Our Story Will Never End // Harry Potter (Dutch)

CHAPTER 8

Hermelien's POV

Ron en ik beginnen meteen met het inpakken van de spullen die we nodig zullen hebben. 2 grote rugzakken met een kleine voedselvoorraad, onze toverstokken en schone kleren. Ik neem ook mijn magisch vergrote tasje mee, voor wat boeken. Ik loop weer naar beneden, Harry en Ginny zitten met Teddy op de bank, die inmiddels kan lopen en wat woorden kan zeggen. "Emmelien" brabbelt hij als ik beneden kom. Ik lach en pak hem op. Zijn haar wordt geel en hij lacht vrolijk. "Ik ga je missen, Teddy" zeg ik. "Uhum" kucht Harry, "En jullie nog meer natuurlijk!" zeg ik en ik zet Teddy op de bank. Dan omhels ik Harry en Ginny en barst in huilen uit. "Hermelien, wat is er?" vraagt Ginny bezorgd. Ik probeer wat te zeggen, maar alles wat mijn keel uitkomt zijn een paar hevige snikken. Ginny neemt me mee naar de keuken en zet me op een stoel neer. "Wat is er nou?" vraagt ze nogmaals. "I-Ik ben z-zo bang, d-dat het m-me niet zal l-lukken..." zeg ik verdrietig. "Rustig maar, het zal echt goed komen!" sust Ginny me en ze slaat haar armen om me heen. "Je gaat ze vinden en hun geheugen terugbrengen. Dan neem je ze weer mee naar huis en is alles weer normaal!" stelt ze me gerust. Ik neem een diepe zucht en kalmeer weer een beetje. "Dankje, Gin. Je bent de beste!" zeg ik. Dan komt Ron binnen. "Hermelien, kom je? We moeten zo-" voor hij zijn zin af kan maken, ziet hij mijn gezicht. "Hermelien, gaat alles goed?" vraagt hij bezorgd en hij gaat naast me zitten. Ik veeg mijn tranen weg. "Er is niks, we waren gewoon even aan het praten." zeg ik. Ik sta op en trek hem de keuken uit. Ginny loopt achter ons aan, naar de woonkamer, waar iedereen zit, behalve George. "Waar is George heen? Hij was hier net nog." Ginny kijkt verbaasd om zich heen. "Hij is zijn 'verrassing' halen. Hij keek er heel blij bij." legt mevrouw Wemel uit. Even later horen we buiten het geluid van twee mensen die verschijnselen. Dan horen we twee stemmen, een van George en een van...

GINNY'S POV

"Angelique? Wat doe jij nou weer hier?" vraag ik stomverbaasd. Angelique antwoordt niet, maar glimlacht alleen maar. Dan merk ik dat ze George's hand vast heeft.  Iedereen kijkt verwachtingsvol naar George. Hij wordt rood en zegt zacht. "Nou, Angelique is mijn vriendin. En dan glimlacht hij van oor tot... nouja, gat in zijn hoofd. Ik heb hem niet meer zo zien lachen sinds de dood van zijn tweelingbroer. "Wat leuk!" roept mam verrukt. Ze rent naar hen toe en omhelst ze. Iedereen volgt en voor we het weten geven we met z'n allen George en Angelique een knuffel. Ze worden gefeliciteerd van alle kanten. "Hoelang is dit al gaande?" vraag ik nieuwsgierig. "Morgen een maand!" zegt Angelique enthousiast.

HARRY'S POV

Hermelien en Ron zijn ongeveer een uur geleden vertrokken naar Australië. Teddy merkt wel dat er iemand weg is, hij begon gehecht te raken aan Hermelien. Dus nu kijkt hij elke keer dat er iemand binnenkomt op in de hoop dat het 'Emmelien' is. Loena en Marcel blijven nog eten, daarna gaan ze naar Parijs. "Weet je, Harry," begint Ginny. "Als Hermelien weer terug is gaan we haar leren Zwerkballen, dan kan ze meedoen aan onze partijtjes." Zegt ze blij. "Ik denk niet dat ze dat heel leuk gaat vinden." lach ik. "Achjoh, dat zal vast wel meevallen." zegt Ginny lachend. "Wat vind jij eigenlijk van George met Angelique?" vraagt ze dan. "Ik had het eerlijk gezegd niet verwacht." antwoord ik. "Maar ik heb George in tijden niet zo gelukkig gezien." zegt ze. "AAN TAFEL!" roept mevrouw Wemel vanuit de keuken. Ginny pakt Teddy's handje vast en hij waggelt met haar mee naar de keuken. Ik, Loena en Marcel volgen.

