Our Story Will Never End // Harry Potter (Dutch)

CHAPTER 16

HARRY'S POV

"NEE!"schreeuw ik kwaad. Ik wil naar de dokter toe rennen, maar twee helers houden me tegen. Ze drukken een spuit in mijn arm en binnen een paar seconden voel ik het gevoel uit mijn lichaam wegebben.

HERMELIEN'S POV

Het is weer gebeurd, Harry is weer buiten westen. En als Ginny niet binnen een dag wakker wordt, stoppen ze met wachten. Dan zijn we haar kwijt.

Ik zit nu in de ziekenhuiskamer van Ginny. Harry ligt lijkbleek op bed. Dan gaan de deuren open, George komt binnen. Hij kijkt verbaasd naar Harry. "Hij is weer buiten bewustzijn." Leg ik uit. George zucht en rolt met zijn ogen. "Weer!" Zegt hij met een lach. "Hij maakt zich veel te druk." Zeg ik hoofdschuddend. "We kunnen alleen maar hopen dat hij nog een tijdje buiten bewustzijn blijft, dn hoeft hij hier zich niet zo druk over te maken." Zegt George en hij komt naast me zitten. "Ma zei dat Ron je straks komt aflossen." zegt hij na een tijdje. Ik knik, ook al zit ik met mijn gedachten ergens anders. Wat als Ginny morgen niet wakker wordt? Dan zijn we haar kwijt. En Harry ook, hij zal instorten als Ginny er niet meer is. Ze is het grootste licht in zijn leven. "Ik wil niet twee van mijn beste vrienden kwijt." Snik ik zacht. "Kop op, Hermelien. Houd een beetje hoop!" Zegt George sussend. Ik kijk hem verwijtend aan. "Waar moet ik die hoop dan vandaan halen? Zeg het me!" Zeg ik. Ik leg mijn hoofd op zijn schouder en sluit mijn ogen. George legt ongemakkelijk zijn hand op mijn rug. "Ga maar naar huis, probeer wat te slapen." Zegt hij na een moment van stilte. Ik knik en sta op. Precies op dat moment komt Ron binnen. "Hoi." Zegt hij kortaf. Ik kijk op en Ron's gezicht krijgt een bezorgde blik. "Wat is er?" Vraagt hij. Ik zeg niks en loop de kamer uit. "Hermelien!" Roept Ron me na. Ik loop stug door. Als ik buiten het ziekenhuis ben, laat ik mijn tranen gaan.

***

Harry is vanochtend (helaas) weer wakker geworden. Hij staart emotieloos voor zich uit. Er zit een grote hoeveelheid kalmeringsmiddel in zijn bloedbaan. Toen hij vanochtend wakker werd en hij Ginny zag, werd hij helemaal gek. De helers hebben hem toen net genoeg kalmeringsmiddel gegeven dat hij weer rustig werd, maar niet buiten bewust zijn. Vandaag is de laatste dag dat Ginny wakker kan worden, hierna is het gebeurd.

***

De dokters komen de kamer binnen en verzoeken ons naar buiten te gaan. Natuurlijk moet Harry weer een enorme ophef maken en uiteindelijk mag hij als enige bij Ginny blijven. We zitten nu in de wachtkamer, te wachten op het verlossende nieuws. Na een klein kwartier komen de dokters weer naar buiten. Hun gezichten staan somber. Onmiddellijk ontstaan er tranen in mijn ogen, en ik doe geen moeite om ze tegen te houden. We mogen afscheid gaan nemen. Als ik de kamer binnen ga, zie ik Harry op zijn bed zitten, zijn handen over zijn oren en zijn gezicht in zijn knieën begraven. Ik loop naar hem toe en leg voorzichtig mijn hand op zijn rug. Hij schrikt op. "Wat is er gebeurd?" Vraagt hij verward. "Het is te laat, Harry." Zeg ik zacht, mijn stem trilt. Zijn gezicht vertrekt. Tranen ontstaan in zijn ogen en zijn bovenlichaam begint te schokken. Ik sla mijn armen om hem heen, in de hoop hem tegen te houden als hij weer gek wordt. Maar hij blijft zitten en laat zich troosten. Na een tijdje laat ik hem los en richt ik me tot Ginny. Ze ligt zo vredig, niet wetend wat haar te wachten staat. Ik sta met Ron, meneer en mevrouw Wemel, Bill, George en Harry in de kamer. Mevrouw Wemel staat over haar dochter heen gebogen en laat dikke tranen over haar wangen lopen. Meneer Wemel staat uitdrukkingloos achter haar. Ron komt naar me toe en slaat zijn arm om mij heen. George en Bill staan een stukje verderop, ook in tranen. Er komt een heler de kamer in. "Het spijt me verschrikkelijk, jullie moeten allemaal de kamer verlaten. Mevrouw Wemel drukt nog een laatste kus op Ginny's voorhoofd en loopt dan hevig snikkend de kamer uit. Wij volgen haar. Als we allemaal weer in de bekende wachtkamer zitten, en Harry hebben meegekregen, proberen we elkaar te troosten, maar al snel komen we erachter dat dat geen zin heeft. Nu zitten we allemaal apart van elkaar te snikken. Harry staart levenloos, maar wel in tranen, in zijn bekertje water. Na een kleine tien minuten begint de lamp boven Ginny's kamer te knipperen. Er komen vier helers aansnellen en gaan de kamer binnen. Het is gebeurd, Ginny is weg. En binnenkort zullen we Harry ook kwijt zijn.