Μαζεψαμε κάποια απαραίτητα πραγματα για το ταξίδι και ξεκινήσαμε γύρω στις 11....Εγώ καθιστά πίσω ενω ο Αλεξ οδηγούσε και ο Σπυρος ηταν συνοδηγος. Περάσαμε απο εναν φούρνο για να παρουμε καφέδες για τον δρομο και τυρόπιτα για μένα... (είχα να φάω κανονικα πολλές μέρες ).
Περάσαμε απο διάφορα τοπια που δεν τα είχα δει όλα την προηγούμενη φορά που περάσαμε απο εδώ αφού κοιμομουνα... όπως κάνω παντα στα ταξίδια... Ηταν υπέροχα. Περάσαμε απο δρόμους που είχαν γύρω γύρω δέντρα και λουλούδια με πολλά χρωματα.
Α: Μαίρη? Εεε Μαιρη.
Μ: Τι?
Α: Κοιμασε όρθια ή ταξιδεύει το μυαλό σου?
Μ: Ας πούμε και τα δυο.. Τι έγινε?
Α: Όταν φτάσουμε στην πόλη σου πρεπει να είμαστε πολύ προσεχτικοι, γιατί αν δουν οι λύκοι οτι γυρισες θα έρθουν να σε πάρουν και να σε αναγκάζουν να βρεις και τα δυο ξόρκια..
Μ: Εντάξει θα προσέχω.
Σ: Για να κερδίσουμε χρονο και να είμαστε ασφαλείς θα πρεπει οι δυο να ψάχνουν κσι ο τρίτος να προσέχει μήπως ερθει κανεις στο σπίτι.
Α: Έχεις δικιο. Εγώ θα ψάξω με την Μαίρη και εσύ θα κρατάς τσιλιες... Εεε?
Μ: Μπορω να σας ρωτήσω κάτι? (του είπα με γλυκιά τρυφερή φωνη )
Α: Πες μου, μωρο μου.
Μ: Μπορω να συναντησω την κολλητή μου?
Σ: Αν δεν μας καθυστερήσεις πολύ.( είπε ενοχλημένος)
Α: Φυσικά μπορεί να δει την κολλητή της, Σπυρο.( απαντάει με αυστηρότητα ο Αλεξ)
Σ: Οκ... Πάω πάσο...
Μ: Σε ευχαριστώ.
Σ: Δεν κανει τιποτα .
Α: Δεν το είπε σε εσένα ηλιθιε... Μαίρη αν θες ξεκουρασου.
Ξαπλωσα στα πίσω καθίσματα κατά με πήρε ο ύπνος...
____________________________________
ΑΛΕΞ
Σ: Ο αρχηγός θα θυμώσει αν μαθει πως έχουμε το κορίτσι και δεν του την δινουμε...
Α: Ας θυμώσει... Εγώ δεν του την δίνω..
Σ: Θα πεθάνουμε. Το καταλαβαίνεις? Θα μας σκοτώσει...
Α: Ας το κανει... Εγώ δεν του τη δίνω στο ειπα...
Σ: Τοτε θα πεθάνουμε μαζι και οι δύο για μια βλακεια.
Α: Δεν είναι όλο αυτό που ζω μαζί της βλακεία... Είμαι ερωτευμένος μαζι της. ΕΡΩΤΕΥΜΈΝΟΣ ΚΑΙ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟΣ. Απο ποτε εχεις να με δεις έτσι?
Σ: Απο τοτε που πεθανε εκείνη...
Α: Άσε με να είμαι ευτυχισμένος ακόμα και αν ο θάνατος είναι το αντιτυμο...
Σ: Εντάξει αλλά υποσχεσου μου κάτι..
Α: Τι?
Σ: Θα προσεχεις τον εαυτό σου...
Α: Οκ ρε...
Χτυπάει το τηλέφωνο του Σπύρου...
Σ: Παρακαλώ?
Κ: Ρε βλαμενα ποτ είστε?
Σ: Πηγαίνουμε στο σπίτι της Μαίρης...
Κ: Ααα ωραία φευγεται και δεν λέμε τίποτα α τη ην Κλειώ. Ωραίοι είστε... τι να σας πω...
Σ: Εντάξει μωρέ μην φωναζεις...
Α: Τι λέει το χαζο?( το λέω δυνατά για να ακούσει η Κλειώ)
Κ: Τι είπε ο άλλος?
Σ: Τίποτα αστον...
Κ: Άντε σε κλείνω πήρα να δω που είστε...
Σ: Οκ. Να προσεχείς..
Κ: Παντα..
Έκλεισαν το τηλέφωνο και ο Σπύρος κοιμήθηκε για την υπόλοιπη διαδρομή...
