Drowning Boy. ||Dutch

- H4 'Aangenaam, Samuel Nichols'-

Aangenaam, ik ben Samuel Nichols. Waarschijnlijk zegt die naam je niets. Maar ik ben de jongen achter in de klas, donker gekleed, oog voor detail en vaak met mijn hoofd in mijn armen. Volgens mij zegt dit jou nog steeds niets maar dat kan misschien ook komen omdat ik sinds dit jaar hier op school zit. Buiten schooltijd ben ik vaak op mijn kamer te vinden, op mijn bed om precies te zijn met een tekenblok en muziek op. Al jaren is strips tekenen een grote hobby van mij, zo heb ik wel eens een eigen vervolg gemaakt op Naruto of Black Butler. Wanneer ik niet op mijn kamer te vinden ben, zit ik vaak in de tuin. We hebben een grote tuin waar weinig te doen is, onze tuin is groen, groener kan niet. Mijn tante komt eens in de zoveel tijd langs om de tuin te doen, dat had zij zelf een keer aangeboden en mijn ouders slaan zo'n verzoek natuurlijk niet af. Volgens mij had ik nog niet gezegd dat ik een oudere broer heb, maar die woont voor zijn studie aan de andere kant van Nederland. Of te wel, ik zie hem amper. En mijn moeder is Frans en mijn vader is Nederlands, ik ben dus half half als jij het zo kan noemen. Maar wij spreken gewoon Nederlands thuis want mijn vader is enorm slecht in Frans.

Eens in de zoveel tijd krijg ik zakgeld. Als jongen zijnde heb ik een hekel aan winkelen dus nu en dan bestel ik dan wat op internet. Mijn voorkeur gaat toch uiteindelijk vaak uit naar een zoveelste hangende legerbroek of een simpel, zwart shirtje. Om mijn pols draag ik trouwens altijd een armbandje van Black Butler, die kreeg ik ooit een paar jaar geleden voor mijn verjaardag. Het was wel een van de beste cadeaus ooit. Nu vraag jij je misschien af wat het beste cadeaus is, nou dat ben ik op dit moment even vergeten maar daar kom ik nog wel op terug.

Een paar jaar geleden had ik trouwens een depressie. Nu probeer ik geen zielige gedachtes op te wekken, ik heb mezelf geen pijn gedaan, of nou ja. Geestelijk misschien wel want wat heb ik mezelf vaak naar beneden gehaald. Mijn ouders hadden het niet door, die hadden alleen oog voor hun werk maar dat ben ik onderhand wel gewend. Het zou mij verbazen als zij nu ineens heel erg geïnteresseerd in mij raken. Omdat ik jaren daarvoor al afgezonderd in mijn kamer zat dachten zij daar niet over na en ik ben nooit echt een jongen geweest die zijn emoties toont. Nog elke dag neem ik mijn antidepressiva pillen en sinds ik die neem gaat het stukken beter met mij. Natuurlijk moet ik het wel elke dag innemen, maar dat spreekt voor zich. Zodra ik ze niet inneem lijkt het net alsof ik in een achtbaan vol emoties zit en kan jij mij maar beter het beste met rust laten. Om er niet te veel aan te denken skype ik eens in de zoveel tijd met een vriend en oud klasgenoot. Hij had mij ooit voorgesteld aan een groepje jongens op mijn school, nadat ik had verteld dat ik mij er niet zo fijn voel. Hij had mij voorgesteld in een groepsapp en als snel verveelde het mij en ik ging ik eruit. De jongen groette mij wel eens maar meer dan dat gebeurde niet en eigenlijk had ik er ook niet zoveel zin in. Het liefst wou ik dat school voorbij was maar helaas. Ik zit er nog wel minimaal 5 jaar aan vast. Nou, onderhand weet je wel genoeg over mij.