If we burn, you burn with us ~The Capitol games (NL) ~Finished~

39.

Valerie:

Mijn hart gaat als een razende tekeer. Wie zit er achter me? Ga ik dood? Na een paar seconden word ik alleen maar zenuwachtiger. Waarom doet de persoon achter me niks. Ik durf me voor zover het gaat om te draaien en ik zie twee hoofden. Twee meiden. De ene heeft blond lang krullend haar. Dat moet, hoe heet ze ook alweer... Jenelle of zo iets zijn. De ander staat al klaar met een werpster en ik knijp mijn ogen dicht. Ik wil niet zien hoe iemand me vermoord... Ik wacht een paar seconde wat uren lijken, maar er gebeurt niks.

'Ik doe het hoor' sist het meisje met de werpster. De persoon achter me beweegt geschokt.

'Nee Lecillia, we kunnen haar gebruiken.' Mijn adem word rustiger maar gelijk weer onrustig als het meisje met de werpster wat zegt.

'Kunnen we het dan niet samen?' sist ze nog steeds. Jenelle negeert haar en laat haar armen wat losser zodat ik niet helemaal stik. Ik probeer er gebruik van te maken door weg te glippen uit haar armen, maar met een snelle reflex duwt ze me terug en houd me weer strakker vast.

'Als je beloofd niet weg te glippen zullen we je niks doen. Je ziet Lecillia daar en als je maar ook één verkeerde beweging maakt dan gooit ze en word je keel zo doorgesneden. Begrepen?' De woorden bezorgen me rillingen, maar ze brengt het zo kalm over dat ik bijna niet bang kan worden. De rillingen worden vooral door Lecillia veroorzaakt.

'Hé!' zegt Jenelle. Ik voel dat ze zenuwachtig is en snel ademt. 'Doe je met ons mee of wil je dood?' Ik weet dat ik niemand kan vertrouwen, zeker niet deze mensen waar ik samen mee in de arena zit, maar ik heb geen keus. Geen keus. Geen keus. Echoot het in mijn hoofd na.

'Oke' fluister ik zacht. Ik doe mee. Jenelle laat me los en eigenlijk wil ik haar aanvallen, maar we worden ruw verstoord door een of andere oerkreet.

'Wat krijgen we...' voordat ik mijn zin af kan maken is er al iemand op me gesprongen en duwt een mes tegen mijn keel. Ik probeer om me heen te slaan, maar ze laat niet los. Aan het slanke postuur en het zwarte lange haar dat in mijn gezicht kriebelt heb ik door dat het een meisje is. Glamour, denk ik vol afschuw.

'Galm? Wat doe je' hoor ik Lecillia's stem. 'Le-le-Lecillia?' antwoord Glamour geschrokken. Ze springt van me af en snijd daardoor langs me nek. Een dun straaltje bloed druipt langs mijn nek.

'Hee? Kijk nou wat je hebt gedaan!' roep ik serieus naar Glamour. Dan bedenk ik dat we in de arena zijn en dat hier geen regels zijn. Het is de bedoeling om te doden, ik moet blij zijn dat ik niet dood ben. Dan schiet ik in een hysterische lach. Ik weet niet wat ik aan het doen ben, maar het slaat nergens op. De andere kijken me vreemd aan, wat ik nog niet eens raar vind.  

'Wat is er met je oog!' roept Glamour met een hoog stemmetje. Het past perfect bij haar naam, dat het een verlegen meisje is met een hoog piepstemmetje. Maar jammer genoeg weet ik wel beter. Ze heeft helemaal niet zo een hoge stem, ze heeft alleen last van haar keel blijkbaar. En ze ziet er niet schattig uit. Ik bekijk haar goed en ze ziet er afschuwelijk uit. Magerder dan ik haar ooit heb gezien en haar haar hangt als een dood dier langs haar gezicht.

'Waarom heb je.... vrienden' zegt Glamour met een neerbuigende stem.

'We gaan ontsnappen' fluistert Lecillia. Zo zacht mogelijk zodat de camera's het niet horen. Als die al in de grot hangen. Mijn hart slaat een slag over als het echt tot me doordringt. Ontsnappen?