If we burn, you burn with us ~The Capitol games (NL) ~Finished~

44.

Jenelle:

De rest van de dag wachtte we in de grot. Lecillia sleep haar werpsterren, wat ik eigenlijk best eng vond aangezien ze er vreselijk scherp uit zagen. Glamour en Mia praatte over mode, wat ik naast dat het me niet boeide nutteloos vond aangezien we in de arena zitten en iedereen heeft daar hetzelfde aan. We kunnen ons niet eens wassen dus het heeft allemaal niks met mode te maken. Ik zat een beetje doods voor me uit te staren. In die middag hadden we eindelijk iets van sponsors ontvangen.

‘Een pakketje!’ brulde Lecillia. Ik weet niet hoe ze dat zo goed kon zien aangezien zij degene was met maar één oog dat goed werkte, maar toch zag ze het. Het viel op een kloof op onze grot. Lecillia wildenaar buiten springen maar ik hield haar tegen. Ik sloot mijn hand om haar arm en vroeg wat ze van plan was.

‘Ik ga dat pakken’ mompelde ze geërgerd.

‘Ja, maar misschien moeten we wel even kijken of er niet iemand staat die je gaat neerschieten of zo. Of op een andere manier doden?’ Lecillia rolde met haar ogen om te benadrukken dat ze het onzin vond, maar ergens diep in haar ogen zag ik dat ze blij was dat ik haar tegen had gehouden.

‘Ik pak mijn pijl en boog en dek je. Dan klim jij snel op de rots en pakt het ding oké?’ vroeg ik. Lecillia knikte. Ze deed wat ik zei en ik ging dapper op wacht staan met mijn pijl en boog. Ik had geen idee of ik wel kón schieten, maar ik besloot dat het misschien dreigend over kon komen en er dan niemand aan zal vallen. Lecillia sprong weer snel van de rots af en rende de grot in. In liep er dankbaar achteraan dat ik mijn boog niet had moeten gebruiken. Lecillia smeerde het spul op haar oog, want daar bleek het voor te zijn. Lecillia's oog heelde al wonderbaarlijk snel, maar nu ging het nog sneller. Ze kon het zelfs een beetje openen.

’s Nachts hielden we om de beurt de wacht. Ik vertrouwde de andere niet zo erg, maar ik was zo moe dat ik ze wel moest vertrouwen. Wonder boven wonder werd ik heel en levend wakker. Gelukkig. Nu is het inmiddels een paar uur later en naar mijn idee kan het feestmaal elk moment beginnen.

‘Horen jullie dat?’ vraagt Lecillia. Iedereen spitst zijn oren en Lecillia kijkt zoekend om haar heen. Ik krijg er kippenvel op mijn armen van. Langzaam word het geluid harder. Het lijkt wel… een hovercraft! Katniss komt ons redden! De hoop vlamt hoog op, maar dan is het net alsof er een emmer koud water overheen gegooit word. Het geluid verdwijnt even plotseling als het kwam. Dan horen we een luide stem.

‘LAAT HET FEESTMAAL BEGINNEN!’ Glamour is blijkbaar zo uitgehongerd, of ze wil graag dood, dat ze op de tafel af sprint. Ze neemt wel wat werpsterren mee. Lecillia en Glamour zijn blijkbaar beide goed met werpsterren. Ze begint te eten als een neanderthaler en scheurt het vlees op een heel onsmakelijke manier af. Het vet spat er vanaf. Lecillia pakt een knots. Ik heb geen idee waar ze die vandaan haalt en waarom ze die pakt, maar dan zie ik iets bewegen bij de besneeuwde bosjes. Lecillia rent er op af en het word al snel duidelijk waarom. Ik dacht met mijn stomme kop dat het misschien een vogel was, maar zelfs als het een vogel was geweest was hij waarschijnlijk gevaarlijk geweest. Daar zouden de districten wel voor gezorgd hebben. Er komen drie jongens uit de bosjes met hun handen in de lucht. Valerie kijkt me vragend aan maar dan pakken we onze wapens. Ik mijn pijl en boog, die ik net zo goed niet mee kan nemen en zij haar messen. Ze loopt er op een dreigende manier mee naar de jongens. Ik krijg er haast de kriebels van en ik ben blij dat ze aan mijn kant staat. Lecillia wil net met de knots het hoofd van de middelste jongen eraf slaan als ik iemand heel hard STOP hoor gillen. Dan blijkt dat ik die iemand was.

‘Wat komen jullie doen?’ vraag ik aan de rechterjongen. Hij houd de hand van de middelste jongen vast en het is me al gelijk duidelijk. Homo’s.

‘We wilde alleen maar wat eten’, zegt hij zelfverzekerd en bang tegelijk. Lecillia kijkt hem spottend aan en vanachter hoor ik nog geluiden van Glamour komen. Ze eet, maar het klinkt meer alsof er een buffel van veertig kilometer hoogte valt en iets plet. Nou in ieder geval, het maakt veel geluid. Ik gooi mijn lange blonde haar naar achter.

‘Eten?’ vraag ik spottend.

‘Ja’ is zijn simpele en logische antwoord.

‘Oké’ antwoord ik. ‘Lecillia’ werp ik naar achteren, ‘Val ze niet aan oké? Alleen als ze verdachte bewegingen maken'. Ik hoor een boos gemompel uit haar mond komen, maar ze luistert toch. Ze houd de jongens uit haar ooghoeken in de gaten. Op een of andere manier vertrouw ik de jongens. Waarschijnlijk omdat ze homo’s zijn en homo’s naar mijn idee niet liegen.

Iedereen zit zich vol te proppen aan de tafel met het heerlijke eten. Er zijn vele fruitsoorten en allemaal lekkere broodjes en vlees. De kip is al op, die heeft Glamour snel naar binnen gewerkt. Volgens mij had ze niet eens door dat Lecillia bijna iemands hoofd eraf geramd heeft. Af en toe worden er blikken gewisseld en lijkt het net alsof iemand iemand anders gaat aanvallen. Iedereen denkt er aan maar niemand doet het. Ik denk er ook aan. Alle mensen die nog over zijn zitten aan deze tafel! Als ik snel ben kan ik ze misschien wel doden en dat heb ik gewonnen! Maar ik vertrouw op Katniss en ik hoop dat ze snel actie onderneemt.