Our Story Will Never End // Harry Potter (Dutch)

CHAPTER 3

HARRY'S POV

Ik loop samen met Ron en Hermelien door de gangen van Zweinstein. We gaan naar het graf van Perkamentus, terugbrengen wat van hem is; de Zegevlier. Het graf is open, Voldemort deed dit omde Zegevlier te bemachtigen. Perkamentus lichaam ligt rustig en ongeschonden in de tombe. Hij zou zo kunnen liggen slapen. Ik pak de zegevlier en mijn gebroken toverstok. Ik richt de Zegevlier erop en zeg "Reparo!". De helften van mijn stok versmelten. De stok was weer zoals van te voren. Er gaat een warme tinteling door mijn arm. Dan leg ik de Zegevlier terug op Perkamentus borst, tussen zijn handen . Ik voel een brok in mijn keel als ik naar hem kijk. Hermelien moet het gemerkt hebben, want ze komt naast me staan en pakt mijn hand vast. Ron pakt op zijn beurt Hermelien's hand. Daar staan we dan, kijkend naar de man die zoveel voor ons heeft betekend, die ons zoveel heeft geleerd. Vermoord door Sneep, die uiteindelijk toch geen dooddoener bleek te zijn. Ik denk aan iedereen die is gestorven, Fred, Remus, Tops, mijn vader en moeder, Hedwig, Dobby, Sirius, Perkamentus... Allemaal gestorven terwijl ze mij probeerden te beschermen. Maar ik heb wraak genomen op Voldemort, ik heb de heer Van het duister vernietigd. Ik laat Hermelien's hand los en loop terug naar het kasteel, een aantal mensen zijn aan het opruimen, maar als ik binnenkom stoppen ze met wat ze deden en kijken me aan. Ik reageer en niet op en loop Door. Ik ga de grote zaal binnen en zie mevrouw Wemel en George bij het lichaam van Fred zitten.ik loop er langzaam op af. "Het spijt me verschrikkelijk..." zeg ik zacht. "Je kon er niks aan doen Harry." Zegt George. "Jawel, als ik eerder-" maar voor ik mijn zin af kon maken, slaat mevrouw Wemel haar armen om me heen. "Geef jezelf hier de schuld niet van..." zegt ze zacht. Ik zucht, het schuldgevoel dat van binnen aan me knaagde, verminderd Door haar woorden. "Harry, luister naar me. Voldemort is de schuld van dit alles. Jij hebt hem verslagen, niemand, zelf Perkamentus is hier niet in geslaagd. Iedereen is je zo dankbaar!" Zegt mevrouw Wemel. Ze laat me los en kijkt me bemoedigend aan. Dan stapt Anderling weer naar voren. "Alle leerlingen en docenten. Pak al jullie overige spullen in, de zweinsteinexpress vertrekt over een uur. Iedereen staat op en loopt de grote zaal uit. Alleen Hermelien, Ron, mevrouw Wemel, Anderling en ik blijven over. "Zullen we vast naar het station gaan?" Vraagt Ron. "Nee, ik wacht even op Ginny." Zeg ik. "Pas goed op mijn zusje, Harry!" Roept Ron nog, terwijl hij samen met Hermelien en mevrouw Wemel de zaal uitloopt. "Bedankt, Potter." Zegt Anderling na een tijdje. Ik kan alleen maar glimlachen. "Je was als een kleinzoon voor me, en nu moet ik je laten gaan..." de tranen lopen over haar wangen. Ik leg voorzichtig mijn hand op haar schouder. "Dit is geen vaarwel, professor." Zeg ik. Ze glimlacht en veegt haar tranen weg. "Ga nu maar, anders wordt het alleen maar moeilijker." Zegt ze. "Tot snel, professor." Zeg ik terwijl ik me omdraai. "Tot snel, Potter." Zegt ze.
Ik loop naar de toren van Griffoendor, onderweg wordt ik aangekeken Door vele mensen. Dan arriveer ik bij het schilderij van de Dikke Dame, gelukkig is het schilderij niet kapot. "Ik, uhm... ik weet het wachtwoord niet..." zeg ik. "Dat is correct." En het schilderij zwaait open. Ik zie Ginny op de bank zitten, ze praat met Daan. "Hoi, Harry!" Groet Daan me vrolijk. "Miste je me?" Vraagt Ginny speels. "Best wel." Lach ik en ik geef haar een kus op jaar hoofd.

GINNY'S POV

Ik glimlach. "Zo weer naar huis..." zucht ik. "Ja..." zegt Harry, en zijn glimlach vervaagt. "Wat is er?" Vraag ik bezorgd. "Niks hoor." Hij geeft me nog een kus en loopt naar boven. Ik kijk hem verbaasd na. "Ik ga mee." Zeg ik tegen Daan. "Oké, Doei Gin!" Zegt Daan. Ik loop de trap naar de jongensslaapzalen op. Ik blijf even voor de deur staan, maar loop dan voorzichtig naar binnen. Hij zit op zijn bed, hij staart verdrietig voor zich uit. "Harry? Gaat alles goed?" Vraag ik voorzichtig. Hij schrikt op en valt bijna van het bed. "Sorry, ik had moeten opletten." Zeg ik lachend om zijn reactie. "Geeft niet, ik was er even niet bij." Zegt hij. Ik ga naast hem zitten.
"Gaat alles goed?" Vraag ik nogmaals. Hij zucht. "Er is gewoon zoveel gebeurd. Ik moet alles even een plekje geven." Zegt hij. "Je hebt veel meegemaakt, dat kost tijd." Stel ik hem gerust. Ik leg mijn hand op die van hem. "Daan vroeg trouwens of jij en ik nog iets hebben of niet." Zeg ik dan. "Wat heb je geantwoord?" Vraagt Harry. "Niks, wat vind jij?" Vraag ik voorzichtig. "Ginny, wil jij opnieuw verkering met mij?" Vraagt hij. "Ik zou niks liever willen!" Zucht ik en ik geef hem een zoen.

