Doktor Annabelle Clarke, dönemin en ünlü ruh sağlığı merkezi Windsor Kliniği'ne kabul edildiğinde, sadece hastalarla başa çıkmak için değil, kendi içindeki karanlıkla savaşmak için de hazırlıktaydı. Kliniğin sessiz koridorlarından yükselen gizemli f...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
V'den...
12 Mart 2010
Bir kez daha, gri duvarları ve soğuk beton zemini olan bu küçük hücrede uyanıyorum. Gözlerim bulanık, zihnim karışık ve içim bir yığın hisle dolu. Kim olduğumu veya buraya nasıl geldiğimi bilmiyorum, ama artık önemli değil. Her gün aynı şeyi yaşamaktan başka bir beklentim yok. Sadece geçip giden saatlerin sesini dinliyorum ve kelimeleri kağıda döküyorum.
Düşlerim, her gece çürümüş bir ormanın içinde kayboluyor gibi. Karanlıkta, kayalıkların üzerinde yürüyorum, gürültülü suların yanında. Ama her seferinde sonunda yere çakılıyorum, ormanın derinliklerine gömülüyorum ve acı çekiyorum. Bu düşleri yorumlamayı bıraktım, çünkü her ne anlama geldiklerini anlamıyorum. Belki de bu, kaybolmuş bir ruhun serüveninin yansımasıdır.
Bu hücredeki tek arkadaşım duvarlardan yankılanan sesler. Günün herhangi bir saatinde konuşabilirler veya sadece sessizce bana eşlik edebilirler. Onlarla sohbet etmek, zihinsel sağlığımı korumama yardımcı oluyor. Ama her ne olursa olsun, bu hücrenin benim için bir son olacağını biliyorum. Kimse beni burada bulmayacak.
Bir zamanlar özgürdüm, şimdi ise bu yıpranmış günlük sayfalarının ötesine geçmeyeceğim. Ne yazık ki, geçmişim hakkında hiçbir şey hatırlamıyorum. Kimse beni burada aramayacak, ve bu duvarlar benim son yuvam olacak. Bu nedenle, her günün sonunda sadece kelimelerimle baş başa kalıyorum. Belki de bu günlükler gelecekte beni hatırlayacak tek şey olacak.
Tarih: 23 Nisan 2010
Zaman burada anlamını yitiriyor gibi. Günler ve geceler birbirine karıştı, ve ben yine bu hücrenin içinde kaybolup gidiyorum. Geçmişim hala beni terk etmiyor, ama belki de bazı şeylerin unutulması gereken nedenleri vardır.
Düşlerimde hala o çürümüş ormanı geziyorum, ama artık yere çakılmıyorum. Hâlâ kayalıkların üzerinde yürüyorum ve derin suların sesini dinliyorum. Her gece, belirsiz bir varlığın varlığını hissediyorum. Belki de bu hücrenin içinde yitirdiğim zihnimin parçalarıdır. Kim bilir?
Hücrenin soğukluğu artık beni etkilemiyor. Yıllar boyunca bu beton duvarlar, beni kabul etti ve ben de onları. Bu günlükler hala benim tek gerçek arkadaşlarım, ve bu sayfalara yazmak beni ayakta tutuyor. Kimse beni hatırlamayacak, ama bu günlükler burada beni temsil edecek. Belki bir gün, birileri bu yazıları okur ve benim hikayemi anlar. Ya da belki de bu günlükler sonsuza dek bu hücrenin duvarlarında kalır.
Tarih: 5 Ekim 2010
Her şey sonsuza kadar sürecek gibi görünüyor. Bu hücrede her gün aynı rutin, aynı duvarlar ve aynı sessizlik. Duvarlardan gelen yankılar bile artık bana yabancı değil. Bu hücre benim dünyam oldu ve ben onun tek sakinlerinden biriyim.
