Our Story Will Never End // Harry Potter (Dutch)

CHAPTER 1

GINNY'S POV

Er komt een grote menigte aan. Ik herken Hagrid, maar wie heeft hij in zijn armen? Is dat... "Wie is dat?" vraag ik aan Marcel, die naast me staat. "Marcel, wie is dat?!" vraag ik, de paniek klinkt duidelijk door in mijn stem. Dan stapt Voldemort naar voren, zijn witte schedel glimt in het licht en zijn ogen boren dwars door je ziel. "HARRY POTTER IS DOOD!" Schreeuwt hij. "NEE!!" Gil ik. Ik wil naar het lichaam van Harry toe, maar mijn vader houdt me tegen. En daar sta ik dan, kijkend naar de jongen waar ik al sinds mijn 10e van houd, en nu is hij weg. De pijn is ondraaglijk, ik wil gillen, schreeuwen, naar Harry toe en hem dicht bij me houden.

Eerst Fred, nu Harry...

HARRY'S POV

Ik hoor Ginny schreeuwen, ik wil naar haar toe, haar vasthouden en troosten. Ze heeft al genoeg geleden bij het verliezen van haar broer. Maar ik moet volhouden als ik Voldemort wil verslaan. Ik moet op het goede moment opspringen. Ik hoor Voldemort nog wat zeggen, maar dan hoor ik Marcel schreeuwen "het maakt niet uit dat Harry dood is." "Hou op Marcel!" Hoor ik Ginny zeggen, haar stem is gebroken. "Het is waar, maar hij is niet voor niets gestorven. Zijn hart klopte voor ons, voor ons allemaal! Het is niet voorbij!!" Roept Marcel.

NU!

Ik spring uit Hagrids armen, val een meter of twee naar beneden en kom op de grond.

Ik spring op en zie enkele doodoeners verdwijselen en natuurlijk gaan de Malfidussen er meteen vandoor 'De lafaards' denk ik. Voldemort verdwijnselt samen met Nagini. Die slang moet ik doden! "DIE SLANG MOET DOOD!" roep ik tegen Ron, Hermelien en Marcel! Ik ren het verwoeste kasteel in op zoek naar Voldemort. Mijn thuis, Mijn verwoeste thuis, Ik heb weer iets verwoest wat me dierbaar is, net zoals Fred, Tops, Lupos, Sirius, Perkamentus. 'Alles is mijn schuld' galmde het door mijn hoofd "NEE!" schreeuw ik hard op.

GINNY'S POV

Samen met Loena ren ik door de menigte achter Harry aan. Ik moet hem vinden en vertellen dat ik van hem hou en hem nooit meer kwijt wil! 

"Harry!!" roep ik, ik de hoop dat hij me hoort. "Ginny?" hoor ik een stem achter me zeggen. Een hand pakt mijn bovenarm, ik draai me om en kijk in twee groene ogen.
Harry...

Ik bleef hem aankijken en zie aan hem dat hij verder moet, op zoek naar zijn grootste vijand.

Hij geeft me een kus. Ik kan alleen maar zeggen "ik weet het..." en dan rent hij weg. 'Er is een kans dat hij niet meer terugkomt...' Zegt een stemmetje in mijn hoofd. "NEE! Hij komt terug!" roep ik uit frustratie.

HARRY'S POV

Ik haat het om Ginny weer achter te moeten laten, maar ik moet Voldemort vinden en vermoorden. Dan kan iedereen gelukkig en zonder angst verder leven. Ik ren trappen op,gangen door en langs vechtende tovenaars,heksen en dooddoeners en dan zie ik hem, zijn schedel steekt wit of tegen de duisternis en zijn rode ogen glimmen. "Potter" sist hij. "Hier ben ik Marten!" Probeer ik dapper over te komen. Voldemort loopt op me af. "De Zegevlier behoort jou niet toe. Hij is nooit van jou geweest!" Zeg ik, en ik werp een blik op de toverstok in zijn hand. Die stok behoort aan Perkamentus. Opeens komen slangen van zwart stof uit Voldemorts gewaad, ik probeer te ontkomen, maar ben te laat. De slangen pakken me rond mijn armen, benen en nek. Ik kan nergens meer naar toe. Dan laten de slangen los, ik val op de grond. Voldemort komt op me af. Ik sta op, pak hem bij zijn schouders en duw hem naar een opening in de muur. "Kom op, marten. We maken dit af, SAMEN!" En met een flinke duw vallen hij en ik uit het raam. We suizen door de lucht, om het verwoeste kasteel heen.

We komen met een klap op de grond, de stok van Malfidus ligt een paar meter voor me. Ik strek mijn arm en kom net bij de stok, en spring net op het goede moment op om Voldemort's vloek des doods op de vangen, ik schreeuwde; "EXPELLIARMUS!" Een rode straal spuit uit de punt van de stok en verbind met Voldemort's groene straal.

HERMELIEN'S POV

De slang kronkelt op ons af, gevaarlijk sissend en zijn enorme giftanden ontblotend. Ron pakt me vast en trekt me naar achteren. We struikelen en vallen op een stapel stenen achter ons. Nu is het voorbij...
Ron slaat zijn armen beschermend om me heen en ik knijp mijn ogen dicht, wachtend op de giftanden die zich in mijn huid boren.

Dan hoor ik een schreeuw, ik open mijn ogen en zie Marcel, met het zwaard van Griffoendor in zijn hand. De kop van de slang ligt leveloos naast het nog stuiptrekkende lichaam.

HARRY'S POV

Voldemort's groene straal valt neer. Hij lijkt pijn te hebben. Dan herstelt hij weer en vuurt opnieuw een straal op me af. Ik vang hem weer op met mijn rode straal. Dan lijkt de zegevlier het op te geven, mijn rode straal komt steeds dichterbij Voldemort en het groene deel wordt steeds korter.
Dan is het voorbij, mijn rode straal raakt de zegevlier en de stok vliegt uit Voldemort's hand.
Ik vang hem behendig op en kijk hoe Voldemort's huid zwart wordt en afbladerd. De stukjes Heer van het duister vliegen door de lucht en worden meegenomen door de wind.

Voldemort is weg...

Hij is weg, dood. En dan pas besef ik me wat er gebeurd is. Hij is weg en komt nooit meer terug. De duistere tovenaar die mijn leven toen ik nog een baby was verpest heeft. Hij had mijn ouders vermoord en nu heb ik hen gewroken.

Ik voel me zwak, ik zou willen slapen voor 100 jaar. Ik sluit mijn ogen en val op de grond.

Geen pijn...
Geen gedachtes...
Geen leed...