RON'S POV

We zijn al een halfuur geleden vertrokken naar Zweinsveld, Harry en Ginny zijn er nog steeds niet. Natuurlijk maakt mijn moeder zich grote zorgen. "Mam, kalmeer, ze komen heus wel!" probeer ik haar te kalmeren. Dan zie ik twee personen door de Hoofdstraat komen, hand in hand. Het zijn Harry en Ginny. "Waar deden jullie zo lang over?" vraagt Hermelien als ze bij ons aangekomen zijn. "We moesten even wat dingen uitpraten." Antwoordt Ginny. Ze straalt. "Wat hebben jullie gedaan?" vraag ik, grijnzend naar Harry. "Hij heft je verkering gevraagd, hè?" vraagt Hermelien lachend. Ginny knikt, haar wangen worden rood. "Ik dacht al zoiets." zeg ik lachend. De fluit van de Zweinsteinexpress gaat. Iedereen moet instappen. Ik neem Ginny's koffer over. "Zoeken jullie maar vast een plekje."Zeg ik terwijl ik naar de bagagewagon loop. Ze knikken en stappen de trein binnen.

HERMELIEN'S POV

Ik zoek samen met Harry en Ginny een coupé, helemaal aan de andere kant van de trein vinden we er een. Hier komt tenminste wel het snoepkarretje als eerst. We gaan zitten, Ginny natuurlijk naast Harry, maar hij legt zijn hoofd tegen het raam en staart naar buiten. Ginny legt haar hoofd op zijn schouder. "Hoe gaat het met jou en Ron?" vraagt ze nieuwsgierig. "Goed, hoor." antwoord ik. "Je weet best wat ik bedoel."Zegt ze lachend. "We... uhm... hoe zeg je dat?" begin ik. "Hebben jullie gezoend in de geheime kamer?" vraagt Ginny. Ik voel mijn hoofd rood worden. "Ja dus!" Lacht Ginny. Dan komt Ron binnen. Ginny en ik proberen onze lach binnen te houden. "Wat is er?" vraagt hij. Dan barsten we in lachen uit. "Wat?!" vraagt hij nogmaals. "laat maar, het is niet belangrijk." zeg ik, terwijl ik mijn tranen van het lachen wegveeg. "Blijkbaar wel."zegt hij, hij gaat naast me zitten. Ik kruip tegen hem aan en kijk Ginny lachend aan. Ze knipoogt.

"iets van het karretje, kinderen?" hoor ik een stem zeggen. "Hermelien?"hoor ik Ginny's stem. Ik open mijn ogen. "Sliep je?" zeg Ron. Ik ga rechtop zitten en wrijf door mijn ogen. Het begint al te schemeren. "Willen jullie iets?" vraagt de vrouw van het snoepkarretje. We kopen wat Smekkies, Chocokikkers en pompoencakejes.

"Harry, wil jij ook nog wat?" vraag ik. Ginny stoot hem aan. "Wat is er?" vraagt hij geïrriteerd. "Hermelien vroeg of je ook wat te eten wilt." zegt Ginny. "Nee, ik hoef niks."Zegt hij nors en hij staart weer naar buiten. Ginny kijkt me verbaasd aan.

GINNY'S POV

Ik kijk Hermelien met opgetrokken wenkbrauwen aan. "Kom Ron, we gaan even... eh.. Marcel en Loena zoeken."Zegt Hermelien en ze staat op. "Waarom?" vraagt hij. "Kom gewoon mee!"Zegt Hermelien dwingend en ze trekt hem aan zijn arm de coupé uit. Ik richt me tot Harry. "Wat is er aan de hand?" vraag ik voorzichtig. Hij zucht. "Je weet dat je alles aan me kan vertellen." Stel ik hem gerust. "Er is gewoon zoveel gebeurd, ik weet niet eens waar ik heen ga als we terug zijn in Londen. Mijn oom en tante zijn weg, het Grimboudplein is verwoest en de Lekke Ketel is gesloten." vertelt hij. "Je kan vast wel even bij ons komen wonen." zeg ik geruststellend. "Maar daarna? Wat is mijn toekomst?" ik zie de tranen in zijn ogen. "Zolang nodig is kom je bij ons wonen, daarna zien we wel." Zeg ik en ik geef hem een kus op zijn wang. Ik leg mijn hoofd op zijn schouder en hij op zijn beurt zijn hoofd op dat van mij. Pas als ik mijn ogen heb gesloten, voel ik hoe moe ik ben. Ik luister naar zijn ademhaling en val in een diepe slaap.