Our Story Will Never End // Harry Potter (Dutch)

CHAPTER 14

GINNY'S POV

Ik maak de laatste voorbereidingen voor ons feestje af. Gelukkig helpt Hermelien me. Harry schrijft ondertussen een brief naar het Schouwershoofdkwartier en naar Plank. De rest van de gasten arriveren al snel. Eindelijk kunnen we ons nieuws bekend maken. Als iedereen op de bank zit, gaan Harry en ik staan. We worden met hoopvolle blikken aangekeken. "Ik wilde jullie vertellen dat ik de nieuwe jager ben van de holyhead Harpies!" zeg ik blij. Iedereen begint te klappen en ik voel mijn wangen opgloeien. Dan vestigt iedereen zijn aandacht op Harry. "En ik ben de nieuwe zoeker van Pullover United!" zegt hij trots. "Maar dat betekent dat jullie binnenkort tegen elkaar moeten spelen!" zegt Ron. "Daar hadden we al rekening mee gehouden." zeg ik lachend. "Wat dachten jullie van een potje Zwerkbal?" vraagt Ron. "Ron, het is al donker buiten!" zeg ik. "Dus? Laten we eens kijken hoe goed onze topspelers zijn in het donker." Zegt Ron uitdagend. "Alleen, we komen een speler te kort." Zegt Harry. "Ik help mijn broertje wel even!" Zegt George. "Oké, dat is geregeld! Zijn jullie klaar om te verliezen?" Zegt Ron. "Mooi niet!" Zeg ik en ik sta op. Als we alle vier onze bezems hebben, gaan we naar de tuin. Na een klein uurtje en een paar spectaculaire goals, eindigen we het spel met 120-80 voor mij en Harry. Als we weer naar binnen gaan, zegt George lachend, "we hebben een compleet zwerkbalteam, als we mij en Ginny even clonen!" "Op naar de zwerkbalcup!" Roepen we tegelijk.

***

HARRY'S POV

Vandaag is onze eerste wedstrijd samen. De afgelopen tijd hebben we allebei hard getraind en een paar kleine wedstrijden gespeeld tegen een paar locale teams. Ik moest van Plank om 2 uur in de kleedkamer staan, Ginny zelfs nog eerder. Teddy gaat naar Ron en Hermelien. George gaat mee, hij heeft een kaartje kunnen bemachtigen. Hij is waarschijnlijk de enige toeschouwer met merchandise van de Holyhead Harpies én Pullover United.

We zijn in de kleedkamer van het stadion, Plank neemt met ons de laatste dingen door. Na een kleine tien minuten komt de scheidsrechter binnen. "Oké, luister goed. Ik wil een eerlijke wedstrijd, er worden geen knuppels gegooid en iedereen houdt zich bij zijn eigen taak. Wachter bij de doelen, drijvers bij de beukers, jagers bij de slurk en de zoeker bij de snaai. Begrepen?" Zegt hij. Ons team knikt en Plank schudt de hand met de scheidsrechter. Als de scheidsrechter weg is, geeft Plank ons nog een laatste peptalk. Het gaat over dat we echt moeten winnen en geen stommiteiten moeten uithalen, enzovoort, enzovoort. Daarna gaan we klaarstaan en wachten tot de commentator ons omroept. "Hier komt Pullover United, met Plank, Wilson, Roberts, Grant, Cools, Trigg en Potter!" Schalt het door het stadion. Wij stappen op onze bezems en vliegen het stadion in. "En hier zijn de Holyhead Harpies met Jacobs, Carroll, Jansen, Spark, Green, Spinet en Wemel!" Horen we dan. We vliegen nog een paar rondjes om de doelpalen. Nadat het applaus minder is geworden, kondigt de scheidsrechter aan dat we gaan beginnen. De beukers worden losgelaten en de slurk wordt in de lucht gegooid. De wedstrijd is begonnen. "De slurk wordt gepakt door Wemel, ze speelt hem door naar Spinet, ze ontwijkt een Beuker, en het is 10-0 voor de Holyhead Harpies!" Wordt er geroepen.

