Μια Συναυλια στο metro mall

Part 44

Ωστοσο μετα απο αυτη τη μαγικη βραδια τα πραγματα πηραν μια ασχημη ή και αποπνικτικη θα λεγα τροπη. Οι φαν κατέκλυζαν καθε μερος που βρισκόντουσαν τα αγορια. ..Ο Βαγγελης ειδικα δε μπορει να κανει βημα.. Και το κορυφαιο? Δεν ξερει κανεις για τη σχεση του με τη Λινα, γεγονος το οποιο δυσκολευε τα πραγματα μεταξυ τους.. Ποια μιλαει ομως? Η σχεση μου με τον Αρη εχει γινει απομακρη. Δεν εχει πλεον χρονο για μας. Καθε φορα γυρναει εξαντλημενος και οι κοινωνικες υποχρεωσεις τους αυξανονται συνεχως. Τον χανω συνεχεια.. Αλλες φορες γυρναει ξημερωματα και ανησυχω πολυ για το τι κανει οταν δεν ειμαι μαζι του.

Ξυπναω και ο Αρης δεν ειναι εκει.. Σηκωνομαι νωχελικα απο το κρεβατι και σερνω το κορμι μου στο μπανιο... Αφου εξυπηρετω τις αναγκες μου πηγαινω στη κουζινα για να φτιαξω καφε.. Ο δειχτης μου κυλάει στην οθονη του κινητου και ψαχνει το νουμερο της Λινας..

"Καλημερα ηλιαχτιδα.. Τι κανεις?"

Λ: Δεν αντεχω Μαρια.. Δεν αντεχω..

"Με αυτη τη κατασταση ετσι? "

Λ: Ναι γαμωτο μου.. το ξεραμε οτι η διασημοτητα τους θα μεγαλωσει ομωςς τι θα κανουμε νιωθω οτι του βαραινω τη ζωη. Νιωθω σα να ντρεπεται για μας και σαν να ειμαι και υποχρεωση για κεινον.

"Κι εγω.. Τα εχει ολα πανω απο το κεφαλι του εχει και εμενα.."

Λ: Τι λες να κανουμε?

"Δεν ξερω.. να φυγουμε?"

Λ: Ισως ειναι καλη ιδεα. Να φυγουμε για κανα 3ημερο καπου να χαλαρωσουν εστω απο εμας... Φοβαμαι μη χωρισουμε, μη νιωθει πιεση απο μερους μου.

"Κι εγω.. Αλλα αν τα κανουμε χειροτερα?"

Λ: Δε νομιζω.. Μη χανουμε χρονο, ετοιμασε ενα σακο.. περναω σε 1 ωρα να σε παρω να φυγουμε θα παμε στο εξοχικο μουυ στο Βολο..!

"Ενταξει! Φιλια!"

Πινω τη τελευταια γουλια απο το καφε μου και πηγαινω να ετοιμαστω. Πεταω καποια λιγα ρουχα μεσα στη τσαντα κυριως ζεστα και ντυνομαι και εγω με τη σειρα μου. Καθομαι στο σαλονι και περιμενω μεχρι να ρθει η Λινα.. Σκεψεις γυριζουν μεσα στο μυαλο μου. Γιατι να φτασουμε σε τετοιο σημειο.. Ισως αν το συζητουσαμε? Ισως να βγαζαμε μια ακρη.. Αλλα για να γινει συζητησει προυποθετει χρονο κατι το οποιο δεν διαθετει.. Ελπιζω να μην γινουν χειροτερα τα πραγματα απο οτι ηδη ειναι..Νιωθω ηλιθια και ανικανη να κανω το οτιδηποτε αλλο περα της φυγης! Πολλα μαζευτηκαν και το κεφαλι μου θα σπασει. Ο ηχος του κινητου μου με βγαζει απο τις σκεψεις μου,ευτυχως. Αρπαζω τον σακο και βγαινω απο το σπιτι.. Μπαινω στο αυτοκινητο και κοιταζομαστε χωρις να μιλαμε.