If we burn, you burn with us ~The Capitol games (NL) ~Finished~

49.

Lecillia:

Die avond speelt het volkslied niet. Verschijnen de gevallenen niet aan de hemel. Het blijft eng en verdacht stil. Ik zit snikkend in een hoekje van de grot. We zitten hier nog met z'n 4en. Volgens mij zijn er geen andere meer in de arena, maar ik weet het gewoon allemaal even niet meer. En aangezien het volkslied niet heeft gespeeld weet ik het helemaal niet meer. Ik ben helemaal in de war, van slag. Mijn  moeder, ze was zo dichtbij en ik kon er niet bij. Ik probeer het snikken te dempen, maar het lukt niet zo goed. Volgens mij weet niemand meer wat we moeten doen. Niemand heeft een idee. Iedereen is op en leeg vanbinnen. Gelukkig hebben we genoeg gegeten, waardoor we daar niet meer aan hoeven te denken, maar nu het knagende gevoel in mijn buik weg is word mijn aandacht naar andere dingen getrokken. Bijvoorbeeld naar dat ik mijn moeder zo mis. Ik had niet verwacht dat ik mijn moeder en het Capitool zou missen, maar niets is minder waar. Het Capitool waar ik zo van walgde omdat ik erachter kwam wat mijn moeder allemaal moest meemaken, mis ik zelfs.

Elke keer als mijn moeder terugkwam van de spelen zag ik hoe moeilijk ze het had. Ze kwam steeds alleen terug. Zonder winnaars. Ze haatte district 12 zo omdat er nooit iemand won en ze elke keer mensen van wie ze begon te houden moest verliezen aan de spelen. Gelukkig voor haar was Haymitch er. Hij won een aantal jaren voordat zij naar district 12 ging om de boete te doen. Anders had ze elke keer helemaal alleen naar de spelen moeten gaan. En elke keer alleen haar verdriet had moeten verwerken. En ja dat verdriet verwerken ging op een keer wat anders dan de andere keren. Ze waren stiekem toch van elkaar gaan houden. En toen kwam ik.

Ik barst weer in tranen uit als ik te lang aan thuis denk. Waarom nou? Waarom moesten die stomme spelen er komen? Waarom moest mijn naam precies uit al die namen getrokken worden? Hoe komen ze erbij?!

Uiteindelijk val ik in al mijn zelfmedelijden in slaap. De eerste slaap waar het me niet uitmaakt wat er gebeurd. Waar ik niet bang in ben dat iemand me gaat vermoorden. Omdat er iets nieuws is. Hoop. De hoop dat Katniss ons toch nog komt redden. Of mijn moeder. Ze zal ons ook helpen. Koste wat het kost.