***

GINNY'S POV

We staan 80-70 voor, dit is zo'n beetje de spannendste wedstrijd die ik ooit heb gespeeld. "En Potter ziet de Snaai!" Wordt er door het stadion geroepen. Ik draai me snel om en zoek Harry. En als ik hem heb gevonden, voel ik een misselijkmakende klap tegen mijn hoofd. Ik zie de grond steeds dichterbij komen. Maar dan wordt het zwart voor mijn ogen en voel ik niks meer.

HARRY'S POV

We zitten midden in de wedstrijd. Het staat 70-80 voor ons, ik mocht van Plank de snaai pas gaan zoeken als hij me een seintje had gegeven. Dus in de tussentijd houd ik Ginny in de gaten, ze is echt goed.
Maar dan gebeurt het meest ondenkelijke. Ik zie een drijver  van ons team een beuker wegslaan, de beuker gaat met een topsnelheid richting Ginny. Ze ziet hem echter niet aankomen. "GINNY, KIJK UIT!" Schreeuw ik de longen uit mijn lijf. Maar het is te laat, de beuker komt met een enorme klap tegen haar hoofd en ze valt van haar bezem. Met een plof komt ze in het zand en ze blijft roerloos liggen. Zo snel mijn bezem me kan dragen vlieg ik naar haar toe en kniel naast haar neer. "GINNY!" Roep ik, er klinkt angst en paniek in mijn stem. Er komen twee helers met een brancard het veld op rennen. Ze knielen ook naast Ginny neer en voelen haar nek. "Zwakke hartslag, geen ademhaling." Zeggen ze. Mijn ogen worden groot. De helers tillen Ginny op de brancard en rennen het veld af. Ze laten mij beduusd en doodsbang achter.

***

De wedstrijd is stopgezet. De Holyhead Harpies hebben gewonnen. Toen ik de kleedkamer uitkwam, hebben de helers me verteld dat Ginny in het St. Holisto's is.
Nu zit ik in de wachtkamer van het ziekenhuis naast George. Hij is net terug van het halen van zijn ouders. De helers zijn binnen bezig met Ginny. Dan vliegen de deuren van de wachtkamer open en Ron en Hermelien komen naar binnen, met Teddy. "Wat is er gebeurd?" Vraagt Hermelien bezorgd. "Ginny heeft een beuker tegen haar hoofd gekregen." Zeg ik, zonder emotie in mijn stem. "Oh, Harry, dat is verschrikkelijk!" Zegt Hermelien geschokt. "Leeft ze nog?" Vraagt Ron doodsbang. "1 uur geleden nog wel, maar ik weet niet hoe het nu is. Niemand vertelt mij wat." Zeg ik en ik sla mijn handen voor mijn gezicht. Ik voel me leeg, geen enkele emotie. "Meneer Potter, u mag binnenkomen." Hoor ik de stem van een heler. Ik haal diep adem en loop de kamer binnen. En daar ligt ze, zo wit als een doek en met haar ogen gesloten. 'Mijn Ginny...' Denk ik. Haar hoofd is ingepakt in een cocon van gips. Net als ik in mijn 6e jaar op Zweinstein. Mevrouw Wemel komt naar me toe, haar ogen zijn rood van het huilen. "Wat is haar toestand?" Vraag ik, mijn stem klinkt gebroken. "Het spijt me zo erg, Harry!" Snikt mevrouw Wemel. Betekent dit dat ze- dat ze... "Nee..." Zeg ik. "Ze is in coma... De kans is klein dat ze er weer uit komt." Zegt mevrouw Wemel. Die woorden slaan in als een bom. Opeens vergeet ik hoe ik moet ademhalen, mijn hart bonkt in mijn keel en mijn knieën knikken. Dan zak ik in elkaar en kom met een klap op de grond.