡΗ
Φιλιομασταν για αρκετη ωρα αλλά απομακρύνθηκαν για να πάρω ανάσα... Εκείνη τη στιγμη ακούμε βήματα στις σκάλες... Ανεβηκε ο Σπύρος και μας είπε τι συνέβει με εκείνη την κοπελα...
Μ: Ηταν ψιλή?
Σ: Ναι...Λίγο πιο ψιλή απο εσένα.
Μ: Είχε κοντά ή μακρυα μαλλια?
Σ: Μέχρι τους ώμους...
Μ: Τι χρωμα?
Σ: Καστανόξανθο... Βασικά προς το ξανθό...
Μ: Ηταν λεπτή ή κανονική?
Σ: Κανονική .
Μ: Προσεξες τι ματια είχε?
Σ: Μάλλον γαλανά...
Μ: Η Ζωή ηταν μάλλον...
Σ: Είναι...πολύ όμορφη...
Μ: Ναι είναι... Αθλητε και κρατιετε σε φόρμα... Παω την πάρω τηλέφωνο για να την ρωτήσω αν είναι σπίτι...
Τους είπα και κατεβηκα στο σαλόνι και την πήρα στο κινητό της... Μου απάντησε κάπως αναστατωμενη...
Ζ: Μαίρη μου, Μαίρη μου είσαι καλά?
Μ: Καλά είμαι εσύ?
Ζ: Μια χαρά... Ηταν κάποιος στο σπίτι σου τώρα που πέρασα...
Μ: Ναι το ξέρω , εγώ ήμουν μαζί με δυο παιδιά... Θα σου πω απο κοντά που είσαι τώρα?
Ζ: Πάω σπίτι έλα εκεί... Ποιος ηταν αυτός στο αμάξι που είδα?
Μ: Θα σου πω απο κοντά...
Έκλεισαν το τηλέφωνο και τους φωναξα να κατέβουν...
____________________________________
ΑΛΕΞ
Όταν η Μαίρη κατέβηκε κάτω είδα τον Σπύρο κάπως αναστατωμενο...
Α: Τι εχεις?
Σ: Τίποτα...
Α: Δεν με ξεγελας εμένα. Αδέρφια είμαστε...
Σ: Τώρα τελευταία την σκέφτομαι πολύ... Με τρελαινει...
Α: Σταματά να την σκέφτεσαι...
Σ: Δεν μπορω...
Α: Προσπάθησε...
Την συζήτηση διεκοψε η φωνη της Μαίρης που μας φώναζε να κατεβουμε κάτω...
