Drowning Boy. ||Dutch

- H10 Het anonieme briefje -

Na heel lang fietsen ben ik eindelijk bij school. Wanneer ik richting mijn kluisje loop zie ik er een briefje ophangen 'Hey, ik zie je al een paar dagen aan het tafeltje. Je lijkt upset de laatste tijd. Weet dat je steeds meer in mijn hoofd speelt'. Even denk ik na, nee het is geen Valentijnsdag. 'Lori', zeg ik geërgerd. Het was niet de bedoeling om dat hard op te zeggen. Meteen kijken allemaal mensen mij aan. Ik zucht diep, pak het briefje en stop het snel in mijn tas. Ik wil omkeren als ik vergeten ben dat ik hier kwam om eigenlijk mijn jas erin te doen en wat boeken te pakken. Tring. Vloekend stoot ik bijna mijn hoofd tegen mijn kluisje en ren ik snel naar mijn les. Of eerlijk gezegd ren ik maar een richting op omdat ik eigenlijk niet weet waar ik heen moet, wat ben ik toch weer voorbereid. 'Elea'. Lori staat wuivend mij op te wachten. Snel komt ze mijn kant op gelopen. 'We hebben Engels'. Ik zucht opgelucht en loop met haar mee.

'Go sit down girls, you're already late'. We nemen plaats op een plaatsje voorin de klas. Terwijl ik mijn boeken pak valt het briefje uit mijn tas. Wanneer ik hem in mijn tas wil proppen, is Lori mij al voor. Dit was niet echt het moment waarop ik het wou vertellen, niet waar de rest van de klas inclusief leraar het kan horen wat Lori zometeen waarschijnlijk wel hardop gaat lezen. 'Mrs Standford, don't pick that note young lady'. Lori kijkt op en laat meteen het het briefje vallen. 'Sorry Sir'. Hij schenkt haar een klein knikje en gaat daarna weer verder met de les. Snel pak ik het briefje van haar af en stop ik hem in mijn tas. Ik schenk haar een ik-leg-het-je-later-wel-uit blik en probeer mij dan te focussen op de les.

De bel gaat en ik probeer zo snel mogelijk de klas uit te gaan. Lori rent achter mij aan. 'Elea, wacht eens!'. Ze schreeuwt door de hele aula heen en sommige mensen kijken ons raar aan. Ik stop abrupt en draai mij om. Daar komt ze aan gelopen, langzaam. 'Schiet eens op slome'. Na mijn woorden begint ze sneller te lopen. We lopen richting een tafel en meteen pakt ze mijn tas, al snel heeft ze het briefje te pakken en begint het te lezen. 'Een geheime aanbidder?'. 'Was het maar zo, jij hebt er toch niets mee te maken hé'. Ze schudt haar hoofd. 'Ik niet, maar wie wel?'. Beide -zonder dat we het door hebben- kijken wij tegelijkertijd door de aula heen. Vele mensen zitten op hun mobiel, een paar staan bij de kantine, voor de rest is de aula redelijk vol. Er is niets dat 'verdacht' lijkt. 'Misschien is het van Samuel?'. Zijn naam alleen al zorgt voor kriebels in mijn buik. Het zou inderdaad kunnen maar hoe weet hij dan mijn kluisje en waar is hij dan? Meteen kijk ik weer de aula rond. Nee, ik zie hem nergens. 'Het zou kunnen'. Mijn woorden klinken treuriger dan het eigenlijk bedoeld was.

---***---

Een extra deel omdat het gisteren Sinterklaas was! Ik hoop dat jullie het leuk vinden :)

Wie denken jullie dat de geheime briefjes-plakker is? Wauw Jamie, creatieve omschrijving..