If we burn, you burn with us ~The Capitol games (NL) ~Finished~

18.

Liam:

Ik hoor de zoemer afgaan en raak in paniek. Wat moet ik doen? Ik lik aan mijn vinger en steek hem in de lucht. Ik voel dat de wind naar de rechterkant staat dus daar ren ik heen.

Ik hoor de geluiden van messen die op elkaar staan en het geschreeuw van de andere tributen die vermoord worden. Hoe kan ik deze spelen ooit winnen? Ik kan niks zien! Ik ben nog niet heel lang blind, een paar jaar ongeveer, maar het is allemaal mijn vaders schuld. Hij was kwaad op me, alweer om niks en hij gooide ammoniak naar me. Het raakte mijn ogen en het brandde enorm. Razendsnel gingen we naar het ziekenhuis maar er was niks meer aan te doen, we waren te laat. De hoeveelheid was te groot. Mijn vader deed alsof hij het heel erg vond maar in werkelijkheid kon het hem weinig schelen. Mijn moeder wel, ze was woest op mijn vader. Ze dreigde weg te gaan als hij niet normaal deed en zijn excuses aanbood. Dat deed hij dus wel maar hij meende het niet. Op een dag had mijn moeder haar koffers gepakt en wilde ze weg gaan, en mij meenemen. Ik was dolgelukkig, eindelijk was ik van mijn vader af. Maar vlak voor we weg gingen zag hij ons. Hij schreeuwde woedend en ik ging in een gekropen in een hoekje zitten. Ik hoorde de keukenla open gaan en het ene moment schreeuwde mijn moeder nog en het volgende moment was ze stil...

Hij had haar neergestoken, ik wist het zeker. ik wil de spelen winnen voor mijn moeder. Zo kan ik laten zien aan mijn vader dat ik wel iets kan, dat ik niet hopeloos ben. Ik weet alleen zeker dat het niet gaat lukken. Opeens val ik. Ik struikel over een boomstronk of zo en slaak een gil. Ik hoor iemand dichterbij rennen en probeer verwoed op te staan. Ik voel de zachte handen van het meisje langs mijn handen strijken.

'Hoe heet je?' fluistert ze.

'Liam' fluister ik terug.

'Ik ben Rose' ze helpt me overeind en geeft me een duwtje in de goede richting, 'snel rennen' zegt ze en ik loop weg. dan hoor ik een gil achter me.

'Rose!' roep ik maar ik moet hier weg, weg voordat ik ook vermoord word door de gene die Rose vermoorde. Ik voel een traan langs mijn wang. Ik weet dat jongens niet horen te huilen maar het kan me niks schelen. Hoe kunnen ze dit ons aandoen? Hoe kunnen ze ons elkaar laten vermoorden? Maar diep van binnen weet ik dat wij geen haar beter zijn. Wij deden precies hetzelfde, 75tig jaar lang. Ik ren door, verder, verder en verder. Dan doorboort een pijl mijn arm. Ik voel het warme bloed eruit stromen en val op de grond. Ik weet dat ik dood ga en het kan me niks meer schelen. Dan ben ik van mijn vader af, en eindelijk zie ik mijn moeder weer. En Rose. Ik hoor snelle lompe voetstappen dichterbij komen. Ik weet dat het een jongen is en hij komt om een einde aan me te maken. Ik voel bijna niks meer al een nieuwe pijl mijn hart doorboord.