***

"Harry, laten we maar naar bed gaan. Morgen gaan we naar Goderic's eind." zegt Ginny. "Goed plan, zal ik Teddy op bed leggen?" vraag ik. Ginny knikt en geeft hem aan mij. Ik loop naar zijn kamer, trek hem zijn pyjama aan en leg hem in zijn bed. Ik aai hem nog even over zijn hoofd en al snel valt hij in slaap. Zijn haar wordt grijs (dat gebeurd als hij in slaap valt) Ik loop langs Ron en Hermelien's kamer en ben even verdrietig. Ze zijn nu twee weken weg. Ik loop verder naar Ginny en mijn kamer en ga naast haar liggen. Ik sla mijn armen om haar middel en val al snel in slaap.

RON'S POV

We hebben net afscheid genomen. Ik ga ze missen, vooral Harry. "Ben je zover, Ron?" vraagt Hermelien. "Met jou altijd!" zeg ik en ik pak haar hand. Met een laatste blik op het nest, voel ik mijn longen platgedrukt worden. Als ik mijn ogen weer open, staan we midden in een landschap met een warme temperatuur. Hermelien trekt haar vestje uit en knoopt hem om haar middel. Ik rits mijn jas open. "Australië..." zegt Hermelien zacht. "Waar verblijven je ouders?" vraag ik. "In een dorp hier verderop. We moeten nog een stukje lopen." zegt ze en begint te lopen. Ze gebruikt haar toverstok als kompas.

Na ongeveer een halfuur gelopen te hebben, stopt Hermelien opeens. Ze kijkt om zich heen. "Zijn we verdwaald?" vraag ik. "Nee, het dorp zou hier ergens moeten zijn." verbaasd kijkt ze in de verte."Kijk eens achter je." zeg ik lachend. Hermelien draait zich om. Achter ons, een tiental meters verderop, ligt een klein dorp met een stel rijtjeshuizen. Hermelien zucht diep en begint richting het dorp te lopen. Ik ga naast haar lopen en sla mijn arm om haar heen. Na nog geen tien minuten staan in we op de stoep in een Dreuzelwijk. "Welk huis is het?" vraag ik. Hermelien zegt niets, maar staart naar de overkant van de straat. Twee mensen van rond de veertig zitten voor de televisie. Ze neemt een hap adem en loopt naar de voordeur. Ze klopt aan. Na nog geen halve minuut opent een man de deur. "Goedemiddag." zegt hij. "Hallo, ik... ehm..." voor ze haar zin af kan maken, glijdt er een traan over haar wang. Ik besluit haar zin af te maken. "Is het goed als we even binnenkomen?" vraag ik. "Ja, prima." zegt de man en hij laat ons binnen. "Koffie, thee?" vraagt de vrouw in de woonkamer. "Twee koffie, alstublieft." zeg ik. De man en de vrouw lopen naar de keuken. "Hermelien, als ze terug komen moet je het doen." zeg ik. Ik pak haar toverstok uit haar rugzak en geef hem aan haar. "Je kunt dit!" zeg ik en ik geef haar een kus op haar hoofd. De man en vrouw komen terug met een dienblad. Hermelien staat op en gaat tegenover ze staan. "Ik wil jullie vragen heel stil te blijven staan." zegt ze. "Waarom zouden-" voor de man zijn zin heeft af kunnen maken, richt Hermelien haar toverstok op hen. Ze mompelt een paar onverstaanbare woorden. Er komt een zilveren gloed uit de punt van haar stok. De ogen van de twee mensen worden wazig. De zilveren gloed verdwijnt en hun ogen worden weer helder. Ze kijken Hermelien stomverbaasd aan. "Hermelien? Wat doe jij hier? Wie is dat? Waar ijn we?" de vragen vliegen Hermelien rond de oren, maar ze roept alleen maar; "MAM, PAP!" En ze omhelst ze stevig. Na een tijdje laat ze ze weer los. "We zijn in Australië.