If we burn, you burn with us ~The Capitol games (NL) ~Finished~

52.

Jenelle:

Verbaast kijk ik naar Glamour. Ze is niet dood! Ze is niet dood! Ik wil wel springen en juichen. Het is echt een hele rare situatie dit. Ik zou moeten willen dat ze dood gaat, want we zitten in de spelen. Een dode brengt me dichter bij de uitgang van deze lange gang vol moorden. Maar toch ben ik blij dat ze nog in leven is. Nu er hoop is dat we er nog met z’n alle uit komen. Ik blijf een beetje naar Glamour staren. Ik heb eigenlijk geen idee wat ik nu moet doen, waar ik mee bezig was. Ik ben helemaal van slag en alles vergeten. Anderson stoot me aan. Hij glimlacht.

‘Misschien moeten we haar aan het begin van de tunnel leggen en verder gaan graven. Dan kunnen we haar in de gaten houden en als ze iets nodig heeft dan kunnen we doen wat ze vraagt, als het een normale vraag is ten minste’ zegt hij met een glimlach, ’Til jij haar dan bij haar voeten? Dan neem ik haar hoofd en rug en dat kan Lecillia de dekens tillen.’ Hij kijkt mij en Lecillia vragend aan. Lecillia ziet er nog een beetje geschokt uit en uiteindelijk knikt ze. Ik knik ook en we doen wat Anderson voorstelde. Bij het begin van de grot aangekomen begint Glamour een beetje te spartelen.

‘Nee, nee nee!’ gilt ze. Alsof ze doorheeft waar we haar heen brengen.

‘Sssstt’ sus ik. We brengen je naar de goede grot, niet naar de ene met vleermuizen. Glamour maakt een paar tevreden geluidjes en Lecillia maakt een soort van bed  voor Glamour klaar en we leggen haar erop.

‘Anderson, als jij nou weer een beetje gaat graven en jij’ ik kijk Lecillia aan ‘gaat het weer een beetje?’ Lecillia knikt. ‘Kan jij dan Anderson weer gaan helpen? Dan ga ik proberen een beetje de wonden van Glamour schoon te maken.’ Ze stemmen beide toe en gaan weer aan het werk. Ik ga naar de hoorn en zoek er iets van een pan. Het enige  wat ik kan vinden is een vergiet dus dat neem ik maar mee. Ik loop naar de berg sneeuw en doe hem vol met sneeuw. Dan loop ik weer terug naar Glamour, maar aangezien de grot tussen de woestijn en het besneeuwde bos in ligt begint de sneeuw te smelten naar mate ik dichterbij Glamour kom. Als  ik bij haar ben zijn mijn voeten helemaal nat en de sneeuw is allemaal gesmolten. Ik zucht. Dit gaat nog lang duren. Ik loop een stukje verder naar de woestijn en blijf daar even staan. Binnen no time zijn mijn schoenen weer droog door de warmte. Dat is misschien weer een voordeel. Ik ga weer naar de sneeuw en kiep mijn vergiet vol. Dan trek ik een sprintje naar Glamour maar weer is bijna alle sneeuw gesmolten. Ik ren weer terug en ren op mijn hardste weer naar Glamour toe. Nu is er nog een beetje sneeuw over dus  ik wrijf dat over haar wonden en probeer het bloed ook weg te werken. Ik herhaal dit een paar keer.  Vanuit de grot hoor ik Anderson en Lecillia lachen, als ik dit voor de vijfde keer herhaal. Ik kijk met een zogenaamd geïrriteerde blik naar ze. Na een tijdje is Glamour helemaal schoon en zitten er korstjes over haar wonden.

‘Als je iets nodig hebt roep je maar hè’ fluister ik tegen haar. Ze murmelt zacht iets. Niet echt iets belangrijks, meer zoiets van “ik heb het begrepen” dus ik ga weer naar binnen in de grot om verder te helpen. Tegen de avond zijn we al heel ver met het hakken in de grot. Ik ben bang dat het nog heel lang gaat duren, maar ik hou hoop. We hebben bijna geen eten meer dus het moet wel en we hebben ook al een tijdje niks meer ontvangen van sponsors. Ik weet niet meer hoe lang we hier zitten. Mijn gevoel voor tijd is helemaal weg, maar naar mijn idee lang. Het laatste beetje  eten wat we hebben doen we door de helft en dan door vieren, zodat we er morgen ook nog van kunnen eten. Denkend over alles wat we al hebben meegemaakt knabbel ik op mijn eten.