Amor Vincit Omnia VOLTOOID

5 - Nog 2 dagen

Nog twee dagen en ik vlieg naar Ierland. Nog twee dagen en ik zie mijn broer terug. Nog twee dagen ik zie mijn soulm-... Niall terug. Wat heb ik toch gedaan? Waarom moest ik nu weer degene zijn die alles verpeste? Eerst heb ik Niall gebroken en dan bijt ik mijn moeder af. Tja, mijn moeder verdient het ook, vind ik. Deze ochtend heb ik haar geen blik gegund. Ze probeerde nog een gesprek met me op te starten, wat dus niet gelukt is. Momenteel wil ik helemaal niet met haar praten. Ik bedoel: mijn vader is nog maar een maand geleden gestorven en nú al een andere vriend. Hoe doet ze het? Ik wil het niet weten. Waarschijnlijk gaat ze straks weer heel wat smoesjes verzinnen om het "ongeluk" uit te leggen.

'Pst' Ik schrik wakker uit mijn gedachten en ik kijk meteen opzij. Floor probeert mijn aandacht te trekken. 'Wat is er?', vraag ik fluisterend. 'Je gsm valt bijna uit je broekzak en je hebt juist een bericht van Niall gekregen. Als je u gsm niet kwijt wilt door Britney moet je ze nu beter wegstoppen', fluistert ze snel. Ik stop mijn gsm beter in mijn broekzak en ik begin lichtjes te panikeren. Wat zou Niall gestuurd hebben? Een haatbericht omdat het door mij komt dat hij en Selena uit elkaar zijn? Nee, wacht... Ze zijn terug samen. Een bericht om te zeggen dat het hem spijt? Nee, tuurlijk gaat dat niet gebeuren! Olivia, toch... Of misschien een bericht om te zeggen dat hij niet meer wil dat ik naar hen toega? Nee, dat zou hij niet doen. Ik ga tenslotte voor Louis. En ook deels voor de andere jongens, maar kom.. Of een melding dat hij en Selena gaan trouwen! Nee, Olivia, stop het! Ze gaan niet trouwen! En als ze gaan trouwen, zouden ze het toch zeker persoonlijk zeggen? Ik weet het niet. Ik hoop gewoon dat het bericht me niet te erg zal kwetsen. Ik verdien het wel na alles wat ik gedaan heb, maar toch. Ik wil Niall echt niet kwijt! Nooit van mijn leven!

'Wat is er toch met je? Je bent al de hele tijd afwezig en ik begin me zorgen te maken', zegt Floor bezorgd. Het is ondertussen al middag en we zitten in de refter. 'En je eet niet', voegt ze eraan toe. Ik moet toegeven dat ik nog niets van mijn broodje heb gegeten. Ik heb ook geen honger. Ik wil weten wat Niall gestuurd heeft. Wacht eens... Het is middag dus dat wil zeggen dat we op onze gsm's mogen. Hoe kon je dat vergeten, Olivia? Vast omdat ik te veel aan het nadenken was. Ik haal mijn gsm boven waar die al meteen in beslag wordt genomen door Floor. Ik kijk haar nu aan. 'Olivia, ga je me nu eindelijk zeggen wat er scheelt?! Je negeert mij en iedereen rondom jou! Ik vraag je nog eens wat er scheelt omdat ik me zorgen maak en je eet niet! Weet je dat de leerkracht telkens een andere leerling moest aanduiden wanneer hij jou aanduidde?! Gewoon omdat je in Dromenland zat! En nu ga je me zeggen wat er scheelt of je hebt je gsm niet terug en weet je ook niet wat hij gestuurd heeft!' Ze heeft gelijk. Ik moet nu wel zeggen wat er is en waaraan ik denk. Ik kan haar toch vertrouwen? 'Ik was aan het brainstormen over wat Niall me zou gestuurd hebben', zeg ik. 'Is dat alles? Is dat waarom je iedereen negeert?', vraagt ze een beetje ongelovig. Ik knik. 'Ja, echt waar. Geloof me' 'Oke. Hier is je gsm', zegt ze terwijl ze me mijn gsm teruggeeft. Meteen open ik mijn scherm en ik lees het bericht.

Niall - Hey, Olivia... Het spijt me. Je had gelijk, ook al heb je niets gezegd. Ik dacht dat Selena hét meisje was van mijn leven. Ik was fout. Bedankt om me op Skype op te bellen die ene keer. Dank u x Niall

