Drowning Boy. ||Dutch

- H19 'Laat mij met rust' -

-Mattie op de foto (hij is cute hé!)-

Nadat wij elkaar los hadden gelaten pakte hij mijn arm vast en namen wij plaats in de aula, wij hadden uren gepraat over zijn thuissituatie. 'Ik ben eigenlijk nog nooit zo open geweest tegen iemand', zei hij terwijl hij recht in mijn ogen keek. 'Ik ben eigenlijk nog nooit zo erg blij geweest met iemand, jij neemt tijd om mij beter te leren kennen, ook al klinkt het cliché'.

'Wat vertel jij dat mooi', verstrikt draaide ik mij om. 'Wat moet jij nou weer hier en hoe lang zit je dit al af te luisteren?', boos kijk ik naar Mattie die met een lach ons aankijkt. 'Ik liep langs en zag de twee tortelduifjes dus ik dacht, ach ja waarom ook niet?'. Nu kijkt ook Samuel naar Mattie, het is moeilijk af te lezen wat hij op dit moment precies denkt. Maar ik weet wel wat ik denk, ik wil dat hij weggaat. 'Waarom kan je ons niet gewoon met rust laten?'. Hij haalt zijn schouders op. 'Het ziet er gezellig uit dus ik denk dat ik nog even blijf'. Met een geërgerde blik kijk ik zijn kant op. 'Van mij mag je hoor', zegt Samuel wat zachtjes. Mattie loopt zijn richting op en geeft hem een boks, kinderachtig ook. Volgens mij is Mattie zo'n jongen die nog lang in zijn kindertijd blijft hangen, kan hij helaas ook niets aan doen.

Hoe het kwam weet ik ook niet maar ineens zat Lori er ook. Haar oog wende af en toe richting Mattie die interessant voor zich uit zat te staren. 'Mick', fluisterde ik dan stiekem in haar oor. Verlegen keek zij dan weer weg van hem. Mattie wenkte mij dat ik bij hem moest komen. Toen ik naast hem ging zitten pakte hij mijn arm voorzichtig vast en nam mij apart. 'Wat is er?', snauwde ik. 'Wie is die gast en wat moet hij van jou?'. Verbaast keek ik hem aan, wat maakt hem dat nou weer uit. 'Dat is Samuel, een jongen. Is dat alles?'. Met een frons keek hij mij aan. 'Ik kan ook wel zien dat het een jongen is en anders zou het wel een raar meisje zijn. Wat moet hij nou van jou?'. 'Wat gaat jou dat aan, laat mijn arm nu los of ik ga schreeuwen. Laat mij met rust'. Na die woorden liep ik weg en nam ik weer plaats tussen Lori en Samuel in die aan het discussiëren waren over Donald Duck, ik ging er vanuit dat Samuel het gestart was. Wat hij niet weet is dat Lori stiekem graag van discussiëren houdt, arme jongen.

Lori nam afscheid nadat zij Mick zag lopen. 'Je arm is rood, komt dat door die jongen die net bij ons kwam zitten?', Samuel is dichterbij komen zitten en zijn gezicht straalt lichtelijk bezorgdheid uit. 'Het is een populaire jongen hier, die denkt dat ie zomaar alles maar mag flikken. Hij denkt trouwens zelf dat hij populair is maar dat valt in principe reuze mee'. Als antwoord krijg ik alleen een knikje terug. 'De manier waarop hij jouw arm pakte is nou niet normaal, hebben jullie ruzie?'. Ik schud mijn hoofd. Eigenlijk weet ik ook niet precies waarom hij zou ruig deed maar wat ik wel weet is dat het mij een beetje 'bang' maakt.

----***----

Nog een hoofdstuk omdat het kerst is, dus hier mijn cadeautje. Nogmaals een fijne kerst allemaal en ik hoop dat jullie genieten van de laatste dagen van 2015, op naar 2016 olé! :)