Slavery

36.Ok, może być ciekawie.

     Pociągnęłam go za rękę tak, że wylądowaliśmy na ziemi za bandą. Częściowo poleciał na mnie dlatego zaczęły mnie boleć nogi od jego ciężaru. Wybuch był gwałtowny i głośny. A zaraz po nim nastąpiła cisza. Otworzyłam do tej pory zamknięte oczy i spojrzałam na bruneta. W tej samej chwili co ja otworzył oczy i popatrzył na mnie. Szybko podniósł się z moich nóg i dorzucił się do mnie.

  -Nic ci nie jest? - zapytał przejęty i ze strachem. Pokręciłam głową. Na to wypuścił głośno powietrze i mnie objął mocno. -Przepraszam. - powtórzył jeszcze raz. Wyczułam to, że czuł potrzebę przeproszenia mnie za tą dziewczynę. Ale przecież nie miał takiego obowiązku.

  -Daj spokój. - mruknęłam i też go objęłam mocno. Po moich policzkach popłynęły łzy. Boże, gdyby ten detonator odpalili wcześniej... 

  -Skąd wiedziałaś o detonatorze? - zapytał nadal mnie przytulając. Głaskał mnie jednocześnie po plecach. Oparłam czoło o jego obojczyk.

  -Mówiłam ci o tym chłopaku od Danielsa. - mruknęłam wycierając przy okazji łzy z policzków -Zobaczyłam jego wspomnienie z tego jak podkładał detonator.

     Chciał o coś zapytać ale nie wiedział jak zacząć. 

  -Co widziałaś w moich myślach? - zapytał w końcu. Nie chciałam nic mówić, bo bałam się, że będę miała dziwny głos. Zamknęłam oczy i przekazałam mu w myślach to co widziałam w jego głowie. I siedzieliśmy tak w ciszy z zamkniętymi oczami przytuleni do siebie. Trwaliśmy tak przez całe wspomnienie. Jednocześnie otworzyliśmy oczy i żadne z nas się nie odzywało. Było trochę niezręcznie. Już miał się odezwać ale pojawił się Aidan. 

  -Dobra, koniec tego przytulania. Idziemy. - powiedział patrząc na nas bez wyrazu. Oderwaliśmy się od siebie jak oparzeni. 

  -Kto to był? - zapytałam wstając. W moje ślady poszedł Dean i teraz w trójkę staliśmy przed sobą.

  -Człowiek tego debila. - prychnął i patrzył cały czas ze zmrużonymi oczami na Dean'a. 

     Nie odzywał się dłuższą chwilę a tą ciszę przerwał Dean. 

  -Skąd się tu wziąłeś?

  -Nie twój interes, Dino. - zaakcentował przezwisko jakiego używa w stosunku do bruneta Martin. Dean zacisnął pięści ale zatrzymałam go ręką. -A, i Daniels miał rację, przyznaję to niechętnie. - mrugnął do nas i ruszył w stronę ulicy, gdzie niedawno zniknęli wszyscy ludzie stąd.

     Podsunął mi w myślach to co widziałam w myślach Dean'a. Ten fragment jak Daniels radził mu wyznać mi swoje uczucia. Przecież to jest nawet niedorzeczne, że coś do mnie czuje. A może jednak?

  -A właśnie. Musisz mi pomóc. - dodał do mnie. Zmarszczyłam w niezrozumieniu brwi.

  -W czym?

  -Idziemy ratować moją siostrę. - to on ma siostrę? -Tak, mam siostrę i nawet ją znasz. - powiedział. 

  -Czyżby? - zapytałam. 

  -A przypomnij sobie, jaką znasz blondynkę, która potrzebuje pomocy? - zapytał retorycznie i rzucił mi znaczące spojrzenie. W jednej chwili zrozumiałam.

  -Kylie. - mruknęłam ledwie słyszalnie.

  -Czekaj, twoja siostra jest dziewczyną Danielsa? - zapytał dla upewnienia się Dean.

  -Nawet nie mów przy mnie jego nazwiska. To ty bratasz się z moją podopieczną, chciałem napomknąć. - poruszył znacząco brwiami patrząc na nas.