____________________________________
ΜΑΜΆ...
Η μητέρα μου κοιτεται νεκρή απο το χερι εκείνου του δολοφόνου... Γιατί την σκότωσε? Δεν έπρεπε... Γιατί? Τι είχε κανει ο πατέρας μου?
Ξυπνησα απο τις φωνές του Αλεξ.Είχε σταματήσει το αυτοκίνητο και είχε ανοίξει την πίσω πόρτα (απο την μερια που ηταν το κεφάλι μου ) και με κοιτουσαι..
Α: Είσαι καλά?
Μ: Νομίζω πως ναι... Τι έγινε?
Α: Φωναζες συνέχεια "μαμα" και "γιατί"... Και μετά άρχισες κλαις..
Μ: Έβλεπα εναν φοβερό εφιάλτη... Σαν να ξαναζουσα τον φόνο της μητερας μου...
Του είπα ,τον αγκαλιασα και άρχισα να κλαίω μέσα στην αγκαλιά του...
Α: Ηρέμησε αγάπη μου...
Μ: Δεν μπορω... Δεν μπορω να θυμαμε εκείνη την μέρα...
Α: Ηρέμησε, σε παρακαλώ.
Μ: Εντάξει.
Είπα και άφησα απο την αγκαλιά μου τον Αλεξ και άρχισα να σκουπιζω τα δάκρυα μου...
Σ: Μαίρη είσαι σίγουρα καλά?
Μ: Ναι Σπύρο...
Α: Να συνεχίσουμε ή να μείνουμε σε κάποιο ξενοδοχείο?
Μ: Συνεχίζουμε.
Α: Σίγουρα?
Μ: Ναι...
Το αυτοκίνητο ξεκίνησε και συνεχίσαμε το ταξίδι...
____________________________________
Μετά απο 2 ώρες...
Μ: Τι ωρα περιπου φτάνουμε?
Α: Σε 30 λεπτα περίπου...
Σ: Ωραία. Να σταματήσεις σε ενα νοσοκομειο να φάμε κάτι..
Μ: Τι?
Σ: Βρικόλακες είμαστε. Πρέπει να πίνουμε αίμα..
Μ: Δεν θα σκοτώσεις κανέναν απο το νοσοκομειο..
Α: Μαίρη, εμείς παιρνουμε σακουλάκια με αίμα..
Σ: Δεν τρώμε ανθρώπους..
Μ: Ααα μάλιστα... Και πως θα τα πάρετε χωρίς να σας δουν?
Α: Δεν σου έχουμε πει για τους βρικόλακες...
Μ: Τι εννοείς?
Α: Είμαστε πιο γρήγοροι και δυνατοί απο τους ανθρώπους... Επίσης δεν πεθαίνουμε ποτε...Εκτός αν μας σκοτωσουν .
Μ: Δηλαδή ζητε αιώνια?
Α: Ναι ...
Σ: Επίσης είμαστε πιο εξυπνη και γοητευτικοι απο τους ανθρώπους...
Μ: Μην ξερασω πανω σου τώρα και σου χαλασω την γοητεία...
Σ: Αδερφέ , την αγαπάς πολύ?
Α: Παρα πολύ..
Σ: Δηλαδή αν την σκοτωσω δεν προκειτε να με συγχωρησεις ποτε.
Α: Ποτε όμως...
Σ: Μονο για αυτό την κραταω ζωντανη...
Μ: Έλα ρε Σπυρο αφού αστιευομαι...
Σ: Αυτό δεν το ξέρω εγώ...
Μ: Είσαι σαν αδερφος για μένα, ρε βλαμενο...
Σ: Το ξέρω...
Περναω τα χέρια μου γύρω απο την καρέκλα του συνοδηγού και του σφίγγω ελαφρά το λαιμό....
Μ: Χαζουλη χαζουλη...
Σ: Βοήθεια με πνιγεί...
Α: Σαν 5χρονα κάνετε...
Σ: Είπαμε είμαστε σαν αδερφια και κάνουμε σαν αδέρφια.
Μ: Όταν είπες οτι πεθαινετε μονο όταν σας σκοτώσει κάποιος ... Πως?
Α: Αν καρφοσει ενα παλούκι στην καρδιά μας... Επίσης οι πληγές μας θεραπεύονται πολύ γρήγορα..
Σταμάτησε το αυτοκίνητο και πήρε του κλειδια και έκανε μια γρατζουνια στο χερι του η οποία έκλεισε αμέσως...
Μετα απο 10 λεπτα...
Α: Φτάνουμε στο νοσοκομειο. Θα κατεβεις εσύ ή εγώ?
Σ: Κατεβαινω εγώ... Δεν θα αργησω.
Α: Οκ...
