Artık Benimsin! #Wattys2018

/3\ ''Yalnız Gidemezsin!''

Multi'ye Kerem'i koydum. Iyi okumalar... ^.^

(Bölümler Düzenlemede. Yeni Bir Şey Yok. :) )

Resmen uçarak servise binmiştim, yaklaşık yarım saat önce. Şimdiyse servisten iniyorduk ve sırtımda ağır bakışlar hissediyordum. Sevgili kuzenimin, meraklı bakışları.

Eve girince, halamların olmadığını bildiğim için direk odama çıktım.

Şimdi kaç saat sevgili kuzenimin meraklı sorularını çekemeyecektim.

Odama çıkar çıkmaz doğum günü hediyem olan küçük Beats radyomdan Lana Del Rey'in şarkılarından birini açtım. Ozan benim tam bir Lena'cı olduğumu bildiğinden, fazla tepki vereceğini sanmıyordum.

Üzerimi değiştirirken Music To Watch Boys To şarkısına eşlik ediyordum.

En sevdiğim yere gelince, kapım açıltı ama bunu sallamayarak en sevdiğim yeri kendi kendime mırıldandım.

Live to love you,
And I love to love you
And I live to live you, boy...

"Dışarı çıkalım mı kuzen?" Ozan her zaman ki gibi en sevmediğim şeyi, bir şarkıda en sevdiğim yeri söylerken bunu bölüyordu.!. Ve bu benim tahammül edemeyeceğim bir şeydi.

Live to love you,
And I love to love you
And I live to love you, boy.

Sevdiğim yer bitince sevgili kuzenime döndüm ve "Yorgunum canım, yatacağım," dedim. Üzerimden çıkardığım kıyafetleri askısına astım ve yatağımın üzerine yattım.

"Ne yalan söyleyeyim, bende yorgunum..." diyerek yanıma geldi Ozan'da ve üzerimden atlayarak yanıma yattı. Küçüklüğümüzden beri hep yaptığım gibi, kocaman sırıtarak kollarımı huzurlu bedenine doladım. O da beni kendine iyice çekti.

"Ozan?" diye sordum kafamı hafifçe yukarı kaldırarak. Gözleri kapalıydı ve bir tanesini açarak bana baktı. "Ne oldu?"

Music To Watch Boys To bitmişti ve onun yerine High By The Beach başlamıştı.

Daha da duygulanarak "Annemle babam nasıl biriydi?" diye sordum. Gülümseyerek tam çaprazımda şifonyerimin üzerinde duran annemin fotoğrafına bakmaya başladım.

O fotoğrafta annem o kadar güzel çıkmıştı ki...

Fotoğraf yakından çekilmişti. Annemin V şeklinde kestirilmiş bir saçları vardı ve ve ortadan ikiye ayrılmıştı saçları. Sağ ve soldan birkaç tutam saç önüne gelmişti. Bana göre sol tarafta kulağının arkasında sarı papatya vardı ve o papatyayı gösterebilmek için bir tutam saçı geride tutuyordu annem. Kocaman sırıtmıştı, muhtemelen kahkaha atıyordu.

Duygusal bir şarkıda her zaman yapamadığım gibi, yine gözyaşlarımı tutamamıştım.

"Aynı yaştayız Ecrin. Bende hiç görmedim anneni. Ama eminim ki, yaşasaydı çok güzel bir yengem olacakmış." O da benimle birlikte aynı fotoğrafa bakıyordu.

Sesli bir şekilde güldüm, ama yine de gözyaşlarım durmaksızın akıyordu.

Şarkının sonlarına doğru ikinci kere söylediği bir cümle vardı Lana Del Rey'in: I can, survive... Hayatta kalabilirim...

Yapabilecek miydim bundan sonra da? Hayatta kalmayı, bundan sonra da başarabilir miydim?

"Annem olsaydı, bana nasıl davranırdı Ozan? Biraz bana onu anlat." Biliyordum, o da benim gibi tanımıyordu annemi. Ama bazen, ihtiyacım olduğunda hafızamda bana annemi canlandırabiliyordu.