Wat? Wat stuurde hij me nu? Geshockeerd staar ik naar mijn scherm. 'Wat heeft hij gestuurd?', vraagt Floor bloednieuwsgierig. In plaats van het voor te lezen, laat ik Floor het bericht zelf lezen. Ook zij lijkt geschrokken. Maar ook aangenaam verrast. 'Dit is toch geweldig?!', roept ze uit. Ik probeer haar te kalmeren, want in mijn ooghoek zie ik Britney staan. Maar te laat. Ze komt al naar ons toe. Fack. 'Sorry', mompelt Floor als ze ook ziet dat Britney afkomt. Ik reageer er niet op. 'Wel, meisjes. Is het leuk hier?', vraagt ze bitcherig. Ergens hoor ik jaloezie. Of beeld ik me dat in? 'Ja, super!', hoor ik Floor roepen. 'Wat is hier dan zo leuk?' 'Gaat jou dat aan?', bijt Floor haar af. Ik kan er niet aandoen, maar ik begin te glimlachen en kijk mijn vriendin vol trots aan. Zij geeft me een knipoog. Ik gun Britney ook een blik en het is precies of ze elk moment in huilen kan uitbarsten. Tja, wat wil je? Ze is het dan ook niet gewend om afgekafferd te worden door iemand "onder haar level". Weer moet ik glimlachen. Ik probeer het te verbergen, maar het lukt gewoon niet. Hoe geweldig is dit wel niet?! 'Wat sta jij te lachen, uilskuiken?!' Wat? Uilskuiken? Waar heeft ze dat vandaan? Alweer voel ik een lach opkomen, maar ik hou het in. 'Nie-' 'Ze lacht om het goede nieuws', zegt Floor. 'Welk goed nieuws?' 'Zoals ik je eerder zei: gaat je niet aan. Kom, Olivia', zegt ze terwijl ze me mee trekt naar ik-heb-geen-idee-waar. Wow. Dat wat net gebeurt was is zo geniaal! 'Zeg nu: was dat goed of was dat goed?', vraagt ze met een lachje. 'Je was ge-wel-dig!'

'Liefje, kom je naar beneden?', roept mama. Ik heb echt geen zin om te gaan praten met haar. Ik antwoord niet en blijf gewoon doen met wat ik bezig was: huiswerk Frans. Gelukkig is het niet veel, want het steekt nu al m'n keel uit. 'Liefje!?' Ik wil gewoon "nee" naar beneden roepen, maar dan komt ze naar boven om te praten. Dat wil ik niet. 'Ik heb huiswerk', gebruik ik dan als excuus. Een echt excuus is het niet, maar alles beter dan gaan praten met haar. Ik hoor dat ze nog een zin zegt en ik kuch zodat ik het niet kan horen. Maar dan komt het: ik hoor voetstappen op de trap. Voor ik goed besef dat ze naar boven komt, staat ze al in mijn kamer. 'Liefje, waarom maak je huiswerk? Je vertrekt overmorgen naar Ierland', zegt ze. 'Weet ik. Ik maak dit huiswerk die ik dan ga meegeven met Floor. Dan gaat zij die inleveren en kan ik met een gerust hart naar Ierland vertrekken', zeg ik. Ze knikt. 'En over gisterenavond-' 'Avond? Het was 2u in de ochtend, mam! En ik wil er niet over praten', zeg ik terwijl ik mijn rug naar haar toedraai. 'Olivia, doe niet zo! Je weet dat ik dat nooit zou doen?', zegt ze. 'Je hebt het wel gedaan', bijt ik haar af. 'Weet ik... Kijk, ik had een glaasje te veel op' 'Een glaasJE? Volgens mij waren dat er meer, hoor', zeg ik met een klein lachje. 'Als je een glas te veel op hebt, doe je dingen die verkeerd zijn. Ik ben je vader echt nog niet vergeten. Integendeel, ik denk iedere dag aan hem. Denk je dat ik mij niet schuldig voel dat ik en je vader ruzie hadden? Het is mijn fout, Olivia. Dat moet je weten, vind ik', zegt ze. Ik kan aan haar stem horen dat ze weent. Ook bij mij rolt er een traan naar beneden. 'Hoezo jouw fout?' Ik draai me naar mam toe en wacht geduldig op haar antwoord. Ik mag dan wel misschien kwaad zijn op haar, maar dat wil niet zeggen dat ik geen medelijden heb met haar. Ik zie dat ze het moeilijk heeft, dus doe ik het rustiger aan. Niet dat ik niet kwaad ben, maar dat moet je nu eenmaal hebben voor je moeder: respect. 'We hadden ruzie over-' Ze barst in tranen uit. Moet ik nu bij haar gaan en zeggen dat ik haar zal vergeven? Nee, dat kan ik echt niet doen. Misschien is het niet zo erg en- Olivia, als het niet zo erg zou zijn, zou ze hier toch niet al haar tranen uithuilen? 'Mams.. Wat je gedaan hebt met die andere man is sowieso niet goed. En... Mag ik je nog een vraag stellen over die man voor we verder praten over paps?', vraag ik, eerst voorzichtig, dan wat gemakkelijker. Ze knikt enkel terwijl ze haar neus snuit. 'Waarover hadden jullie ruzie?', vraag ik dan. 'Over jou', zegt ze voorzichtig. Ze barst weer in tranen uit. 'Over m-.. Mij?' Ik voel al tranen branden in mijn ogen. Hadden ze echt ruzie over mij? Waarvoor? Heb ik iets misdaan? 'We hadden een discussie', begint ze. 'Over je reis naar je broer' Wat? Hoor ik dat goed? 'Je vader wou je eerst niet laten gaan' Oh nee. Wat gaat er nu komen? 'Je vader had er even genoeg van en is een ritje gaan ma-' Verder geraakt ze niet, want ze begint alweer te huilen. Bij mij is het ook niet veel beter. Ik zie wazig door al die tranen in mijn ogen. Ik stap voorzichtig naar mams toe en ik omhels haar. Zo blijven we een tijdje zitten tot we allebei in slaap vallen.