Artık Benimsin! #Wattys2018

/25\ "Karanlığın Kurbanları." Part/2

Bölümü bence şarkıyla okuyun :)) Multimedia Emre Girgin :* Vote ve yorum atın plss <3 love y'all

Kapının aniden açılmasıyla olduğum yerde sıçradım. Arkama dönmeden, hala bu şeylerin olabilme imkanını düşünüyordum. Arkamdaki ses "Sakin olmanı istiyorum," diye fısıldarken, yine de dönmedim.

Elime aldığım fotoğraflar yeri boylarken, arkamı döndüm. Karşıma çıkan elli-elli beş yaşlarında ki adam beni karşılarken, bir adım atacakken elimi öne doğru uzattım ve durmasını işaret ettim. "Sakince bir yere oturur musun lütfen?" Sessizce dediğini yaparken, yanımda ki biraz tozlanmış koltuğu tercih ettim. İçime çektiğim nefesin titrediğini hissedebiliyordum. Bakışlarımın buğulu olduğunu da, aynı zamanda. Yaşlı adam da herhangi bir koltuğa otururken, "İstediğin her şeyi sorabilirsin," dedi. Sesi kısık çıkıyordu. Bakışlarım yere düşmüş fotoğraflara kayarken "O kız benim arkadaşımdı," dedim. Titrek bir nefes daha boğazımdan geçerken, "İntihardan öldüğünü sanıyorum," diyerek yanağımdan akan bir yaşı sildim. "Ama o günlük..."

"O günlükte yazan her şey doğru."

Dudaklarımın arasından bir hıçkırık kaçarken, "O zaman ben ve Berk-" diyordum ki, lafımı keserek "Bunu bu sene engelleyeceğim," demesiyle bakışlarımı ona kaldırdım.

"Sen bunu yapana kadar insanlar ölmeye devam mı edecek!?" Ayağa kalkarak öfkeyle etrafıma bakındım. "O lanet günlükte de durdurmaya çalıştığından bahsetmişsin. Onun üzerine Gözde ölmüş ya! İyi ki de çalışmışsın!" Gözyaşlarım hücuma geçmiş gibi akarken, adam ayağa kalktı. Konuşmasına izin vermeyerek "Bunu neden yapıyorlar?" diye sordum.

Yanımdan geçip, günlüğün herhangi bir sayfasını açtı. Eline aldığı bir kağıda bakarken "Asıl amaçları, intikam. Şu resme bak," dedi ve bana uzattı. Kameraya gülümseyen kıza bakarken, "Bu kız, bu adamların elinden kurtulan tek kişi." diye açıkladı. Resmi elime aldıktan sonra, yaşlı adam karşı duvarda sıralı duran kitaplara ilerledi. Kitaplığın sol tarafında, kitapları ikiye doğru kaydırdı ve arka kısımdan bir şey aldı. Ardından tekrar yanıma geldi. Elinde tuttuğu kaset gibi şeyin bir tuşuna bastı.

"Merhaba, ben... sanırım kurtuldum diyebilirim. Şimdi çok uzaklardayım, kaset yapma gereği duydum çünkü aksi takdirde her türlü konumumdan beni bulabilirlerdi. Şimdi mutluyum, huzurluyum ve kendimi hiç olmadığım kadar güvende hissediyorum. Yardımların için teşekkür ederim. Umarım başka birileri daha bu intikam yemeğinden zehirlenmez."

Dinlediğim ince sesten sonra, "Bizimde mi çok uzaklara gitmemiz gerekecek?" diye sordum.

"Bu, intikamcıların elinden kurtulan tek kız. Ve onların elinden, her türlü acı çekerek kurtulmayı anca başarabilen tek de kız." Adama arkamı dönerken, masanın üzerinde ve hemen yukarısında bulunan duvarda ki resimlere baktım. İki elimi de saçlarıma daldırırken, düşündüğüm tek şey arkadaşımdı. Keşke kurtulabilen tek kız, benim arkadaşım olsaydı, düşüncesinden kurtulamamam beni ne kadar bencil biri yapsa da, hiçbir şey umurumda değildi. "Onları alt etmem için tek bir adım kaldı." Arkamda oluşturduğu hareketlenme sonucunda tekrar ona döndüm.

"Polise niye gitmiyorsun?"

Bana kısa bir bakış atarken "Polisler hiçbir iz bulamıyorlar. Anca ölen kişilerin ardından birkaç kez detaylı inceleme-araştırma yapıyorlar. Bulabildikleri sadece onların ardında bıraktıkları mekanlar." diyerek açıkladı. Tek gözümü şüpheyle kısarken "Bu durumda özel ekipler girmesi gerekiyor. Koskoca yirmi yılda onlar bir şey bulamazken, sen nasıl bulabiliyorsun ki?" dedim ve hemen devam ettim. "Mesela polisler sıradaki hedefin ben ve sevgilim olacağını bilebilirler mi? Hayır. Aksi takdirde böyle bir kampa izin vermezlerdi." Sevgilim, dediğim yerde kaşları imayla kalktığında, bende tuhaf olmuştum açıkçası.